Διαβάζω σήμερα σε site: «Νυχτερινός τρύγος, η “απάντηση” των Πορτογάλων αμπελουργών στην κλιματική αλλαγή….». Αυθόρμητα μού ανεβαίνει υπόκωφο αυτοσαρκαστικό γέλιο, που αντιλήφθηκε η Μαργή και ρώτησε ανήσυχη:
-Ηντά ‘παθες;
-Πράμα δεν ήπαθα, κάνε τη δουλειά σου κι άσε με…
Εκείνη με άφησε αλλά εγώ δεν άφησα τις ως συνήθως ανακατεμένες αναμνήσεις μου και άρχισα να τις περαματίζω στον αργαλειό της σκέψης μου…
Την τέχνη του νυχτερινού τρύγου πρωτοάκουσα σε ένα υπηρεσιακό ταξίδι στο Στρασβούργο, το μακρυνό 2005, τέτοια περίπου εποχή, όταν παραβρεθήκαμε (εγώ ως δήμαρχος τότε) στην τοποθέτηση στην είσοδο του Ευρωκοινοβουλίου του γλυπτού Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, σπουδαίο έργο των αδελφών Σωτηριάδη από τον Άγιο Νικόλαο.
Η εξαιρετική κατασκευή δημιουργήθηκε με την υποστήριξη δωρητών (Μαντωνανάκης), του Δήμου Αγίου Νικολάου (δήμαρχος Γιάννης Λουκαράκης) της Περιφέρειας Κρήτης (περιφερειάρχης Σεραφείμ Τσόκας) και τις παρεμβάσεις του ευρωβουλευτή Γιώργου Χατζημαρκάκη.
Εκεί μας κέρασαν τα εξαιρετικά κρασιά τους και άκουσα για τα επιβαλλόμενα από τον τοπικό δήμαρχο ειδικά ωράρια τρυγητού (απογευματινές ή νυχτερινές ώρες) που βοηθούσαν την ποιότητα του κρασιού και άλλα τέτοια.
Το θέμα όμως ήταν πως δεν ξέχασα όσα παράξενα άκουσα για τον τρύγο των Γάλλων που φημίζονται για τα κρασιά τους και λίγες ημέρες αργότερα, το ξανασκέφτηκα! Δήμαρχος αποφάσιζε τα παράξενα στο Στρασβούργο, δήμαρχος ήμουνα κι εγώ στο Λασίθι!
Σκέφτηκα να αντιγράψω την ιδέα του και στο τόπο μου, με πρώτη εφαρμογή το μικρό μου κρασάμπελο στο Λιμνάκαρο. Η απόφαση λήφθηκε συνοπτικά σε μια απογευματινή μου επίσκεψη στο αμπέλι μου, όπου διαπίστωσα με την «αδιαμφισβήτητη οινοποιητική μου γνώση», την ωριμότητα των σταφυλιών.
Κοντά στο σούρουπο, κάλεσα τηλεφωνικά δυο-τρεις φίλους μου και τους ανακοίνωσα την απόφασή μου για την φράγγικη «καινοτομία» στον τρύγο, που εκόμισα από τας Ευρώπας!
Η παρέα «των προθύμων» δημιουργήθηκε ταχύτατα. Κατέφθασαν άμεσα μετά των σχετικών μεζέδων, που συνήθως συνοδεύουν τα τρυγοπατήματα. Είχε νυχτώσει για τα καλά. Ανακοίνωσα την κενοτομική μου ιδέα και μοίρασα ρόλους:
«Βράσε Μαργή το ζυγούρι, κάμε σαλάτες Μαρία, στρώσε το τραπέζι Πόπη…». Πάμε οι άλλοι να κόψουμε τα σταφύλια! Ποια σταφύλια; Το σκοτάδι ήταν πιο μαύρο από την κόλαση!
Η γεννήτρια φώτιζε μόνο το σπίτι και την αυλή. Μα κι εδώ βρέθηκε λύση. Θυμήθηκα την μπαλαντέζα και γύρισα πίσω να την πάρω. Στην επιστροφή στο αμπέλι, όπου είχαν αρχίσει οι άλλοι τον καινοτόμο «ψαχουλευτό» τρυγητό, είχαν αφήσει και τα κοφίνια των σταφυλιών.
Το πρώτο κοφίνι, αόρατο λόγω σκότους, που μπερδεύτηκε στα πόδια μου, με ξάπλωσε φαρδύ-πλατύ ανάμεσα στις κουρμούλες! Ευτυχώς που το κεφάλι μου σταμάτησε με μια μικρή πέτρα, πριν από τη σιδερένια γωνία στήριξης του αμπελιού.
Ο πρόθυμος Γιάννης με πήγε σε χρόνο dt στο Κέντρο Υγείας και η ζημιά ήταν μόνο τέσσερα ράμματα στο τριχωτό της κεφαλής. Στην κουβέντα με τον φίλο θεράποντα γιατρό, την ώρα που με έραβε, αναρωτήθηκε: «Όλα καλά δήμαρχε! Μην ανησυχείς. Απλά, αναρωτιέμαι αν έφυγε όλο το κουζουλό αίμα ή έμεινε κι άλλο για παραπέρα…».
-Ούουου! Μπόλικο, του απάντησα και τον ευχαρίστησα. Στην επιστροφή ήταν όλα έτοιμα στο αμπέλι. Τρυγημένα σταφύλια, βρασμένο το κρέας, στρωμένο το τραπέζι!
Παρηγορήθηκα, μα η καζούρα των υπολοίπων με υποχρέωσε σε απόλυτη σιωπή! Σε κάθε τσούγκρισμα έλεγα μόνο: Και του χρόνου, παιδιά!