Το όνειρο της πολυπόθητης και πολύπαθης αλλαγής, από τα χρόνια του Μακρυγιάννη, όλο κινάει να έλθει και όλο αργοπατάει. Γενιές τρέφονται μέσα από τα βάσανα των ανθρώπων που αν και κατόρθωσαν να γλιτώσουν από τον Τούρκο βρέθηκαν με τους ξένους ν’ αλωνίζουν και τις ντόπιες βδέλλες να τους πίνουν το αίμα, να τους χλευάζουν, να τους κρατούν στο σκοτάδι, να προσπαθούν να τους κυρτώσουν τη ράχη, να τους κυνηγούν, να τους φυλακίζουν και στην ανάγκη να μη σταματούν να τους πίνουν το αίμα.
Και όμως οι άνθρωποι να μην το βάζουν κάτω, να τρέφουν ασταμάτητα το όνειρο της αλλαγής με πείσμα, με αγώνες, με θυσίες βαριές. Και συχνά αναμένουν με την πίκρα μιας ασήκωτης διάψευσης. Κι ακόμα τις λίγες φορές που ροδοχάραξε η αλλαγή, η Ελλάδα να πέφτει στο σπαραγμό της διχόνοιας-διχασμού που ανάβουν ξένοι και δικοί για να ξεράνουν την άνοιξη.
Και έρχονται οι πονηροί και οι θεατρίνοι να παριστάνουν το φίλο και τον ηγέτη, να γεμίζουν με ψεύτικες υποσχέσεις τον κόσμο για να τον κάνουν να χειροκροτεί, μα στην κρίσιμη ώρα να γυρίζουν το φύλλο και φέρνουν τη συμφορά για να ξαναρχίσει από την αρχή ο κακοτράχαλος ανήφορος. Βρισκόμαστε μπροστά στον ανήφορο που τα μάτια της λαχτάρας μας βλέπουν τό όραμα της αλλαγής. Αυτή που τώρα χρειάζεται ο τόπος.
Γιατί η πατρίδα μας γέμισε πληγές, που συνέχεια κακοφορμίζουν και πλέκουν θηλιά γύρω από το λαιμό που μας πνίγει και γεννάει την απόγνωση. Αυτή που φέρνει την οργή. Μονάχα αν γεννηθεί μια ολοκαίνουρια, μια τέλεια, αλλιώτικη υπευθυνότητα στους ανθρώπους του τόπου μας, μια αίσθηση ευθύνης, μονάχα τότε η χώρα μας μπορεί να σωθεί. Αυτό θέλει έμπνευση που κερδίζεται μόνο από την πεντακάθαρη αλήθεια και αγώνα σκληρό.
Έτσι μόνο θα σπάσει ο κλοιός από τα χίλια μύρια συμφέροντα, μεγάλα, μικρά, ακόμα και ελάχιστα που φυλακίζει (ο κλοιός) τη μοίρα του τόπου μας. Τρώει τις σάρκες του και πάει να τους πνίξει. Το σπάσιμο αυτού του κλοιού που θα ξαναγεννήσει τον τόπο μας είναι η πραγματική αλλαγή που χρόνια ονειρεύεται ο λαός μας και συνέχεια γι’ αυτή μοχθεί κι όλο κινάει να έρθει αλλά συνεχώς αργοπατάει και παραμένει όνειρο απατηλό. Όχι γιατί λείπει η λογική.
Λείπει αυτό που ονομάζει ο Αλμπέρ Καμύ «Θάρρος του αισθήματος». Λείπει αυτό που ονομάζεται ταλέντο ανθρώπου. Οι ιθύνοντες έχουν ξεχάσει τη γλώσσα της καρδιάς και μιλούν σήμερα τη γλώσσα της αγοράς, της ελεύθερης αγοράς, που κατάντησε κάτι χειρότερο από τη μαύρη αγορά. Δεν είναι ο άνθρωπος η πρώτη έγνοια των ιθυνόντων. Είναι το χρήμα. Κάποτε ο Άγγελος Σικελιανός διέθεσε τον εαυτό του και την περιουσία της γυναίκας του για την επιστροφή της Δελφικής Ιδέας. Μεγάλη Ιδέα.
Πρέπει να επιστρέψει ως Αδελφική Ιδέα. Οι Δελφοί και η Ολυμπία πρέπει να γίνουν σημεία παγκόσμιας συνάντησης όχι για κοσμικές αλλά για σωστικές εκδηλώσεις.
Καιρός να επιστρέψουμε στην Ιθάκη της ανθρωπιάς. Αλλιώς χανόμαστε. Έτσι μόνο θα έλθει η πραγματική αλλαγή και θα παύσει να είναι ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΑΤΗΛΟ.