Συνηθίζεται πολλές φορές τα μέσα ενημέρωσης να δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα σε θέματα που τα συνοδεύουν, συνήθως παραβατικές πράξεις (κλοπές, διαρρήξεις, τραυματισμοί, παραβιάσεις ασύλου, μικροσυμπλοκές ή μεγαλύτερες, διαξιφισμοί, διαπληκτισμοί κ.ά.).
Όλα αυτά παρουσιάζονται σε πρωτοσέλιδη μορφή. Οι κάθε μορφής καλές πράξεις αντίθετα, καταχωρούνται σε μικρογράμματη μορφή σε αφανείς τόπους των εσωτερικών σελίδων των εφημερίδων ή στα τέλη των ειδήσεων των καναλιών μας.
Δεν αμφισβητείται βέβαια ότι και αυτά εντάσσονται στον κύκλο της ενημέρωσης, με ανάλογη διδακτική ή αποτρεπτική επίδραση. Αλλά και το καλό που κινείται στους εσωτερικούς διαδρόμους και δεινοπαθεί, είναι καλό να παίρνει τη θέση που του ανήκει στον τομέα της ενημέρωσης.
Αφορμή παίρνω από τις εκτεταμένες κτηριακές εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου στην περιοχή Βουτών. Εδώ σ’ αντίθεση με την πόλη του Ηρακλείου ή αν ξεφύγουμε, με το Πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ της Αθήνας, κυριαρχεί ο απόλυτος σεβασμός του χώρου. Δεν υπάρχει τοίχος εξωτερικός ή εσωτερικός, κεντρικός ή απόμακρος, με αναγραφή συνθημάτων ή άλλων κάθε μορφής φράσεων. Δεν φιλοξενείται έστω και μια γραμμή προσβλητική του περιβάλλοντος.
Δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο και στην πόλη του Ηρακλείου. Δημόσια κτήρια, μνημεία, προτομές, τείχη και άλλοι χώροι που υπηρετούν το δημόσιο ή ιδιωτικό συμφέρον, έχουν δεχτεί άπειρες επιγραφές, με περιεχόμενο που δεν αποκαλύπτει ατυχώς μόνο την ποιότητα και το μορφωτικό επίπεδο εκείνων που τα γράφουν. Χρεώνεται δυστυχώς και η ανεύθυνη κατά τα άλλα πόλη μας.
Αν όμως η πόλη είναι ανεύθυνη, υπάρχουν υπεύθυνες υπηρεσίες, που δεν ακούστηκε ποτέ η από μέρους τους σύλληψη κάποιου ανόητου καταγραφέα και η προσαγωγή του στα αρμόδια δικαστήρια. Έτσι, ο κάθε επιγραφικός τύπος αποφορτίζει ελεύθερα και αβασάνιστα, τα κάθε φύσης και μορφής πολιτικά ή ερωτικά του αισθήματα, όπου βολεύεται.
Χαρακτηριστική περίπτωση χρόνιας μορφής αποτελούν τα δικαστήρια του Ηρακλείου που είναι ο καθρέπτης της πόλης. Χιλιάδες μάτια ντόπιων και ξένων επισκεπτών απολαμβάνουν καθημερινά το περίβλεπτο αυτό θέαμα με σχόλια εσωτερικής μόνο χρήσης. Αλλά και τα τείχη της, με την αφθονία και την απρέπεια των συνθημάτων που κουβαλούν, συνηγορούν στο δυσμενή σχολιασμό της πόλης.
Για τη διαφορά αυτή μεταξύ της πληγωμένης επιγραφικά πόλης και του Πανεπιστημίου, αξίζουν τα θερμά συγχαρητήρια στους φοιτητές, τους καθηγητές και τον Πρύτανη που μεριμνούν και ενισχύουν με το ενδιαφέρον τους «την ευπρέπεια του οίκου τους». Αποτελούν παράδειγμα άξιο προς μίμηση.
* Ο Γ. Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – ιστορικός ερευνητής