Δύο περίπου χρόνια έχουν περάσει και ο άνθρωπος στον κόσμο όλο και στην Πατρίδα μας δεν έχει πάψει ν’ αντιστέκεται σ’ έναν ιό, που κλονίζει, προσβάλει την Υγεία του, ύψιστο αγαθό, δώρημα του Θεού και, που συχνά σκορπίζει και τον θάνατο.
Η Ιατρική Επιστήμη σύμπασα αντιστέκεται. Ιατροί και Νοσηλευτές στα Νοσοκομεία και στις Κλινικές, πολλές φορές νυχθημερόν, πλησίον των ασθενών, μοχθούν να τον αντιμετωπίσουν. Και οι Κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο και στη δική μας Πατρίδα λαμβάνουν και συνιστούν στον καθένα εξ ημών και εν ανάγκη υποχρεώνουν σε τήρηση μέτρων ποικίλων – μεταξύ αυτών και πρώτιστος αυτό του εμβολιασμού – κατά τις υποδείξεις της Επιστήμης. Αυτής, που συντεταγμένος εκφράζεται και γνωμοδοτεί μέσω θεσμοθετημένων και καθ’ ύλην αρμοδίων οργάνων, που κύριο, αποκλειστικώς, μέλημα τους είναι η προστασία της Υγείας ενός εκάστου εξ ημών και του πλησίον του.
Και υπάρχουν άνθρωποι στην Πατρίδα μας και, σε όλον τον κόσμο, που αφρόνως, είτε αρνούνται την ύπαρξη του ιού, είτε, μολονότι, δέχονται την ύπαρξη του αρνούνται την επικινδυνότητα του. Και άλλοι, που μολονότι δέχονται την ύπαρξη και επικινδυνότητα του αρνούνται ν’ ακολουθήσουν αυτά, που η Ιατρική Επιστήμη, με γνώση και πείρα αιώνων, συνιστά. Μεταξύ αυτών και, πρώτιστος αυτό του εμβολιασμού.
Και επικαλείται ο καθένας εξ αυτών τους δικούς του λόγους, που πόρρω απέχουν, ουδεμίαν σχέσιν έχουν με την Ιατρική Επιστήμη. Κάποιοι δε εξ αυτών επικαλούνται, με τρόπο εγωιστικό, και την πίστη τους στον Θεό, αρνούμενοι να κάνουν χρήση του νου, αυτού του ύψιστου αγαθού, που δώρησε ο Θεός στον άνθρωπο να’ ναι εφόδιο του, εφ’ όρου ζωής, ν’ αντιπαλεύει μαζί με την πίστη του στον Θεό τις όποιες – και είναι αυτές πολλές – δυσκολίες, αντιξοότητες και βασάνους στη ζωή του.
Συχνά, πολύ συχνά, ενθυμούμαι τον Μενέλαο Παρλαμά, έναν λαμπρό Φιλόλογο και διδάσκαλο στο Σχολείο, το Λύκειον Ο ”Κοραής”.
Σε μία, από τις Επιφυλλίδες του, αυτές του Σαββάτου, που έγραψε κι δημοσίευσε – με τον τίτλο, Καιρός του «Ενός» μεταξύ άλλων σημειώνει: ”… Γνώρισα, στην παιδική ηλικία, ένα γέρο μυλωνά. Ήταν εντελώς αγράμματος, αλλά πολύ μορφωμένος. Συνήθιζα να πηγαίνω στο μύλο του τις ημέρες της «ξαλεσάς» και ν’ ακούω τις «ιστορίες» του. Αυτές ήσαν απλά και παραστατικά αφηγήματα δικής του, φαίνεται, έμπνευσης και κατασκευής (κανένα απ’ αυτά δεν συνάντησα αργότερα στις σχετικές λαογραφικές συλλογές), που τελείωναν πάντοτε μ’ ένα έμμετρο επιμύθιο. Μου είπε λοιπόν κάποτε μία «ιστορία» για τους ανθρώπους που βιάζονται όταν μιλούν και, ενώ λένε πολλά, δεν λένε τίποτα – με το εξής επιμύθιο:
Ποιο τ’ όφελος να λες πολλά και να μη λες το ένα…”
Και σε μία άλλη Επιφυλλίδα του, από αυτές του Σαββάτου, με τον τίτλο, Σανδαλοποιοί και Οικοδόμοι, μεταξύ άλλων, πάλι, γράφει: «Θυμούμαι συχνά, τα τελευταία χρόνια, το επεισόδιο του Απελλή με τον σανδαλοποιό κριτικό του. Ο τελευταίος βλέποντας πως η παράσταση των υποδημάτων σε μιά σύνθεση του ζωγράφου δεν ήταν σύμφωνη με τα πράγματα (δεν είχεν ακόμη καθιερωθεί ως καλλιτεχνικός θεσμός ή περιφρόνηση του ‘’αντικειμένου”), έσπευσε να του υποδείξει το λάθος. Κι ο ζωγράφος χωρίς καμμίαν αντίρρηση το διόρθωσε. Δυστυχώς ο σανδαλοποιός δεν αρκέσθηκε σ’ αυτήν την περιορισμένη επιτυχία. Προχώρησε και «πέρ’ από τους αστραγάλους» την κριτική του ενθαρρυμένος από την άμεση απήχηση της πρώτης του παρατήρησης. Κι ο ζωγράφος τότε, επαναφέροντας τον στη θέση όπου τον είχε τάξει η μοίρα, είπε
– Μέχρι σφυρών, ω βέλτιστε. Ου γαρ θέμις σοι πέρα τούτων χωρείν!
Και τον έδιωξε πολύ ευγενικά από το εργαστήριο του.
Αυτό το επεισόδιο μου’ ρχεται συχνά στη μνήμη τα τελευταία χρόνια. Είναι τόσο πολλοί οι σανδαλοποιοί, που χωρούν πέραν των σφυρών …»
***
Το ίδιο συχνά ανακαλώ και στη δική μου μνήμη το επιμύθιο του γέρου μυλωνά, αγράμματου αλλά πολύ μορφωμένου.
Ποιο τ’ όφελος να λες πολλά και να μη λες το ένα…
Όπως επίσης και εκείνον τον λόγο του ζωγράφου Απελλή, που απευθυνόμενος στον σανδαλοποιό κριτικό του λέγει σ’ αυτόν.
– Μέχρι σφυρών, ω βέλτιστε. Ου γαρ θέμις σοι πέρα τούτων χωρείν!
***
Αφορμή να θυμηθώ τον σοφό διδάσκαλο μου στο Σχολείο, το Λύκειον Ο ‘’Κοραής” και ν’ ανατρέξω στην πηγή του, στα κείμενα του, στάθηκε αυτή τη φορά, ο ιός, που ταλανίζει την Πατρίδα και τον κόσμο όλον. Στην Πατρίδα μας και, όχι μόνον σ’ αυτήν, κάνουν ξανά την εμφάνιση τους οι σανδαλοποιοί. Αυτή τη φορά, και μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Ανάμεσα, όχι μόνον, στα απλά Μέλη της αλλά και σ’ εκείνα, που φέρουν το ιερατικό σχήμα ανεξαρτήτως βαθμού ιεροσύνης. Δυστυχώς, δυστυχώς και μέσα στο σώμα της Εκκλησίας έχει εισβάλει, απλώνει επικινδύνως τα πλοκάμια του ο λαϊκισμός.
Ο λόγος τους, όταν κάνουν αναφορά στην πανδημία του ιού, αν δεν υποσκάπτει τεχνηέντως την προσπάθεια της Πολιτείας να προστατευθεί η Υγεία, ενός εκάστου εξ ημών και του πλησίον ανθρώπου, προκαλεί σύγχυση και απορία. Υπόδειγμα λαϊκισμού. Κατά τον ποιητή Κωστή Παλαμά, όπως έμαθα από τον σοφό διδάσκαλο Μενέλαο Παρλαμά, σκέτες οι «γενικότητες» είναι λέπρα.
Κάνουν λόγο, γενικώς και αορίστως για «Ελευθερία», υπαινισσόμενοι, ότι υπάρχει θέμα προσβολής της. Ποια όμως Ελευθερία έχουν κατά νούν; Και ποιος και, με ποιο τρόπο την προσβάλει ή μπορεί να την προσβάλει; Κάνουν λόγο, γενικώς και αορίστως, για την «υποχρεωτικότητα», εναντιούμενοι σ’ αυτήν, υπαινισσόμενοι τα μέτρα προστασίας από τον ιό, πρωτίστως δε εκείνο του εμβολιασμού, που η τήρηση τους είναι υποχρεωτική. Κάνουν λόγο, γενικώς και αορίστως, για «διχασμό». Ποιοι όμως είναι αυτοί, που διχάζουν και με ποιο τρόπο
***
Η Ελευθερία είναι συνυφασμένη με την προσωπική ευθύνη ενός εκάστου εξ ημών. Και έχει όρια. Μεταξύ αυτών και, πρωτίστως ο σεβασμός και η διαφύλαξη της Υγείας του πλησίον ανθρώπου. Διχάζει η Πολιτεία, όταν με τα συντεταγμένα, καθ’ ύλην αρμόδια όργανα της, συνιστά, υποδεικνύει και, εν ανάγκη, υποχρεώνει για την τήρηση μέτρων, που αποσκοπούν στην προστασία της Υγείας του πλησίον
Την υποχρεωτικότητα αυτή, έχει αναγνωρίσει και δεχθεί κατ’ επανάληψιν, με Αποφάσεις του το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Πατρίδος μας, το Συμβούλιο της Επικράτειας. Και, τελευταίως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μια απλή υπόμνηση. Ενδεικτικώς:
Υποχρεωτική είναι η εννιάχρονη εκπαίδευση των νέων της Πατρίδος μας.
Υποχρεωτική είναι η τήρηση των διατάξεων του Κώδικος Οδικής Κυκλοφορίας.
***
Ακούω να κάνουν λόγο, γενικώς και αορίστως για κρυπτοχριστιανούς που
τρέχουν στα σοκάκια, για συλλήψεις ιερέων, υπαινισσόμενοι προφανώς ότι η Εκκλησία, τις μέρες αυτές, είναι εν διωγμώ. Μόνο για κατακόμβες δεν κάνουν λόγο.
Ποιοι όμως είναι αυτοί, που διώκουν την Εκκλησία. Και ποιές είναι αυτές οι διώξεις, που υποφέρει. Και ακόμη, ποιοι είναι αυτοί οι ιερείς, που συνελήφθησαν και για ποιά αιτία.
Είναι δίωξη της Εκκλησίας ή όποιου άλλου, όταν η Πολιτεία ενεργεί, ως οφείλει, για την τήρηση των μέτρων που, κατά τις υποδείξεις των καθ’ ύλην αρμοδίων οργάνων της, έχει λάβει, και αποσκοπούν στην προστασία, τη διαφύλαξη της Υγείας ενός εκάστου εξ ημών και του πλησίον του 5
Προκαλεί τη Μνήμη ο υπαινιγμός τους ότι η Εκκλησία είναι εν διωγμώ. Όταν, στα χρόνια της επτάχρονης [1967 – 1974] δικτατορίας – δεν θ’ αναφερθώ στην προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στις συλλήψεις και στους βασανισμούς – ποδοπατήθηκε η αξιοπρέπεια του Έλληνος, ποια από τα Μέλη της Εκκλησίας, στην Πατρίδα μας, που έφεραν το ιερατικό σχήμα και είχαν την ευθύνη, πρωτίστως, πνευματική να τη Διοικούν, περιορίζομαι μόνον σ’ αυτά, υπερασπίσθηκαν και με ποιό τρόπο και ποιό τίμημα την αξιοπρέπεια του Έλληνος.
Θα ήθελα, ζητώντας συγγνώμη για την επάνοδο σ’ αυτή την περίοδο, να το μάθαινα. Να το μάθουν τα νέα παιδιά. Τα Ελληνόπουλα. Μια συγγνώμη, της Διοικούσης Εκκλησίας, σ’ αυτά θ’ άξιζε. Την περιμένουν.
Η Εκκλησία του Χριστού είναι ένα Οχυρό, που έχει βαστάξει αιώνες.
Είναι ένα από τα Οχυρά της μακραίωνης και πολυκύμαντης Ελληνικής Παράδοσης.
Ηράκλειον Κρήτης τη 14η Σεπτεμβρίου
Εν έτει 2021