Η 20ή Νοεμβρίου είναι η 324η ημέρα του Γρηγοριανού ημερολογίου, το οποίο ακολουθούμε από το έτος 1923 και υπολείπονται 35 ημέρες για να γιορτάσουμε τη γέννηση ενός βρέφους, ενός παιδιού. Του Εμμανουήλ!
Παιδί! Μια γλυκόηχη ελληνική λέξη . Ένα γλυκόηχο όνομα… ΠΑΙΔΙ! Ερχόμενο στον κόσμο φέρνει μόνο χαρά και ευτυχία σε εκείνους που θέλησαν να δημιουργήσουν αυτή την ζωή.
Το παιδί, δηλαδή το νεαρό άτομο μικρής ηλικίας, ανάμεσα στη βρεφική και την εφηβική, που η σωματική και πνευματική του ανάπτυξη, δεν έχει ολοκληρωθεί και οι δημιουργοί αυτού, έχουν ηθική υποχρέωση να το βοηθήσουν να ολοκληρώσει την πρόοδο, το μεγάλωμά του, τη δημιουργία του.
Να παράσχουν μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη ειρηνικά και δημιουργικά, η οποία θα πρέπει να τελείται πάντα μέσα σε κλίμα ελευθερίας, δικαιοσύνης και ειρήνης με διαλεκτική αρμονία και με σεβασμό αλλήλων, ιδιαίτερα προς το πρόσωπο του άπειρου παιδιού, μέσα στο στενό οικογενειακό, αλλά και στο πολυπολιτισμικό, αναρίθμητο ανθρώπινο περιβάλλον.
Με τον τρόπο αυτό θα δώσουν μια ολοκληρωμένη μορφή πνευματικής και υλικής ανάπτυξης του παιδιού, για την οποία και οι ίδιοι οι δημιουργοί θα χαίρονται και θα καμαρώνουν μετέπειτα.
Μέσα τώρα στη μικρή κοινωνία της οικογένειας και της εν γένει κοινωνίας, το κάθε παιδί έχει και τα δικαιώματά του.
Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού καθιερώθηκε από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου 1959, με σκοπό να τιμήσει τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού, γνωστή και ως Διακήρυξη της Γενεύης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υιοθετήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1924 στη Γενεύη από την Κοινωνία των Εθνών.
Η Διακήρυξη αυτή είναι ένα κείμενο στο οποίο αναγράφονται τα δικαιώματα του παιδιού και το οποίο κείμενο έγραψε και υπερασπίστηκε σθεναρά, υπερήφανα με θάρρος και δικαστικούς και συγκεντρωτικούς σκληρούς αγώνες και με πολλές ταλαιπωρίες στη ζωή της, η Αγγλίδα δασκάλα Εγκλαντάιν Τζεμπ.
Ένα ελάχιστο δείγμα των όσων ανέφερε στην Κοινωνία των Εθνών η Αγγλίδα δασκάλα αναγράφω: «Το πεινασμένο παιδί πρέπει να σιτίζεται, το άρρωστο παιδί να περιθάλπεται, το παιδί που μένει πίσω στη μόρφωση να βοηθιέται, το παιδί που παρανομεί να επανέρχεται στον σωστό δρόμο, τα ορφανά να στηρίζονται με κάθε τρόπο. Να τερματιστεί ο αποκλεισμός των παιδιών. Πολεμήστε τη λιμοκτονία. Τα παιδιά, όλης της υφηλίου, ως ανθρώπινα όντα είναι σίγουρα αδύνατο να βλέπουμε να λιμοκτονούν χωρίς να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να τα σώσουμε».
Σήμερα λοιπόν γιορτάζουμε τη Διεθνή Ημέρα των Παιδιών και, αντί άλλης αναφοράς, αρκούμαι να παραθέσω το υπέροχο ποίημα:
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου» του Kahlil ή Khalil Gibran (1883-1931), ποιητή, στοχαστή και ζωγράφου, που έγινε ευρύτερα γνωστός με το βιβλίο του «”Ο προφήτης».
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα.
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου, αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους ,αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα, αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου, ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο και κομπάζει ότι με τη δύναμή του τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του, αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει, έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο».
Υ.Γ. Η σημερινή αναφορά μου αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Στους γονείς, που κακοποιούν τα παιδιά, με αποτέλεσμα τα παιδιά να τους καταγγέλλουν, δια παντός είδους βία, που ασκούν χωρίς αιδώ και λογική στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα των παιδιών των, ξεχνώντας ότι αυτοί είναι οι δημιουργοί αυτών των ανήμπορων και αδύναμων ανθρωπίνων πλασμάτων. Και να αναφωνήσω σε κάθε τόνο σε όλους αυτούς τους γονείς:
«Δικαίωμα δεν είναι κάτι που σου δίνει κάποιος, αλλά κάτι που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει».