Την ίδια ώρα που, οι… παπάδες του κόσμου άφησαν τα περί θεού και τις λοιπές πομφόλυγες -που δε γεμίζουν το στομάχι- κι αφοσιώθηκαν, απροκάλυπτα στην εξασφάλιση εξουσίας και πλούτου, γεννήθηκαν οι αντικληρικοί, οι αντίθρησκοι, οι αντί-εκκλησιαστικοί, οι υπέρμαχοι της Λογικής και της αξιοπρέπειας, της γνώσεως και της Δημοκρατίας.
Οι παπαδοστρατοί κατάφεραν να πατάξουν τους “παγανιστές”, όπως βάφτισαν τους θιασώτες του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος αλλά δε θα καταφέρουν ποτέ να εξοντώσουν το ίδιο.
”Όλους ελεύθερους αφήκε ο θεός, κανένα δούλο δε γέννησε η Φύση”.
Αυτοί οι αντίθρησκοι, παγανιστές, καρμπονάροι, μεταρρυθμιστές, διαφωτιστές … οραματίστηκαν να δούνε το ραγιά, όχι ρωμιό ούτε γραικό αλλά Έλληνα. Διεκδίκησαν μια χώρα, όχι μόνο απελεύθερη αλλά μια χώρα με Δημοκρατία.
Οι τρεις Έλληνες που, συναντήθηκαν το 1814 στην Οδησσό ήταν ο Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα, ο Εμμανουήλ Ξάνθος από την Πάτμο και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ από την Ήπειρο.
Κι είχαν και οι τρεις τους… παρελθόν.
Ο Σκουφάς είχε ιδιαίτερες επαφές με τον Κωνσταντίνο Ράδο – που ήταν Καρμπονάρος.
Ο Ξάνθος ήταν μέλος της Μασονικής στοάς της Λευκάδας, ο Τσακάλωφ ήταν ιδρυτικό μέλος του “Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου”-της, επίσης, μυστικής οργάνωσης που συστάθηκε στο Παρίσι το 1809 με βασικό σκοπό να μορφώσει τους ραγιάδες για να τους προετοιμάσει να επαναστατήσουν ως Έλληνες, όχι μόνο ως χριστιανοί αντί-Οθωμανοί.
Συνιδρυτής του Τσακάλωφ ήταν ο Γρηγόριος Ζαλύκης απ’ τη Μακεδονία.
Η προσφορά της οργάνωσης δεν ήταν μόνο θεωρητική, φιλολογική. Έστειλαν όπλα στην Πελοπόννησο, στην Ήπειρο και στη Μακεδονία με τη συμβολή άλλων Ελλήνων της Γαλλίας, ο πιο επιφανής απ’ τους οποίους είναι ο Στέφανος Χατζημόσχος στο Παρίσι.
Ο όρκος που έπαιρναν τα μέλη του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου έπρεπε να είναι κρυφός αφού, καταδιωκόταν και απ’ τους Οθωμανούς και απ’ τους ορθόδοξους χριστιανούς παπάδες.
Γι’ αυτό ο όρκος τους καλυπτόταν πίσω απ’ το αρκτικόλεξο ΦΕΔΑ, Φιλίας Ελληνικής Δεσμός Άλυτος.
Το ίδιο μυστικός ήταν κι ο όρκος των Φιλικών. Αν εμείς σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες μετά, αποφασίσουμε να τολμήσουμε κάτι, θα πάρουμε έναν όρκο παρόμοιο.
«Ορκίζομαι σε σένα, τρισάθλια χώρα, στον βασανισμό και εξευτελισμό σου στα νύχια των εχθρών της αξιοπρέπειας, του Νου και του Λόγου. Ορκίζομαι στην απόγνωση των νέων σου και στην ίδια τη δική μου απόγνωση και στην άμεση ελευθερία απ’ το σκοτάδι».
Ο Φιλικός ορκίζεται απευθείας στο θεό του, δε χρειάζεται διαμεσολαβητή ενώ, ξέρει ποιος Θεός είναι γνήσιος και ποιος κάλπικος.
Ο όρκος σήμερα είναι χαραγμένος σε μια μαρμάρινη πλάκα η οποία βρίσκεται στην Πλατεία Φιλικής Εταιρείας αλλά … πού βρίσκεται η συγκεκριμένη πλατεία;
Τι θα ‘χαμε, τι χάσαμε
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε ήδη καταφέρει, εφαρμόζοντας με κάθε λεπτομέρεια τη Δημοκρατία της Αθήνας, να ενώσει και να οργανώσει διαφορετικούς λαούς.
Είχε βγάλει, όχι ένα έθνος απ’ τις μικροδιαφορές του αλλά διαφορετικά έθνη απ’ τις αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις τους. Είχε ενώσει ξένους μεταξύ τους και, ως εξαίρετος διπλωμάτης, είχε συνεισφέρει στην εξασφάλιση της ουδετερότητας τους απέναντι στις τότε υπερδυνάμεις.
Είχε κάθε λόγο να πιστεύει ότι θα κατάφερνε το ίδιο και σε μια χώρα με ομοιογενή, όπως πίστευε, πληθυσμό που, επιπλέον, ήταν και η γενέτειρα του.
Η Ελβετία ανήκει εξ ολοκλήρου στη Δημοκρατία της Αθήνας. Είναι η μοναδική περίπτωση στην Ιστορία που η Δημοκρατία δεν κακοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση των λίγων αλλά αξιοποιήθηκε για την ευημερία όλων.
Η πόλη-κράτος -το αυτόνομο καντόνι, η πολυπραγμοσύνη -μόνο εφτά πολιτικοί-όσοι είναι οι υπουργοί δε συνεχίζουν να ασκούν το επάγγελμα τους, ο οστρακισμός -κάθε χρόνο οι εφτά εκλέγουν διαφορετικό πρωθυπουργό, η Άμεση Δημοκρατία – εκατό χιλιάδες υπογραφές είναι αρκετές για να γίνει δημοψήφισμα ενώ, όπου είναι δυνατόν, η ψηφοφορία γίνεται με την ανάταση του δεξιού χεριού, ο πάνω απ’ όλα υπερασπιστής -όλοι πάντα ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες, η στήριξη της Επιστήμης και της Γνώσης-τα σπουδαιότερα ερευνητικά κέντρα του κόσμου, οι θεοί όλοι στον Όλυμπο-η διδασκαλία θρησκευτικών είναι απαγορευμένη από αιώνες, η ανυπαρξία κομμάτων-τα κόμματα είναι μόνον ιδιωτικοί σύλλογοι κι ο Ελβετός ψηφίζει πρόσωπα, όχι παρατάξεις.
Η ελβετική ”προέκταση” είναι: η εξάλειψη της διαφοράς μεταξύ των φύλων -που προέκυψε, όχι φεμινιστικά αλλά λογικά, ο σεβασμός στη ζωή – όταν όλοι ανταγωνίζονταν να φτιάξουν πυρηνικά όπλα, οι Ελβετοί έφτιαξαν για όλους πυρηνικά καταφύγια, η αποφυγή της συμφόρησης, όχι όλη η χώρα σε μια πόλη, η εκτίμηση κάθε μορφής εργασίας και πόρου – δέκα λεπτά έξω απ’ το κέντρο της Ζυρίχης υπάρχει περιοχή προστατευόμενη ως αγροτική, δηλαδή λιβάδια όπου βόσκουν αγελάδες, η υποστήριξη και ανάδειξη κάθε εγχώριου προϊόντος -από ψωμί, τυρί και σοκολάτες μέχρι βιταμίνες και φάρμακα, χειροποίητα παιχνίδια, πανάκριβα ρολόγια…
Και πάνω απ’ όλα, η παντελής έλλειψη αλαζονείας και κάθε ιμπεριαλιστικής τάσης που αποτέλεσαν τις βασικές αιτίες του τέλους της Δημοκρατίας της Αθήνας.
Πρέπει να είναι ανυπολόγιστη η δύναμη της ιδέας, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για εντελώς ξένους μεταξύ τους – ο Ελβετός απ’ τη Ζυρίχη δε μπορεί να κάνει κανένα διάλογο με τον Ελβετό απ’ τη Γενεύη αφού… δε μιλούν την ίδια γλώσσα.
Οι δεσμοί που τους κρατούν τόσο πεισματικά ενωμένους είναι:
Η άμεση Δημοκρατία, η ομοσπονδιακή διακυβέρνηση και η ουδετερότητα.
Καμιά θρησκεία, κανένα κόμμα, καμιά γλώσσα.
Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι, όλοι οι Ελβετοί είναι τραπεζίτες – ξυπνούν κάθε πρωί και, μετά από ένα πλούσιο πρωινό, μπαίνουν στο πολυτελές καμπριολέ τους και πηγαίνουν ν’ ανοίξουν την τράπεζα τους και να δεχτούν ”τα λεφτά” δικτατόρων, διεφθαρμένων πολιτικών και εμπόρων ναρκωτικών.
Ας αφυπνιστούμε αφού, με τον υπνωτισμό δεν καταφέραμε πολλά. Διότι οι Ελβετοί δεν έχουν κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, δε χρειάζονται άλλη ταυτότητα απ’ την ελβετική και – είναι γεγονός- είναι και αγρότες και εργάτες και υδραυλικοί και κάθε είδους τεχνίτες ενώ δε θεωρούν υποτιμητικό το να είναι οδοκαθαριστές.
Κοντολογίς, καμιά δουλειά δεν είναι γι’ αυτούς ντροπή.
Το 55,8% του πληθυσμού είναι οικονομικά ενεργό – το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα είναι 44,1%- κι η ανεργία είναι 2,6% -στην Ελλάδα την ίδια εποχή ήταν 8,1%. (2016).
Σήμερα οι διαφορές αυτές είναι, μάλλον, πολύ μεγαλύτερες.
Πιστεύει κανείς ότι η Ελβετία έχει εκατοντάδες μαγαζιά με πανάκριβα ρούχα, παπούτσια κι αξεσουάρ αλλά μπορεί κανείς να φανταστεί ότι είναι … δεύτερο χέρι; Είναι δυνατόν να καταδέχεται η Ελβετίδα ν’ αγοράσει μεταχειρισμένη τσάντα Louis Vuitton που, ξέρει και να την προφέρει;
Αρκετές κυρίες εδώ που δε θα καταδέχονταν τη μεταχειρισμένη λένε, αντί για ”λουί βιτό(ν)”, όπως προφέρεται, ”λουίζ βουϊτόν”, προφανώς από το… βουητό που νιώθει στ’ αφτιά… η Λουίζα, όταν ακούει… το λογαριασμό.
Δεν είναι ανάγκη να επισκεφθεί κανείς την Ελβετία για να δει την απλότητα και την αυτοπεποίθηση της. Μπορεί να πάει ως την οδό Ιασίου 2, στο Κολωνάκι και να δει πώς είναι η Πρεσβεία μιας από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Μια αντίστοιχη επίσκεψη σε οποιοδήποτε προξενείο της Ελλάδας είναι επιφοίτηση για το πού πηγαίνουν τα λεφτά μας. Η ”επιφοίτηση” στην Ελλάδα δεν είναι μόνο της θείας, είναι και του θείου και του ανιψιού και του κουμπάρου και, πάνω απ’ όλα, του βαφτισιμιού.
«Ελληνικό Προξενείο Ζυρίχης. Το προξενείο λειτουργεί καθημερινά από τις δέκα ως τις έντεκα και μισή».
Η μαγνητοφωνημένη φωνή είναι τόσο «τραβηγμένη» που, δύσκολα αφήνει να φανεί αν ανήκει σε άνδρα, γυναίκα η τραβεστί ενώ, το Προξενείο δε βρίσκεται απλώς στη Ζυρίχη, βρίσκεται στον ακριβότερο δρόμο αυτής – που σημαίνει σ’ έναν απ’ τους ακριβότερους δρόμους της κατοικημένης Γης.
Καταλαμβάνει οροφοδιαμέρισμα σε πολυτελές νεοκλασικού τύπου κτίριο με ανεμπόδιστη θέα στην ομώνυμη Λίμνη.
Μιάμιση ώρα την ημέρα εργάζονται εκεί οι δημόσιες υπάλληλοι ενώ, για μια υπογραφή, το Προξενείο πρέπει να πληρωθεί και μην τολμήσει κανείς να αναρωτηθεί τι προσφέρουν οι τέσσερεις γυναίκες που πληρώνονται απ’ τον Έλληνα φορολογούμενο, τον ιδιώτη.