Κάθε μέρα όλο και περισσότερο διαπιστώνομε την ακατάσχετη κενολογία, την ανεύθυνη και υποκριτική ρητορεία, των αυτόκλητων σωτήρων του έθνους, και κάθε μέρα αδιαφορούμε αναίσχυντα και σιωπούμε απαράδεκτα διαιωνίζοντας έτσι την υποκριτική, ψευδεπίγραφη πολιτική κενολογία. Υποσχέσεις, εξαγγελίες, μεγαλοστομίες και γενικά ψεύτικα λόγια που τρέφουν ψεύτικες ελπίδες..
Λόγια μεγάλα όντε γροικάς, παίρνε μικρό καλάθι,
εδά προ πάντων σε καιρούς που η σεμνότη εχάθη.
Αυτονόητα πλημμυρίζεις από θυμό και αγανάκτηση, όταν διαπιστώνεις πόσο προκλητικά υποτιμούν τη νοημοσύνη σου. Εκείνοι που δεν έχουν το ελάχιστο ηθικό έρεισμα, και βρίσκονται πολύ κάτω από τη βάση της στοιχειώδους αξιοκρατικής κατάταξης. Καταλήγεις έτσι να παρασυρθείς από το κύμα του εύλογου θυμού σου, σε σκέψεις που υπερβαίνουν τη δεοντολογία των κειμένων πολιτικών πρακτικών. Φτάνεις να λες:
Γιάιντα δεν παίρνει μερικούς ο κερατάς ο Χάρος,
απου δεν είναι για τη γης, μόνο περίσσο βάρος…
Αν θέλεις βέβαια να το προχωρήσεις πιο πέρα, υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν… Είναι τόσο μεγάλη η παρακμή, είναι τόσο πολλές οι κραυγαλέες αντιφάσεις, που ίσως επιτρέπουν ως ένα σημείο την υπερβολή και την αυθαίρετη γενίκευση. Σ’ όλη την έκταση της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ζωής, θα συναντήσεις περιπτώσεις που τείνουν να δικαιολογήσουν ως ένα σημείο, την σκληρή αυτή μαντιναδολογική αποστροφή…
Σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουνε αθρώποι μιλιούνια,
μ’ αληθινοί ‘ναι ελάχιστοι, κι οι πιο πολλοί, μαϊμούνια…
Αν περιορίσομε τώρα την αναφορά μας, στα καθ’ ημάς, και ασχοληθούμε με τις διάφορες ψευτοκαπετανίστικες συμπεριφορές, θα συναντήσομε ένα πλήθος περιπτώσεων, όπου τα άνευ αντικρύσματος και ουσίας δεδομένα, προκαλούν τη θυμηδία, έως και τη γελοιότητα. Νέοι, της μεγάλης του κινητού σχολής, χωρίς την στοιχειώδη κοινωνική αγωγή, χωρίς υποτυπώδη παιδεία, αλλά πλημμυρισμένοι από έπαρση και αλαζονεία, πασχίζουν να αποδείξουν κάτι που δεν είναι… Η ματαιότητα της ματαιοδοξίας στο αποκορύφωμα…
Πουλί ‘ναι κι ο αρφιχταλός, πουλί και το γεράκι,
αλλιώς μουγκρίζει ο ποταμός, κι αλλιώς κυλά το ρυάκι…
Αν θα ήθελαν κάποιο μέτρο σύγκρισης οι αρειμάνιοι νέοι μας, θα έπρεπε να ανατρέξουν στα πίσω χρόνια τα παλιά, και να βάλουν στο κόσκινο τις κοινωνικές, ηθικές και αισθητικές συμπεριφορές της εποχής εκείνης, συγκρίνοντάς τις με τις δικές τους σημερινές. Πέρα από την προηγμένη τεχνογνωσία της απάτης, όπου σήμερα προηγούνται αναμφισβήτητα, πουθενά αλλού δεν έχουν τίποτα κοινό με τις προηγούμενες γενιές. Ωστόσο υποδύονται τους θλιβερούς εαυτούς τους…
Υπάρχουν άντρες τση τιμής, υπάρχουνε κι αντράκια,
άλλο χαλίκια σκορπιστά, κι άλλο χοντρά χαράκια…
Όσο προχωρούμε, όλο και πιο πολύ φεύγομε από την γενικότερη κοινωνική πραγματικότητα και εστιάζομε στον αγαπημένο μας τόπο. Την Κρήτη που για μερικούς από μας δεν είναι τόπος, αλλά τρόπος ζωής. Λέτε να είναι διαστροφή; Λέτε να είναι μια ηχηρή πραγματικότητα που μας κρατεί πιστάγκωνα δεμένους με αρχές και αξίες αδιαπραγμάτευτες; Ίσως να είναι μια τέτοια απλή αλήθεια…
Την Κρήτη πάντα τση τιμής αθρώποι την στηρίζουν,
κι έρχουνται τρεις μαγαρισές και την εξευτελίζουν…
Για κάποιους ίσως ηχεί παράφωνα, η εμμονή στις παραδοσιακές αξίες… Υπάρχουν τόσα προβλήματα, υπάρχουν τόσες ανάγκες, υπάρχει μια ακαταμάχητη ροή προς την τεχνολογική εξέλιξη, κι εμείς επιμένομε στις αξίες και τις αρχές του κατασταλαγμένου χρόνου… Μα κάποιοι πρέπει να τα λένε κι αυτά. Για την ισορροπία του ήθους και την πρόκληση (πρόσκληση) σε μια πορεία αναστοχασμού και αναζητήσεων…
Πώς εγυρίσαν οι καιροί καημένε Ψηλορείτη,
για μερικές μαγαρισές, να ντρέπεται όλη η Κρήτη…