Ζούμε σ’ ένα κόσμο ασύλληπτων διαστάσεων με περιορισμένο νου του ανθρώπου και περιορισμένη τη ζωή και γνώση μας. Με κρίση οικονομική και ηθική μεγάλη.
Σ’ αυτό τον κόσμο, συνέχεια οι άνθρωποι αναζητούν τις χαμένες χαρές της ευτυχίας. Ευτυχία είναι ένας όμορφος ψυχικός πλούτος, μια εσωτερική γαλήνη, ένας επίγειος παράδεισος από καλή εξέλιξη γεγονότων του καθημερινού μας βίου.
Όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν στιγμές ευτυχίας στη ζωή τους που όμως φεύγουν πολύ γρήγορα. Στιγμές ευτυχίας είναι οι επιτυχίες των παιδιών μας, των συγγενών και φίλων που αγαπούμε. Ευτυχισμένες στιγμές είναι οι δικές μας επιτυχίες για κάτι που δημιουργήσαμε. Για τα δέντρα που φυτέψαμε, ποτίσαμε και μεγαλώσαμε.
Για κοινωφελή έργα που βοηθήσαμε.
Για το σπίτι των παιδιών μας που χτίσαμε και στεγάσαμε. Για τους ανθρώπους που στηρίξαμε στη φτώχεια, καταπίεση, εκμετάλλευση και παραγκωνισμό τους. Ρίζες και στηρίγματα αυτής της πορείας είναι η ελευθερία κι η αγάπη.
Είναι ζωντανοί νεκροί οι άνθρωποι χωρίς αγαπητική σχέση με τους άλλους. Η αγάπη και τρυφερότητα δίδει ζωή στους πονεμένους.
Είναι ασπίδα κατά των ασθενειών και πλούτος της ευτυχίας. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ζουν περισσότερα χρόνια.
-Αγαπάτε τους ανθρώπους και κάνετε ό,τι θέλετε (Ι. Αυγουστίνος).
-Μη θυμώνεις, μην εκνευρίζεσαι. Αγάπησε τους συνανθρώπους σου για να ζήσεις (Λαϊκή σοφία).
-Αν είσαι δυστυχισμένος γι’ αυτά που σου λείπουν, στερείσαι κι αυτά που έχεις
(Λ. σοφία).
-Προσοχή στα μικροέξοδα. Οι μικρές διαρροές βουλιάζουν τα μεγάλα πλοία
(Λ. σοφία).
-Βρες καιρό να τρέξεις στο δυστυχισμένο. Αυτό ο δρόμος είναι της ευτυχίας
(Λ. σοφία).
Η μακροζωία είναι αποτέλεσμα αισιοδοξίας, θετικής σκέψης και αγαπητικής σχέσης με τους άλλους. Πάντα ο ασθενής προπαντός ο ετοιμοθάνατος θέλει το άγγιγμα και την αγαπητική σχέση. “Είμαι το βλέμμα των άλλων”. Όταν στα πρόσωπα των άλλων καθρεπτίζεται η συμπόνοια κι η αγάπη γι’ αυτόν, πεθαίνει ήρεμος. Όταν δεν αντικρίζει θυμό κι αδιαφορία.
Η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου είναι η αγαπητική του σχέση με τους άλλους, λέει ο λαός μας. Αυτή η σχέση μεταμορφώνει χαρακτήρες και δίδει φως. Οι φωτισμένοι και μεταμορφωμένοι φτάνουν εύκολα στους άλλους. “Κατακλυσμούς ποτέ δεν λογαριάσαμε. Μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε”, γράφει ο Ελύτης. Οταν απορρίπτομε τους άλλους απορρίπτομε τους εαυτούς μας, τη χαρά μας, την ευτυχία μας. Ζούμε τη μοναξιά της απαισιοδοξίας και κατάθλιψης. “Αν ήξεραν οι άνθρωποι τι θα πει μοναξιά, δεν θα έλεγαν ποτέ και σε κανένα αντίο” έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Οι ερευνητές λένε πως η ευτυχία έρχεται στον άνθρωπο μόνο όταν είναι ανοιχτόκαρδος κι έχει αγαπητικές σχέσεις με τους άλλους.
Ο Ινδός ποιητής Ταγκόρ έλεγε: “Κοιμήθηκα και κατάλαβα πως η ζωή είναι χαρά. Ξύπνησα και κατάλαβα πως η ζωή είναι χρέος. Έκανα αυτό το χρέος και κατάλαβα πως αυτό είναι η χαρά κι η ευτυχία”.
Το χρέος είναι ευθύνη, ελευθερία και θυσία. Όταν δεν υπάρχει, υπάρχουν δικαιολογίες. Πάντα φταίνε οι άλλοι, οι κακοί. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται όταν μοιράζεται με τους άλλους. Όταν δεν πραγματοποιείται αυτή η ψυχική ανάγκη τραυματίζεται ο άνθρωπος και κλείνεται στον εαυτό του. Τότε αντί να μοιράζεται τις χαρές και λύπες των άλλων, χαίρεται στη δυστυχία τους και πονεί στη χαρά τους. “Η ευθύνη των Ελλήνων έχει πάντα το ίδιο βάρος”, γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος. “Να πουν ΝΑΙ στον εαυτό τους και όχι στην αλλοτρίωση της ψυχής τους για να διατηρούν την ταυτότητα και δημιουργικότητά τους”.
Στην αρχαία Ελλάδα και σε κάθε πολιτεία υπήρχε νόμος που οι διατάξεις του απαγόρευαν στους πολίτες ν’ ανέρχονται σε αξιώματα αν δεν έπαιρναν μέρος στη δημόσια κοινωνική και θρησκευτική ζωή. Στη χριστιανική εποχή, οι Άγιοι, πριν η Εκκλησία τους ανεβάσει στο προσκυνητάρι, έζησαν για την αγάπη του Χριστού εκραζομένη προς τους συνανθρώπους αντί οποιαδήποτε θυσίας. Εζησαν “υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι. Εν φόνω μαχαίρας απέθανον” (Εβρ. 11,37). Από την αγάπη στο Χριστό και στους συνανθρώπους δεν απομάκρυνε “ούτε θλίψις, στενοχωρία, διωγμός, λιμός, γυμνότης, κίνδυνος ή μάχαιρα” (Ρωμ. 8,35).
Οι Άγιοι δεν ζούσαν για τον εαυτό τους αλλά για τους άλλους. Αυτός που αγαπά κι είναι κοντά στους ανθρώπους, δεν φοβάται, δεν δειλιάζει ποτέ. Δεν το βάζει στα πόδια, είναι ελεύθερος. Μπαίνει στη φωτιά για να σώσει αυτόν που κινδυνεύει και στη θάλασσα γι’ αυτόν που πνίγεται και καίγεται ή πνίγεται ο ίδιος. Οι ερευνητές επισημαίνουν πως τα προσωπικά προβλήματα των ανθρώπων όπως δειλία, εσωστρέφεια, ανασφάλεια και φόβος είναι αποτέλεσμα κακών σχέσεων με τους άλλους.
Στους άλλους τρέχουμε να μοιραστούμε ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές μας. Θέλομε να μας ακούσουν, να μη μας κλείσουν την πόρτα. Όταν δεν αγαπούμε δεν ανοίγομε την πόρτα της καρδιάς σ’ αυτούς που μας έχουν ανάγκη κι ελπίζουν σ’ εμάς. Είναι οι παππούδες, γιαγιάδες και θείοι μας. Είναι οικογένειες με πένθος, με προβλήματα, με αρρώστιες και δοκιμασίες. Θέλουν την παρέα, την κουβέντα, την αγαπητική μας σχέση για να αντέξουν. Μεγάλος πλούτος στις ανθρώπινες σχέσεις είναι οι εορτές. Δίδουν την ευκαιρία να συναντηθούν οι άνθρωποι. Να κοινωνήσουν μεταξύ τους, ιδιαίτερα της διασποράς, να συμφιλιωθούν και ν’ ανανεώσουν τις σχέσεις τους. Οι εορταστικές συνάξεις δείχνουν σε κάθε εποχή την ανάγκη κοινωνικών σχέσεων.
Σήμερα πάψαμε να εορτάζουμε, να κοινωνούμε και να αγαπούμε, γι’ αυτο πονούμε και κλαίμε. Η ελευθερία έπαψε να’ ναι ελευθερία από τον εαυτό μας, τον εγωισμό μας και την πλεονεξία μας. Έπαψε να ‘ναι προσφορά αγάπης, θυσίας και κοινωνικών σχέσεων, βασικών αναγκών της ψυχής μας. Η ζωή μας καθημερινά γίνεται δυσκολότερη.
Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγάλη. Ο πλανήτης μας κινδυνεύει, όπως δείχνουν οι κλιματολογικές αλλαγές. Κινδυνεύει από τους ισχυρούς της γης κι απ’ αυτούς που βρίσκονται στην πρωτοπορία της επιστήμης και τεχνολογίας. Έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου.
Συνυπεύθυνοι είναι: 1. Οι πολιτικοί ηγέτες που συνηγορούν και δεν αντιδρούν. 2. Οι πνευματικοί άνθρωποι που έχουν ξεχάσει το χρέος και δεν τολμούν. 3. Η διοικούσα Εκκλησία. Οι ποιμένες της Εκκλησίας μας είναι οι φορείς της ενότητας και ηθικής προκοπής του λαού μας. Ομιλούν κι ενεργούν εν ονόματι του Ι. Χριστού. Αποστολή τους να προβάλλουν με τη ζωή και το παράδειγμά τους τη ζωή που ενσαρκώνει το έργο του Θεανθρώπου. Δεν τα κατάφεραν. 4. Συνυπεύθυνοι και όλοι εμείς που με την ψήφο μας και ανοχή μας βρίσκονται στους θρόνους αυτοί που χτίζουν αλλά γκρεμίζουν.
Υπάρχει θεραπεία για να ξαναζήσουμε τη χαρά της ευτυχίας; Εάν ανατρέξομε στους Αγίους της πίστης μας και τους ήρωες της πατρίδας τη βρίσκομε. Μας λένε γιατί θυσιάστηκαν. Εάν διαβάσομε το ποίημα του Αντώνη Σαμαράκη “Ποτέ δεν είναι αργά” μαθαίνομε το δρόμο: “Μην πεις ποτέ σου είναι αργά, κι αν χαμηλά έχεις πέσει κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά ποένσει. Είναι αργά! Λοιπόν μην πεις ότι κι αν σου συμβαίνει. Φτάνει να του προσευχηθείς κι αμέσως σ’ ανασταίνει”.