Στο Αναγνωστικό της Γ’ Δημοτικού του 1918, «Τα ψηλά βουνά», του Ζαχαρία Παπαντωνίου, στο κεφάλαιο 42, υπάρχει μια ιστορία. «Η ιστορία του Γιάννη από το Πουρνοχώρι» που συνοδεύεται από το ποίημα «Η κατάρα του πεύκου». Αναφέρω μόνο την πρώτη στροφή:
«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;
γιατί; γιατί;»
-«Αγέρας θάναι», λέει ο Γιάννης
και περπατεί».
Η ιστορία αυτή μου ήρθε στη σκέψη μου, βλέποντας το πρόσφατα κομμένο πεύκο στη περιοχή «Τρία πεύκα» της πόλης μας.
Άμεση ήταν ομολογουμένως η αντίδραση του Δήμου μας, εξαιτίας του πρόσφατου τραγικού δυστυχήματος που στοίχισε τη ζωή σε συνδημότη μας. Με παρρησία εφάρμοσε το δόγμα: «Πονάει χέρι, κόβει χέρι…».
Ίσως γι’ αυτό τον λόγο ξεκίνησε το κόψιμο των δέντρων από το εναπομείναν πεύκο, των «Τριών πεύκων», μιας και ήταν κοντινό με το πεύκο που προκάλεσε το ατυχές συμβάν.
Ίσως πάλι γιατί δεν ταίριαζε με το όνομα της ομώνυμης περιοχής, μιας και ήταν μονάχο του. Οπότε τώρα το ζητούμενο είναι η μετονομασία της περιοχής. Θα μπορούσε να δοθεί η ονομασία: «Κομμένο πεύκο», είτε καλύτερα «Πευκοδάσος»…
Μπορεί να υποθέσει κανείς πως το κομμένο πεύκο εμπόδιζε την κυκλοφορία των οχημάτων. Μα αν αυτός ήταν ο λόγος, τότε γιατί δεν είχε κοπεί εδώ και χρόνια!
Μήπως γιατί του είχαν απωθημένα και, όπως λένε κοινώς «του την είχαν φυλαγμένη», ψάχνοντας την κατάλληλη αφορμή;
Λέτε γι’ αυτό να του κρέμασαν και την ανορθόγραφη πινακίδα: «Είμαι τεντιμπόη», συγνώμη λάθος μου: «ΚΥΝΔΙΝΟΣ ΠΤΩΣΗΣ»…
Ίσως γιατί στις 24 Αυγούστου η εκκλησία μας τιμάει τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και μου έρχεται στον νου μια διδαχή του: «Οἱ ανθρωποι θὰ μείνουν πτωχοί, γιατὶ δὲν θά ‘χουν ἀγάπη στὰ δένδρα».
* Ο Γεώργιος Ν. Παπαδάκης είναι γεωπόνος, ΕΤΕΠ Πανεπιστήμιο Κρήτης