Είναι δυνατή η εξαφάνιση των Τουρκοκυπρίων επειδή προαιωνίως ήταν γη Ελληνική, αλλά 450 χρόνια πριν κατακτήθηκε από τους Τούρκους η Κύπρος; Και αν είχαμε δεχτεί την πρώτη προσφορά της Κύπρου δώρο από τους Άγγλους για να μπούμε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (ας όψονται ο Κωνσταντίνος-ο παρ’ολίγο Παλαιολόγος-και ο Ζαΐμης)θα είχαμε λύσει το πρόβλημα, όσο θα υπήρχε μεγάλο κομμάτι Τουρκοκυπρίων (τότε Τούρκων);
Μάλλον όχι, όπως η παγκόσμια ιστορία έχει δείξει για διαφορετικές εθνότητες με ισχυρότατες διαφορές στο ίδιο έδαφος -κράτος (ΕΣΔΔ, ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ, ΚΡΙΜΑΙΑ κ.λπ.).
Θα μπορούσε να καταργηθεί το κράτος του Ισραήλ επειδή για 400 χρόνια επικράτησαν οι Άραβες, μετά οι Τούρκοι 900 χρόνια, μετά οι Άγγλοι και μετά Άραβες και Ισραηλινοί με τη βοήθεια των Άγγλων (με το αζημίωτο, διότι κάτι έπρεπε να πάρουν και οι ίδιοι, είτε λέγεται Κύπρος, είτε Μέση Ανατολή. Μόνο οι Σταυροφόροι θα άγιαζαν;) σε βάρος των Τούρκων;
Δεν είχε λογική η επάνοδος Εβραίων της διασποράς σε εδάφη, που ψυχολογικά ένοιωθαν ως πατρίδα; Ήταν στοιχείο-πράκτορας συμφερόντων της Μεγάλης Βρετανίας η δημιουργία κράτους των Εβραίων ή η λογική της υλοποίησης προαιώνιας προσδοκίας τους με την απόφαση του 1948 του ΟΗΕ και από το 1920 του δόγματος Μπάλφουρ, του Υπουργού Εξωτερικών της Μ.Β. ή και τα δύο, όπερ και ορθότερον; 55%, 43% αντίστοιχα έδινε ο ΟΗΕ σε Εβραίους και Παλαιστίνιους και την Ιερουσαλήμ σε διεθνή έλεγχο.
Που να συνυπάρξουν όμως τα ιερά και όσια της πλατείας των τζαμιών, του τείχους των δακρύων και του παναγίου τάφου; Συνυπάρχουν ποτέ θρησκείες εύκολα; Άπιστοι οι μεν για τους δε. Γκιαούρηδες (άπιστοι) εμείς για τους Τούρκους. Όλοι κατέχουν τη θεία αλήθεια ή το ψέμμα, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Κράτος οι Εβραίοι απ’το πουθενά; Με τίποτα. Και χάνουν οι Άραβες τον δεκάμηνο πόλεμο του 48-49. Θα τους ξεκάνουμε και πάλι τους Εβραίους. Και σε έξι μέρες οι Εβραίοι από 55 πάνε στο 75% το 1967. Πάνε τα υψώματα του Γκολάν στη Συρία, πάει η Γάζα για την Αίγυπτο, πάει η Ανατολική Ιερουσαλήμ ή αλλοιώς Δυτική όχθη του Ιορδάνη για τους Παλαιστινίους, πάει η χερσόνησος του Σινά για την Αίγυπτο, που δεν πρόλαβε να δει αέρα απ’το αετίσιο ένα μάτι του Μωσέ Νταγιάν.
Θα τους ξεκάνουμε και πάλι και να το 1974 οι Αιγύπτιοι στο Σινά και οι Ισραηλινοί απέναντι καθ’οδόν για το Κάϊρο.
Μα ήδη υπήρχε ο Σαντάτ στη θέση του Νασέρ και τα βρίσκει με το Ισραήλ του Μπεγκίν παρέα με τον Κάρτερ στο κάμπ Ντέϊβιντ, παίρνουν και από ένα νόμπελ ειρήνης Μπέγκιν και Σαντάτ (και μερικές σφαίρες ισλαμιστή ο Σαντάτ για την προδοσία της χωριστής ειρήνης και αναγνώρισης του Ισραήλ) και ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, αλλά εν τω μεταξύ κάπου ρίχνουν και νερό στο κρασί οι μαχητές του Αραφάτ και παίρνουν κάποια αυτονομία, νόμπελ Ειρήνης ο Αραφάτ και ο πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν καθώς και σφαίρες άλλου ένθεου ο τελευταίος, ενώ φτάνουν κοντά και σε πλήρη συμφωνία.
Έλα όμως που είναι και οι ιεροί τόποι κολλητά (εδώ να πούμε ότι οι κατακτητές Τούρκοι άφηναν ελεύθερη τη θρησκεία καθενός, για να τον ελέγχουν καλύτερα, ελέγχοντας τους εκπροσώπους του Θεού και μέσω αυτών τους θρήσκους και έτσιβρέθηκαν ανέπαφα τα ιερά μνημεία); Έλα που κάποιοι ορκίζονται να ζουν μόνο για να εξαφανίσουν το Ισραήλ. Ας πούμε Χετζμπολάχ στο Λίβανο, Χαμάς στα Παλαιστινακά εδάφη, Ιράν.
Και τι κάνουν για να εξουδετερώσουν την πληθυσμιακή διαφορά οι Εβραίοι; Στέλνουν δικούς τους μέσα στους άλλους. Εποικισμούς. Όπως στην Κύπρο. Άντε τώρα να επικρατήσει ο Αραφάτ και η Φατάχ. Επικρατεί η Χαμάς, που κάνει και φιλανθρωπίες. Και λέει ο Νετανιάχου προ πολλού στον Αμπάς, που διαδέχτηκε τον Αραφάτ. Ή με εμάς ή με τη Χαμάς. Και με τους δύο δεν γίνεται να τα βρεις. Και έτσι το κακό συνεχίστηκε. Ρουκέτες εσείς; Βομβαρδισμούς εμείς.
Καλώς; Όχι κακώς και μάλιστα με δυσανάλογες απώλειες (διαπρεπής σχετικά ο δια τας αιωνίους μονάς απελθών Υπουργός Άμυνας και πρωθυπουργός, στρατηγός και διοικητής του Ισραηλινού στρατού από το 1948, δηλαδή ισοβίως, Αριέλ Σαρόν. Ίσως αυτόν εννοούσε ο Ερντογάν σήμερα, αν έλεγε αλήθεια στην τηλεόραση).
Λύση; Απόσυρση του Ισραήλ παντελώς από έλεγχο των κατακτημένων και των Παλαιστινιακών εδαφών, γιατί κράτος υπό ξένη και μάλιστα ασφυκτική κυριαρχία δεν νοείται.Τέρμα οι εποικισμοί.
Τέρμα η δικιά μας πρωτεύουσα της Ιερουσαλήμ(και πάει περίπατο η αναγνώριση του Τραμπ ή το άνοιγμα του τρελοκομείου), γιατί εκεί βρήκαμε το Θεό, ενώ οι άλλοι βρήκανε τον κακό τους τον καιρό.Αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από τον Αμπάς, τη Χαμάς και το Ιράν. Μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ (100.000 στρατιώτες του ΟΗΕ) ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ και Ιερουσαλήμ υπό διεθνή έλεγχο τουλάχιστον 50 χρόνια, μέχρι να βρουν όλοι το Θεό τους ή τα παραμύθια της Χαλιμάς.
Πιθανότητα λύσης; Για 50 χρόνια καμμία. Γιατί ο Θεός είναι μεγάλος και τέτοια πράγματα δεν τα επιτρέπει ο Θεός, ούτε βέβαια η αξία της γης, ούτε ακόμα η προϊστορία.Συνεπώς δια τον Θεόν και τη γη αξίζουν και ο θάνατος του βομβιστή νεαρού τζιχαντιστή (ιερού πολέμου!!) και οι ακροδεξιές κορόνες και βομβαρδισμοί των πάντων, αναμεμειγμένων από τους εχθρούς εντέχνως.
Ή λοιπόν όλα δικά μας ή τίποτα.
Κάπως ανάλογα και στην Κύπρο.Κάτι με το σχέδιο Άτσεσον το 1965, κάτι με τη Ζυρίχη το 59, κάτι με τα 13 σημεία της αναθεώρησης του Συντάγματος του Μακαρίου το 63, κάτι απ’όλα και μετά η Χούντα να φάει σώνει και καλά το Μακάριο ή η Χαμάς τον Αραφάτ.Βίοι παράλληλοι κατά Πλούταρχο.
Άρα για 50 χρόνια και βάλε τίποτα.
Και εν τω μεταξύ εμείς αναγνωρίζοντας το Ισραήλ μόλις επί Κων. Μητσοτάκη, ποτέ όμως Παλαιστινιακό κράτος κι’ας λένε ο Κουτσούμπας (όχι βέβαια το ίδιο για το Θιβέτ, καθ’όσον τι να κάνουμε, όλα δεν τα μπορούμε ή δεν τα προκάνουμε, που έλεγε και ο Χαρίλαος) και ο Βαρουφάκης, προσεγγίζοντας και στρατιωτικά το Ισραήλ έναντι του προστάτη (νταβατζή στα Τούρκικα) των Αράβων μέσω κορανίου Ερντογάν, αφού με τον Αραφάτ δεν είδαμε ούτε πετροδολάριο, επισκεπτόμενοι και τους Παλαιστινίους, κρατάμε ευμενή υπέρ των Εβραίων ουδετερότητα. Αλλά η προστασία μας περνάει μέσα από το Ισραή, άρα και τις ΗΠΑ, όπου το Εβραϊκό στοιχείο κυριαρχεί πολλαπλά.
Άντε όμως βρες άκρη υπέρ του δικαίου και της δικής σου προστασίας με τους διαδόχους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ακροβασίες λεπτές και δύσκολες, που ούτε ο Τσίπρας αποκηρύσσει. Και ξέρει ότι, αφού εκείνοι δεν τα βρίσκουν, ούτε καν οι Άραβες μεταξύ τους, δεν είναι ανάγκη να κινδυνέψουμε εμείς για χάριν του διεθνούς δικαίου περισσότερο υπέρ των Παλαιστινίων.
Μέχρι εκεί, που φτάνει το χέρι μας.Έμμεσα υπέρ του δικαίου, άμεσα υπέρ των Εβραίων.
Και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη. Αν βέβαια γίνεται αυτό, γιατί δεν γίνεται.
*Ο Στέλιος Βασαλάκης, είναι πτυχιούχος Νομικής και Πολιτικών Επιστημών, συνταξιούχος Νομικός Σύμβουλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, συνταξιούχος δικηγόρος παρ’ Α.Π. του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου