Η Κυβέρνηση ως γνωστόν βρίσκεται έξι χρόνια στο τιμόνι της χώρας. Όλοι το γνωρίζουν, εκτός ίσως από την ίδια. Παρατηρώντας αναδρομικά την διαμορφωθείσα κατάσταση ανομίας στο εσωτερικό των πανεπιστημιακών μας σχολών, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι δεν κατάφερε τίποτα, κάτι στο οποίο, όμως, είχε επενδύσει πολλά κάποτε και βεβαίως είχαν πιστέψει και οι μονίμως ευκολόπιστοι πολίτες της χώρας!
Τα έφερα όλα αυτά στο νου μου, με την πρόσφατη ευκαιρία που είχα να επισκεφτώ πριν από ένα μήνα, για ακόμη μια φορά, το φημισμένο Κολέγιο Τρίνιτυ, στο Δουβλίνο. Την προηγούμενη φορά, πολλά χρόνια πριν όταν ζούσα και εργαζόμουνα στο Λονδίνο, είχα λάβει μέρος σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο που οργανώθηκε εκεί, και είχα μιλήσει για την χειρουργική αντιμετώπιση της εχινοκόκκου κύστεως του ήπατος. Έτσι τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να θυμηθώ παλιές εποχές, μια συνηθισμένη και αυτόματη εν πολλοίς διαδικασία και συνήθεια των ηλικιωμένων και συνταξιούχων.
Επανερχόμενος όμως εις τα καθ’ ημάς, και διαβάζοντας για τα φαινόμενα ανομίας από τα οποία είναι συνηθισμένες οι ανώτατες σχολές, μόνο λύπη προκαλούν όλα αυτά για την κατάντια της χώρας μας σε έναν ακόμα κλάδο της δημόσιας ζωής.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα παρατηρούμε καλά οργανωμένες εισβολές αναρχικών ομάδων σε αμφιθέατρα, αίθουσες, σχολές, αλλά και εκτός των πανεπιστημίων, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα. Είδαμε, πριν λίγες εβδομάδες, την εισβολή ομάδας κουκουλοφόρων στη Νομική Σχολή της Αθήνας, με διάλυση της επιστημονικής εκδήλωσης και το, ακόμα χειρότερο, τον τραυματισμό ενός φοιτητή.
Την ίδια περίπου χρονική περίοδο, μάθαμε για άλλη άτακτη εισβολή στον Ιανό, με παρόμοια αποτελέσματα, δηλαδή την προσπάθεια αναβολής της εκδήλωσης. Φυσικά δεν είμαι μόνο αυτά τα επεισόδια, αλλά απείρως περισσότερα με τα οποία δεν ασχολείται σοβαρά κανείς και κυρίως η Κυβέρνηση.
Καταλήψεις, εφόδους της αστυνομίας απλώς για το θεαθήναι, κάποιες συγκρούσεις των παρανομούντων με τις αστυνομικές δυνάμεις, ύστερα ανακαταλήψεις, δήθεν θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, και τελικά τίποτα απολύτως! Στην κυριολεξία!
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη να πεισθούμε ότι η Κυβέρνηση αδυνατεί ή φοβάται, για τους γνωστούς έτσι νομίζει λόγους του πολιτικού κόστους, να κάνει όσα έχει υποχρέωση, τουτέστιν να εφαρμόσει το νόμο, αφού γι’ αυτό ψηφίστηκε δις από τον ελληνικό λαό.
Όλες αυτές οι επελαύνουσες ομάδες, εδώ κι’ εκεί, είναι σίγουρο ότι αριθμούν κάποιες δεκάδες το πολύ εκατοντάδες άτομα και βέβαιο ότι η αστυνομία τους γνωρίζει καλά και με επώνυμα, αλλά τελικά η συνήθης ανομία συνεχίζεται ακάθεκτη και ανεμπόδιστη, χωρίς να έχουμε μάθει για την παραδειγματική τιμωρία τους, ποιος συγκεκριμένα τιμωρήθηκε από τη δικαιοσύνη, ή για το ποιος τελικά πλήρωσε για όλες τις ζημιές που έχουν πραγματοποιήσει στις πανεπιστημιακές αίθουσες, που τελικά είναι ο φορολογούμενος ελληνικός λαός.
Η κυβερνητική ατολμία έχει μεγάλη ιστορία. Ας μην παλινδρομήσουμε σε κείνη την περίφημη πανεπιστημιακή αστυνομία και το φιάσκο της. Η Κυβέρνηση διαχρονικά απέχει απ’ όλα αυτά, με το αιτιολογικό ότι τα πανεπιστήμια έπρεπε να έχουν λάβει τα κατάλληλα αποτρεπτικά μέτρα για την εμπόδιση εισόδου αλλότριων στους χώρους της, στο οποίο έχει απολύτως δίκιο. Αλλά αφού εκεί οι υπεύθυνοι δεν προβαίνουν στα απαραίτητα, η Κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει την συμπεριφορά της.
Αυτά που διαδραματίζονται σήμερα την Ελλάδα, δεν παρατηρούνται σε άλλα πανεπιστήμια, ξένα, με τα οποία η Κυβέρνηση δηλώνει με έπαρση ότι ελπίζει ότι θα δημιουργήσουν σχολές εδώ ή θα συνεργαστούν με τα δικά μας. Λαμβάνουν χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά όλες οι κυβερνήσεις, στις οποίες περιλαμβάνεται και ετούτη, δεν κάνουν κάτι οριστικό για να επιβάλλουν μονίμως την τάξη.
Μπορεί να λησμονήσουμε κάποια γελοία δήλωση δήθεν προοδευτικών πολιτικών προηγούμενης Κυβέρνησης ότι θα στείλουν τους αναρχικούς με ταξί από τη Βουλή στο σπίτι τους! Μνημείο απέραντης ντροπής! Δυστυχώς σήμερα φτάσαμε στο σημείο να μην μας εκπλήσσει και να αδιαφορούμε όλοι για το φαινόμενο της εισβολής νεαρών στις σχολές μας και όσα συνεπάγεται αυτή!
Μαζί με αυτά όμως, καταρρακώνεται το κύρος όχι μόνο της Κυβέρνησης, αλλά και της δικαιοσύνης, ενώ παράλληλα κερδίζουν έδαφος οι δυνάμεις της ανομίας.
Κλείνοντας να πω ότι για να μπει κάποιος σε κάποιες αίθουσες του προαναφερθέντος Κολεγίου του Δουβλίνου, υπήρχε έλεγχος από επιτετραμμένους αστυνομικούς. Παντού όμως επικρατούσε ηρεμία, από φοιτητές και επισκέπτες.
Παρακάλεσα φεύγοντας μια μικρή φοιτήτρια κάποιας σχολής καλών τεχνών, να μου επιτρέψει να τη φωτογραφίσω την ώρα που ζωγράφιζε ένα κτίριο της σχολής, χωρίς φυσικά να εμφανίζεται το πρόσωπό της. Δεν το αρνήθηκε. Το αντίθετο μάλιστα, με ευχαρίστησε λιτά, συναινετικά και χαμογελαστά!
*Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας