Με τον Θεοχάρη Δετοράκη μας συνέδεε ανέφελη δοκιμασμένη φιλία 50 χρόνων. Υπερήφανοι, γιατί και τα παιδιά μας κληρονόμησαν «την φιλίαν ώσπερ και την ουσίαν».
Ο Θεοχάρης, αριστούχος μαθητής, ξεκίνησε από το Αμαργιανό Ηρακλείου και ως Άνθρωπος χαμηλών τόνων, με μεγάλα πνευματικά προσόντα και βαθύτατη καλλιέργεια, υπήρξε Δάσκαλος για όλες τις εποχές, και υπηρέτησε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Καύχημα της Γενιάς του. Τα βραβεία και οι τιμητικές διακρίσεις που είχε αποσπάσει είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της απήχησής του.
Ο Θεοχάρης, ένας από τους πιο σπουδαίους Κρητολόγους και Βυζαντινολόγους, άφησε την τελευταία του πνοή στις 27 Ιανουαρίου, σε ηλικία 87 ετών, αλλά με πλήρεις τις πνευματικές δυνάμεις – τελευταίο του έργο, «στερνοβύζι» θα το έλεγε ο Φραγκούλης, «Φωτίου Πατριάρχου – Κάτοπτρον Ηγεμόνος», έκδοση Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.
Ο Θεοχάρης υπήρξε άξιος συνεχιστής (ο τελευταίος των Μοïκανών), των σεβαστών μας φίλων, Λευτέρη Πλατάκη, Στέργιου Σπανάκη, Νίκου Σταυρινίδη, Μενέλαου Παρλαμά, Στυλιανού Αλεξίου, Κωστή Φραγκούλη, από τους τελευταίους μιας γενιάς που έφερε και έδωσε πολλά. Η αλησμόνητη πνευματική συντροφιά, παρέα με τους αξιοσέβαστους φίλους, συχνά-πυκνά, οι ώρες έφευγαν γρήγορα, στο φαρμακείο μου, στους περιπάτους, στις εκδρομές, με αδιάπτωτο κέφι, ανέκδοτα, ιστορίες και πειράγματα. Και στα φιλικά γεύματα με το σατιρικό στίχο του Φραγκούλη και την πρόσρηση του Θεοχάρη. Και η ανάμνηση «αρχαίων ημερών» και του αδελφού του Μανώλη, με γεμίζει ανείπωτη θλίψη…
Αλλά ο Θεοχάρης ευτύχησε και στην οικογενειακή του κατάσταση. και ως υιός, και ως αδελφός, και ως σύζυγος, και ως πατέρας και ως παππούς. «Όλβιος εν βιότω και όλβιος εν συζύγω». Άλλωστε «Τη ομοζύγω Άννη χάρις», η αφιέρωση του βιβλίου «Ακάθιστος Ύμνος».
Η Άννα, αισθαντική φιλόλογος, με αφοσίωση και πραότητα, στήριγμα έξοχο για την απερίσπαστη ενασχόλησή του με το έργο του, θησαυρισμένο στα όχι λίγα βιβλία του, που κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου, ως περιουσιακά στοιχεία.
Ο Θεοχάρης διέγραψε μόνος του τα όρια της αθανασίας του:
«όταν δ’ έλθη το πεπρωμένον τέλος,
ου μετά λήθης άτιμοι κείνται,
αλλά μετά μνήμης τον αεί χρόνον
υμνούμενοι θάλλουσι».
*Ο Γιάννης Χλουβεράκης είναι φαρμακοποιός