Μια απαξια στην πολιτική υπάρχει. Είτε συμμετέχεις στην εκλογική διαδικασία είτε απέχεις αδιάφορα.
Οι πλάτες γυρίζουν σωρηδόν.
Κι όσοι εναπομειναν να ασχολούνται, προσομοιαζουν με κομματαρχες της δεκαετίας του ’60.
Οι καλοί και οι κακοί. Οι λιγότερο αδιάβαστοι. Το φως και το σκοτάδι. Η προσωπολατρεια την ηγετίσκων. Η κάθοδος των σωτήρων…
Όλοι μαζί από διαφορετικες ράγες, στο ίδιο τρένο, στον ίδιο προορισμό.
Αφεντικά κι εργάτες, μαζί στις ίδιες καλπες.
Αν ζούσε σήμερα ο Μπουνιουέλ θα έγραφε για τη σημερινή γοητεία της μπουρζουαζιας.
“Να γίνουμε ηγήτορες μιας απολιτίκ, πολιτικής σκηνής”.
Αυτά κι αυτά συμβάλανε στην απόσυρση της πολιτικής φιλοσοφίας και των ιδεών της.
Κι αυτά κι αυτά θα φέρουν την οπισθοδρομηση των κοινωνιών.
Θα πει κανείς, μα είναι καιρός για σκέψεις;
Γιατί υπάρχει κανείς καιρος χωρίς σκέψεις.
Το ζητούμενο είναι προς τι στρέφεται το ενδιαφέρον μας, άρα και εν πολλοίς κι η σκέψη μας.
Η σκέψη προηγείται και έπεται, της πράξης και της δράσης.
Και εάν κάτι… Το διακύβευμα και αυτών των εκλογών είναι η ιδιότητα του πολίτη και των δικαιωμάτων που εξ αυτής της ιδιότητας πηγάζουν.
Μην τους αφήσουμε σε ησυχία και πριν και μετά τις εκλογές.
Και κυρίως αν αυτοί αρέσκονται στην απολιτίκ πολιτική και ηγεσία.
Εμείς τέλος πάντων δεν είμαστε απολιτίκ πολίτες!
Κι ούτε εκφραζομαστε με και από το σύνθημα όλοι ίδιοι είναι.
Είμαστε με και από τον κόσμο της χειρωνακτικης, πνευματικής και καλλιτεχνικής εργασίας.
Και με καθαρή άποψή πως αυτοί που βολεύονται με τη θεωρία των δύο άκρων, είναι οι αυριανοι ψηφοφόροι των αστικών κομματικών σχηματισμών.
Αυτοί που δακρυσαν ψεύτικα στα Τέμπη, στην Πύλο και στα εργατικά δυστυχήματα…
Ως αιδώ…