-Πώς πάει η ζωή Διογένη; Καλά;
-Να σου πω, όσο πάει είναι και πιο γλυκειά…
-Α, κατάλαβα. Όσο λιγοστεύει το πράμα, παίρνει περισσότερη αξία. Όταν έχεις πολλά χρόνια στην πλάτη σου και σε βαραίνουνε, αν είναι και δύσκολα, μετράς τα χρόνια πότε να ξεμπλέξεις, να ξαλαφρώσεις από το βάρος.
Όταν λιγοστεύουν τα χρόνια και αφού έχει ξαλαφρώσει και αρχίζεις πια να μετράς όχι τα χρόνια, αλλά τις μέρες, λογικό είναι η κάθε μέρα να έχει πιο πολύ αξία και πιο πολύ γλυκειά να είναι.
-Ναι, Κωνσταντή, ετσά ‘ναι, μα εδά τσι τελευταίες μέρες αρχίζει να μου γίνεται μια ολιά πρικιά!
-Γιατί, Διογένη, μήπως για το… λάδι που πρικίζει;
-Όι μπρε, τον Τούρκο απού θέλει να μας σε πάρει τη θάλασσα και απ’ ό,τι είδα στο χάρτη μια κόκκινη γραμμή και μια λουρίδα, ίδια πως ήτανε τούρκικο χαλί και περνά κι από πάνω απού την κρήτη μας.
Διάλε τσ’ αποθαμένους τουνέ του Τουρκαλά! Μα μπας και δεν τα ‘χει μπρε σωστά; Ίντα γυρεύγει πάλι στην Κρήτη; Το κακό είναι ανέ κάμει πόλεμο, απού δεν μπορώ να βγω πάλι στα βουνά!
-Δε νομίζω Διογένη να το τραβήξει μέχρι εκεί. Ούτε αυτό τονέ συμφέρει διότι η οικονομία και στις δυο χώρες βασίζεται στον τουρισμό. Ευτυχώς!…
-Μα γιάντα τα κάνει δα τουτανά, μπρε Κωνσταντή, μπορείς να μου πεις;
-Τα κάνει Διογένη γιατί πρώτον είναι μεγάλο κράτος, μεγάλη στρατιωτική δύναμη και δεύτερον είναι ένας άνθρωπος αδίστακτος πολεμοχαρής, δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς, ούτε ντρέπεται, ούτε σιχαίνεται, ούτε λογαριάζει διεθνείς συνθήκες, ούτε διεθνές δίκαιο, ούτε προσβάλεται που τον κατηγορούν όλες οι χώρες, ούτε τίποτα. Έχει επεκτατικές βλέψεις κλπ.
-Παναγιά μου! Ιντάνε μπρε τούτεσάς;
-Τρίτον Διογένη γιατί μας απειλεί, μας φοβερίζει για να μας αναγκάσει να πάμε στο τραπέζι διαπραγματεύσεων, πιστεύοντας ότι εκεί έχει να κερδίσει πολλά παραπάνω.
– Ε, κι εμείς γιάντα δε θέμε να πάμενε;
-Γιατί εμείς βασιζόμαστε στη διεθνή συνθήκε της Χάγης, αλλά εμείς δεν πρέπει να αναπαυόμαστε σ’ αυτό, διότι οι Τούρκοι δεν την δέχονται και την καταπατούνε ανελέητα και βλέπεις τι μας δημιουργούν!
-Και γιάντα, μπρε, δενε κάναμε κι εμείς ένα χάρτη σαν κι αυτούς, να δείχνομε τα σύνορά μας από γύρου-γύρου;
-Σωστή ερώτηση, Διογένη. Αυτό βέβαια θα έπρεπε να το είχαμε κάνει αλλά εμείς μόνο άμα θα δούμε τα ζόρικα ξυπνάμε, μα πάντα είναι αργά!
-Εγώ λέω δα, μπρε Κωνσταντή πως είναι πιο καλά να κάτσομε στο τραπέζι, όπως λένε, να φάμε, να πιούμε και μετά να τα βρούμε. Να τελειώσουνε μια και καλή.
-Συμφωνώ Διογένη. Προκειμένου να έχομε αυτά κάθε μέρα, να ζούμε με τον φόβο και τον τρόμο του πολέμου να διαθέτομε μέσα στην κρίση πολλά δισ. τα οποία μας κάνουν ανάγκη για την ανάκαμψη της οικονομίας, στους επιπλέον εξοπλισμούς και το χειρότερο είναι που θα είμαστε πάντα δεύτεροι! Άρα μάταια…
Να μου το θυμάσαι, Διογένη όσο καθυστερούμε να διαπραγματευτούμε, τόσο χειρότερα θα ‘ρθούνε! Όσο θα βαθαίνουνε προς την… γαλάζια πατρίδα! Εφαρμόζουνε το τούρκικο παζάρι.
Θα απειλούνε σκληρά για τα 18,6m και άλλα πολλά, για να τους δώσουμε τα 12 να είμαστε και ευχαριστημένοι!