Άχι τα περαζούμενα
άχι τα περασμένα
άχι και να γιαγέρνανε
το χρόνο σκιας μια μέρα
Η πικραμένη αυτή κρητική μαντινάδα πεταλουδίζει στο νου μου (για να χρησιμοποιήσω Καζαντζάκειο έκφραση) κάθε φορά που θα συναντήσω κάποιο παλιό μου συμφοιτητή.
Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω το καλοκαίρι που πέρασε ένα παλιό καλό μου φίλο και συνάδελφο το Μαρίνο Γαλανάκη.
– Μαρίνο ήντα κάνεις;
– Ποιός είσαι, μου λέει κι ήντα κάνεις με τέτοια κάψα σήμερα;
– Ο Κουκλινός είμαι, του λέω, και δεν έχω καθόλου κάψα, γιατί βρίσκομαι στην πιο δροσόλουστη γωνιά του Ρέθεμνου, στον κήπο.
– Ο Γιώργης είσαι βρε παλιόφιλε; Βρίσκομαι μακριά στην Καλλιθέα, αλλά θα προσπαθήσω νάρθω οπωσδήποτε να σε συναντήσω, όταν τελειώσω, τις υποχρεώσεις μου, γιατί την Κυριακή έχω το 40ήμερο μνημόσυνο της γυναίκας μου.
Πέρασε αρκετή ώρα και τον περίμενα υπομονετικά, γιατί ήμουν σίγουρος πως θαρχόταν. Παρόλο που η άκομψη παρέμβαση του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια της τον γνώρισα όσο πλησίαζε και με γνώρισε κι αυτός, αν και έχουν περάσει 63 χρόνια από τότε που τελειώσαμε την Παιδαγωγική Ακαδημία του Ηρακλείου, το 1957.
Λόγω του κοροναϊού, ούτε αλληλοασπαθήκαμε, ούτε αγωνιστήκαμε, ούτε αγκαλιαστήκαμε. Τον συλλυπήθηκα για την απώλεια της ψυχής του, όπως μου είπε, και του ευχήθηκα καλή υπομονή, γιατί κι εγώ πριν από πέντε ακριβείς χρόνια έχασα τη γενναία συντρόφισσα της ζωής μου, την οποία αναμιμνήσκομαι πάντοτε με συγκίνηση.
Ανασύραμε πολλά από το συρτάρι των αναμνήσεών μας που τελειωμό δεν είχαν. Θυμηθήκαμε παλιές φοιτητικές αταξίες, διαολιές, πειράγματα. Παλιές γλυκές αναμνήσεις που είναι χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη μας που έφθασαν αβίαστα στο μυαλό μας Ξετυλίξαμε το κουβάρι τους ως το τέλος.
Σε κλίμα συγκίνησης και νοσταλγίας είπαμε πολλά που δε σβήνουν εύκολα στο πέρασμα του χρόνου. Χωρίσαμε πριν από 63 χρόνια, νέοι τότε, 20 χρόνων οι περισσότεροι, και θυμηθήκαμε “ζώντας και τεθενεώτας”, διότι δυστυχώς έχουν φύγει για την αιωνιότητα περίπου το 1/3 των συμφοιτητών μας. Έχω αυτό το θλιβερό προνόμιο, λόγω της θέσης μου στο Συνδεσμο πολιτ. Συνταξιουχων του Ν. Ηρακλείου να μαθαίνω πρώτος αυτές τις οδυνηρές ειδήσεις.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και διευθύνσεις, για να υπάρχει επαφή μεταξύ μας για τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας.
Τέλος, θεωρώ υποχρέωσή μου να τονίσω, αν και είμαι βέβαιος πως θα προσκρούσω στην ταπεινοφροσύνη του, πως ο φίλος Μαρίνος έχει εξαιρετική θέση στην πνευματική ζωή και ρίχνεται με ζέση και αγωνία για πνευματική άνοδο του ανθρώπου με τα βιβλία του τα πολλά που έχει κατά καιρούς εκδώσει και με τα χρονογραφήματα και διάφορα δημοσιεύματα στις εφημερίδες και στα περιοδικά.
Ένα τηλεφώνημα που με καλούσε η εγγονή μου ήταν αιτία και σταμάτησε η συνάντησή μας αυτή που τόσο εγκάρδια ήταν.
Πόσο μακραίνουν οι στιγμές
όταν κανείς προσμένει
και κάθε μια γλυκιά στιγμή
πόσο γοργά διαβαίνει
ΥΓ.: Στο ίδιο μέρος και την ίδια μέρα συναντήθηκα με μια καλή φίλη και συσπουδάστρια και “εμνήσθημεν αρχαίων ημερών” και μ’ αυτήν. Σεβόμενος την επιθυμία της δεν αναφέρω το όνομά της.