Και ξαφνικά, εκεί που μέναμε μετεξεταστέοι στα Αρχαία και στα Λατινικά, καταλήξαμε να παίζουμε στα δάκτυλα τους επιθετικούς προσδιορισμούς και το erga omnes… Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Αντίθετα, οι ελληνικές πόλεις – κράτη είχαν υποταχθεί στο Μακεδονικό Βασίλειο.
Άλλες πόλεις – κράτη συμμάχησαν με τον Αλέξανδρο, μην έχοντας άλλη επιλογή. Ο ρήτορας Δημοσθένης ήταν γνωστός για την αντιμακεδονική στάση του και οι Θήβες, που εξεγέρθηκαν εναντίον του Αλεξάνδρου, ισοπεδώθηκαν. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος ήταν γνωστός ως Βασιλεύς της Μακεδονίας και όχι της Ελλάδος.
Η Μακεδονική ηγεμονία ήταν πιο ανεκτή, αν όχι επιθυμητή, λόγω της κοινής γλώσσας και των κοινών θεών. Φυσικά, γλώσσα και θρησκεία μαζί δεν είναι σήμερα ένα απαραίτητο δίδυμο συνοχής σε ένα έθνος, αφού υπάρχουν χώρες με την ίδια γλώσσα που είναι εχθρικές (Βόρεια και Νότια Κορέα) και χώρες όπου ομιλούνται πολλές γλώσσες, όπως η Ρωσία (35 επίσημες γλώσσες και γύρω στις 100 ανεπίσημες), ή όπως η Ελβετία, όπου ομιλούνται 4 γλώσσες (Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ρομάνικα, που είναι η πιο κοντινή γλώσσα με τα Λατινικά!). Με πρόφαση να εκδικηθεί τους Πέρσες, ο Αλέξανδρος ξεκίνησε το κατακτητικό του έργο, που είναι γνωστό και ως εκπολιτιστικό.
Όμως, πώς συνδυάζεται το εκπολιτιστικό έργο υπό την απειλή των όπλων, είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Και αφού «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», αφού κατέλαβε την Περσία, συνέχισε ως τις Ινδίες. Εκεί, ο στρατός του είπε κατά κάποιο τρόπο: Ως εδώ και μη παρέκει… Δηλ. περίπου στασίασε, μη θέλοντας να προχωρήσει. Είχαν καταλάβει το μισό γνωστό –τότε- κόσμο. Ο Αλέξανδρος και οι Μακεδόνες μιλούσαν ελληνικά. Ήταν η γλώσσα της εποχής, όπως είναι σήμερα τα Αγγλικά. Ο πατέρας του, ο Φίλιππος Β! είχε φροντίσει για την παιδεία του νεαρού Αλέξανδρου.
Του είχε προσωπικό φροντιστή, δηλ. «του έκανε ιδιαίτερο», θεσμός που ανθεί ακόμα και στις μέρες μας. Έτσι, ο … φροντιστής Αριστοτέλης, φρόντισε να του μεταδώσει τις ελληνικές αρχές και τις ηθικές αξίες που ταιριάζουν σ’ ένα βασιλιά… Αργότερα, ακόμα κι αν δεν ξέχασε τις διδαχές του Αριστοτέλη, στράφηκε σε συνήθειες και πρακτικές, που γνώρισε στην ανατολή, όπως η ένδυση, η συμπεριφορά και οι απολαύσεις, όμως αυτά δεν είναι του παρόντος.
Με το θάνατο του Αλέξανδρου, το 323 π.Χ. η αχανής αυτοκρατορία διαλύθηκε, διαιρέθηκε και πέρασε στους Διαδόχους του. Η αρχική Μακεδονία του Φιλίππου και της δυναστείας του, πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων και μετά στους Οθωμανούς. Με την πάροδο του χρόνου, πολλά φύλα πέρασαν από την περιοχή και ειδικά από τον 6ο αιώνα, ένα μέρος της κατοικείται από σλαβικά φύλα, με γλώσσα σλαβική. Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων, τέθηκαν τα σημερινά σύνορα, όπου η ευρύτερη περιοχή, με το όνομα Μακεδονία, μοιράστηκε με βάση πληθυσμιακά, γλωσσικά και γεωγραφικά κριτήρια.
Το 50% έλαβε η Ελλάδα, το 40% έλαβε η Γιουγκοσλαβία και το 10% η Βουλγαρία. Εδώ είναι το χρονικό σημείο, όπου η Ελλάδα καταλαμβάνει το τμήμα της Μακεδονίας στο οποίο βρίσκεται η γενέτειρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλες πόλεις της αρχαίας Μακεδονίας. Το βόρειο τμήμα της, μετά τον 2ο Παγκ. Πόλεμο ονομάζεται Δημοκρατία της Μακεδονίας και ανακηρύσσεται σε ανεξάρτητο κράτος, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το 1991. Δυο χρόνια αργότερα λαμβάνει στον ΟΗΕ το προσωρινό «όνομα» FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας). Μπορούν οι κάτοικοι της FYROM να ονομάζονται Μακεδόνες; Στη διεθνή πρακτική υπάρχει η αρχή του αυτοπροσδιορισμού.
Πέραν τούτου, πώς πρέπει να ονομάζεται ένας κάτοικος που οι πρόγονοί του ζουν επί 14 αιώνες σε μια περιοχή; Το ότι είναι σε μεγάλο ποσοστό Σλάβοι, δεν παύει την ίδια στιγμή να είναι και Μακεδόνες, πράγμα για το οποίο είναι υπερήφανοι. Δεν υπάρχουν παραδείγματα λαών που να πήραν το όνομά τους από ένα γείτονα … έτσι για να αναβαθμιστούν. Όπως λέμε Βόρεια και Νότια Κορέα, Βόρεια και Νότια Υεμένη … και όπως θα λέμε, κάπου στο μέλλον (αν δεν επιλυθεί και αυτό το πρόβλημα) Βόρεια και Νότια Κύπρος.
Μήπως, οι κάτοικοι στα βόρεια της νήσου δεν θα δικαιούνται να ονομάζονται Κύπριοι, άσχετα με την όποια πολιτική διαίρεση; Δηλ. πώς να λέγονται; Άρα, η θέση: «Δεν παραχωρούμε το όνομα Μακεδονία», είναι σωστή; Μήπως από άμετρο «πατριωτισμό» οικειοποιούμαστε το όνομα της Μακεδονίας, ενώ και άλλοι είναι κάτοικοι της ίδιας, ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής; Όταν λέμε πως είμαστε Κρητικοί, ξέρουμε ότι σχεδόν κανείς δεν είναι καθαρόαιμος απόγονος των Μινωιτών.
Όλο και κάτι από τους Δωριείς έχουμε πάρει, κάτι από τους Ρωμαίους, τους Σαρακηνούς, τους Άραβες, αρκετά από τους Βυζαντινούς, λίγο από τους Ενετούς και κάτι πιο λίγο από τους Τούρκους. Όμως, αγαπούμε τον τόπο, νιώθουμε και δηλώνουμε Κρητικοί –το ίδιο, σε λίγα χρόνια και οι μετανάστες που εγκαθίστανται εδώ, αλλά και οι Ρομά, στον καταυλισμό του αεροδρομίου Ηρακλείου… ή μήπως όχι;
Στο θέμα της γλώσσας… φυσικά και η γλώσσα της FYROM δεν είναι τα ελληνικά που μιλούσε ο Μεγαλέξαντρος. Οι γείτονές μας, όμως, ήδη από το 1977, την κατοχύρωσαν στον ΟΗΕ ως Μακεδονική. Κανείς από την Ελλάδα δεν παρέστη για να διαμαρτυρηθεί. Τώρα, διαμαρτυρόμαστε … αναδρομικά. Πιο σωστά θα ήταν η ονομασία Σλαβο-μακεδονική. Αλλά, μας μένει η γραπτή διευκρίνιση ότι πρόκειται για νοτιοσλαβική γλώσσα. Πάλι καλά …
Το λάθος μας είναι πως μπερδευόμαστε με το παρελθόν και δεν κοιτάζουμε το μέλλον. Αντιμετωπίζουμε τους γείτονές μας με καχυποψία και εχθρότητα… ένα κράτος στο 1/5 σε πληθυσμό από εμάς, που είναι φιλικό, έχουμε άριστες εμπορικές και τουριστικές σχέσεις και είναι υποψήφιο να ενταχθεί στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και έχουμε κολλήσει στον …αλυτρωτισμό!!!. Το άγαλμα του Αλεξάνδρου στα Σκόπια είναι το ίδιο (έφιππος) με εκείνο της Θεσσαλονίκης και το ίδιο με αυτό της Αλεξάνδρειας. Για το τελευταίο κανείς δεν κάνει λόγο. Τι κακό έχει να θαυμάζουν οι άλλοι λαοί ένα έλληνα βασιλιά;
Σε ερώτηση που τέθηκε στην Ελένη Αρβελέρ από το κοινό : «Τι θα συμβούλευε σήμερα την κυβέρνηση για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων», απάντησε πως «πουθενά στον κόσμο όταν λένε Μακεδονία δεν εννοούν Θεσσαλονίκη» και πως «το κακό έχει γίνει και δεν υπάρχει επιστροφή…». Εμμένοντας σε άκαμπτες «υπερ-πατριωτικές» θέσεις, θα καταλήξουμε διερμηνείς σε διεθνή fora, διασκέψεις και αθλητικά γεγονότα, προσπαθώντας να εξηγήσουμε σε απρόθυμους και αδιάφορους ακροατές γιατί ο όρος –σκέτα- Μακεδονία, για τους γείτονές μας, είναι λάθος. Μήπως επιβάλλεται κάποιος επιθετικός προσδιορισμός;