Μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει καθένας μας σήμερα, μέσα στις ανούσιες και υστερικές κραυγές, μέσα στην υποκρισία και τον ασύστολο φανατισμό, πόσο τρυφερά και πόσο λυτρωτικά ηχούν οι ανάσες και οι λυγμοί της μνήμης, από ερωτικές ενθυμήσεις…
Πόσο πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση βρίσκονται οι χλωμές μνήμες των νεανικών ερώτων, έστω κι αν δεν μπορούν να εξουδετερώσουν πλήρως την στυγερή καθημερινότητα. Θυμάσαι που έλεγες περήφανα:
Τσ΄ αγάπης μου ο ποταμός κεφάλια κατεβάζει
και ξεπατώνει και χαλά, ό,τι τονε μποδιάζει.
Ωστόσο φαίνεται να μην είχες την αναμενόμενη ανταπόκριση, και καθισμένος στο νοτικούλι, κάτω από την σκέπη του φεγγαριού, μονολογούσες κλάημενος:
Για σένα φλέγα αστέρευτη γίνηκε ο έρωντάς μου,
κι εσύ τσ΄ αγάπης τα θρουλιά σαν κουλουκιού πετάς μου.
Είναι άραγε η μοίρα των ερωτευμένων να μην συναντούν ποτέ την ανταπόδοση που προσδοκούν, ή όση κι αν είναι αυτή να μην τους φτάνει ποτέ; Γιατί πάντα στο ισοζύγιο του έρωντα να υπάρχει αρνητικό πρόσημο συνήθως εις βάρος της γυναίκας; Τόσο ανικανοποίητοι πια αυτοί οι άντρες, για να εκφράζονται τόσο απόλυτα;
Ο έρωντάς μου ποταμός, κι ορμητικός διαβαίνει,
μα σένα είναι τζίγκουνας και σταλαγός καημένη.
Πόσο όμορφα από την άλλη οι ερωτευμένοι του κόσμου, παίρνουν ξαμάρι τα φαινόμενα της φύσης, πόσο εύστοχα αναφέρονται σε εικόνες και καταστάσεις του φυσικού περιβάλλοντος, και πόσο όλα αυτά ταιριάζουν πραγματικά στις διακυμάνσεις και συμπεριφορές του έρωντα.
Γίνου μικρή μου ποταμός να πέσω να με πάρεις
σ΄ένα ταξίδι μακρινό, κι ο έρωντας βαρκάρης.
Ίσως όλα αυτά να μοιάζουν ακατανόητα για αρκετούς τουλάχιστον σημερινούς νέους, και ίσως να είναι στ΄ αλήθεια βαρετά, αλλά είναι όμως και πραγματικά κομμάτια μιας βουκολικής μνήμης που αξίζει έστω κάποια της σπαράγματα, να υπάρξουν και σήμερα. Τουλάχιστον ως ένα αντιστάθμισμα στη μονοκρατορία του εύκολου και επίπεδου λόγου. Ας υπάρξουν κάποιες αφορμές για την αναγκαία ανατροφοδότηση της μνήμης…
Εγώ ΄γαπώ με το παλιό, χαλίσικο τερτίπι,
κι αγάπες σαν τσί σημερνές, δεν τσι μπαταίρνω ντίπι.
Για λογαριασμό λοιπόν, όλων των πάλαι ποτέ ερωτευμένων, για όλους όσους δεν συμφιλιώνονται με τον ευτελισμό των ερωντικών αναμνήσεων, αλλά και για όσους εξακολουθούν ν΄ αγαπούν με την ψυχή κι όχι με το μυαλό, ας αναφωνήσουν μαζί μας:
Στον έρωντά σου άναψα λαμπάδα την καρδιά μου,
ώστε να ζω να καίγεται, στη χάρη σου κερά μου.
Στον έρωντα ασφαλώς δεν χωρούν απολυτότητες και μονοσήμαντες αλήθειες. Είναι μια μεγαλειώδης πνευματική και ψυχική λειτουργία που έχει τόσες εκδοχές, όσοι είναι και οι άνθρωποι που εμπλέκονται μαζί του. Ομολογώ λοιπόν:
Εγώ στο πείσμα του καιρού και τσ’ εποχής που ζούμε,
στσ΄ αγάπης την κακοβολιά θέλω να τυρανούμαι.