Ξεπεράσαμε το σκόπελο των ευρωεκλογών με ανάμεικτα συναισθήματα και τον ύφαλο των αυτόδιοικητικών εκλογών με τον καλύτερο τρόπο. Το πολιτικό τοπίο ξεκαθάρισε, ο κυρίαρχος λαός αποφάνθηκε με ήρεμο και δημοκρατικό τρόπο, σχετικά με την προτίμησή του και απομένει να δούμε πώς θα λειτουργήσουν οι συνεργασίες, που ο νόμος θέτει προ της κάθε νεοεκλεγείσας δημοτικής αρχής.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν προβλήματα άλυτα. Τα άλυτα προβλήματα, όπως ο τετραγωνισμός του κύκλου, το Δήλειο πρόβλημα, καθώς και άλλα, ανάγονται στη σφαίρα των μαθηματικών. Όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούμαστε σε βουλευτικές εκλογές στις 7 Ιουλίου… Κατακαλόκαιρο, θα μου πείτε· όμως, όπως λέει και ο κυρίαρχος λαός (συγγνώμη για την επανάληψη του κλισέ), «στη βράση κολλάει το σίδερο».
Και όπως ισχύει στο χώρο της φυσικής και της χημείας, για κάθε αύξηση της θερμοκρασίας κατά 10ο C, το φαινόμενο (π.χ. μια χημική αντίδραση) γίνεται 2 – 3 φορές γρηγορότερα. Ακόμα και όσοι προβάλλουν την αντίθετη άποψη περί θερινής ραστώνης και εδώ οι βιοχημικές αντιδράσεις μέσα μας, μας υπαγορεύουν να περιπέσουμε στην κατάσταση αυτή, ως αναγκαία για την ψυχοφυσική ανάπαυση και ανασυγκρότησή μας.
Επομένως, τόσο στο χρόνο προ, όσο και μετά τις εκλογές, έχουμε τα «μπάνια του λαού», όπου όλοι θα επιδιώξουν να δοκιμάσουν το θεσμό των διακοπών, προσαρμόζοντάς τις στις υπάρχουσες, για τον καθένα, οικονομικές δυνατότητες. Όμως, όπου και όπως κι αν πάει διακοπές, ο Έλληνας είναι ο άρχοντας της ταβέρνας και της καλοπέρασης.
Μπορεί να το ψάχνει και να το ξαναψάχνει στα εισιτήρια, μπορεί να το υπολογίζει αν θα μείνει σε ξενοδοχείο, σε Airb&b ή σε camping, αλλά όταν φτάσουμε στην ταβέρνα, εκεί δεν το συζητάμε… Επειδή, όμως, όπως αναφέραμε και στα περί της επίδρασης της θερμοκρασίας… ο παραθεριστής (εκείνος που ο ίδιος δεν θερίζει, αλλά βρίσκεται παράμερα), μέσα στον οίστρο των διακοπών, υποπίπτει σε κάποιες υπερβάσεις, που αργότερα (όταν πέσει η θερμοκρασία) θα ήθελε να είχε προτιμήσει νηφαλιότερες λύσεις.
Έτσι, μετά από μακροχρόνιες μελέτες της στήλης (που συμφωνούν απόλυτα με τα συμπεράσματα του Ινστιτούτου P.G.R. των Παρισίων), έχουμε καταλήξει σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, που τα μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας. Αυτά είναι:
1) Ο ιδανικός αριθμός ατόμων σε παρέα για διακοπές είναι έξι (6). Ένας λόγος είναι η χωροταξία!!! Οι έξι χωράνε με άνεση σε δυο τραπεζάκια που έχουμε ενώσει. Επίσης, δημιουργείται χώρος αρκετός για τα πολλά πιάτα που έχουμε παραγγείλει. Και καθώς καταφθάνουν τα πιάτα, ο καθένας απ’ τους έξι θα προλάβει να δοκιμάσει κάτι από κάθε πιάτο… με παραπάνω άτομα, είναι μάλλον απίθανο, άσε που όλο και θα βρεθεί κάποιος που θα ζητήσει να έχει ένα πιάτο κατάδικό του, ενώ (εννοείται) ότι όλα τα άλλα πιάτα θα είναι κοινά, «στη μέση»! Τέλος, με λιγότερα από έξι άτομα, δηλ. δύο ζευγάρια, λέμε όλο τα ίδια και τα ίδια, ενώ με περισσότερους από έξι, οι αποφάσεις περί του πρακτέου λαμβάνονται δύσκολα· αφήστε που το τραπέζι πρέπει να επιμηκυνθεί και από διακοπές περνάμε σε εικόνα γάμου ή βάφτισης. Άρα, λύσαμε το χωροταξικό!
2) Επιλογή της ταβέρνας! Φυσικό είναι να ρωτήσουμε την υποδοχή (reception) στο ξενοδοχείο ή τον αρχηγό – ξεναγό. Είναι πολύ πιθανό να λαμβάνουν κάποια ποσοστά, άρα δεν πάμε με κλειστά μάτια. Επίσης, ρωτώντας κάποιον ντόπιο, μπορεί για λόγους προσωπικής αντιπάθειας να μη μας συστήσει κάποιο αξιόλογο κέντρο. Εμείς, οφείλουμε, πριν καθίσουμε στα τυφλά, να ρίξουμε μια ματιά.
Τρώνε μόνο τουρίστες ή και ντόπιοι; Είναι η κουζίνα ανοιχτή στο βλέμμα των πελατών, υπάρχει προθήκη με τα φαγητά, υπάρχει γυναίκα στην κουζίνα; Το τελευταίο είναι μια επιπρόσθετη εγγύηση για νοικοκυρεμένη υποδομή. Τέλος, μια διακριτική οπτική έρευνα στα πιάτα που σερβίρονται ή που καταναλώνονται, θα μας δώσει μια πιο συγκεκριμένη εικόνα σχετικά με την ποιότητα των εδεσμάτων.
3) Το προσωπικό! Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε δύο γειτονικές ταβέρνες, με όλα τα άλλα κριτήρια σε ισοπαλία, θα προτιμούσα εκείνη στην οποία οι σερβιτόροι/ρες θα είχαν κάποια διακριτικά ή θα φορούσαν κάποιου είδους στολή. Ακόμα και μια απλή κονκάρδα. Το να διακρίνεις, αβίαστα, ποιος είναι ο πελάτης και ποιος το προσωπικό, είναι ένας παράγοντας που αυξάνει την αξιοπιστία (reliability) και την υπευθυνότητα της διεύθυνσης του καταστήματος. Επίσης, ενδιαφέρει ο κόσμιος τρόπος υποδοχής, που δεν πρέπει να παραπέμπει σε «καμάκια».
Το ίδιο σπουδαίο (αν και κατόπιν εορτής, αλλά συμβάλλει στο να επισκεφτούμε ξανά…) είναι κάποιος από το προσωπικό να κατευοδώσει τον πελάτη, ανοίγοντας την πόρτα και απευθύνοντας (ίσως και με κάποια κλίση του κορμού) ένα ευγενικό και σεμνό «ευχαριστούμε»! Σερβιτόροι κυριαρχικοί, που προσπαθούν να επιβάλλουν στον πελάτη τι πρέπει να διαλέξει, σερβιτόροι με υπερβολική οικειότητα προς τον πελάτη, σερβιτόροι που δεν γνωρίζουν το χρυσό κανόνα «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», θα έπρεπε να διαβάσουν και τον πλατινένιο κανόνα, που λέει: «Αν νομίζεις πως ο πελάτης δεν έχει δίκιο, ξαναδιάβασε το χρυσό κανόνα»!
Τέλος, άσχετα με τις συστάσεις για μια ταβέρνα, δεν θα την επέλεγα, αν οι σερβιτόροι δεν ήταν άψογοι στην καθαριότητα (χέρια, νύχια καθαρά, ξυρισμένοι ή με σαφώς περιποιημένη γενειάδα) και δεν είχαν μια γενικά προσεγμένη εμφάνιση (ιδρωμένες μασχάλες, τζιν τριμμένο ή τρυπημένο, υπερβολικό ντεκολτέ ή αμέτρητα δακτυλίδια και μπιζού).
4) Παραγγελία! Μην ξεχνάμε την (κακή) συνήθεια στον έλληνα που παραγγέλλει: «Φέρε μία απ’ όλα που έχεις και βλέπουμε»! Αν και είναι φυσικό να θέλουμε να δοκιμάσουμε ό,τι ιδιαίτερο έχει μια ταβέρνα, να έχουμε πάντα στο μυαλό μας το χρυσό κανόνα του 2,5. Δηλ. ο συνολικός αριθμός των πιάτων (ορεκτικά, πρώτα, κυρίως κ.λπ.) να μην υπερβαίνει το γινόμενο (Αριθμός ατόμων της παρέας x 2,5).
Καλό θα είναι να συμπεριλάβουμε και το τελικό «κέρασμα», με τα γλυκά και τα φρούτα, που διαφέρει από ταβέρνα σε ταβέρνα. Διαφορετικά, είτε θα σκάσουμε (εις βάρος της υγείας μας), είτε θα μείνουν φαγητά (κρίμα), ή θα ζητήσουμε συσκευασία για να τα πάρουμε σπίτι (για το σκυλάκι μας, υποτίθεται)!!!
Καλές Διακοπές