Δυο εκδηλώσεις με μικρή σχετικά χρονική απόσταση μεταξύ τους, πραγματοποιούνται τώρα και κάποια χρόνια στη χώρα μας. Η μια αφορά την επέτειο του Πολυτεχνείου με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας και η άλλη το αδικοχαμένο παιδί Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Στις μέρες αυτές ανακαλούνται στη μνήμη μας τα γεγονότα με τα οποία συνδέονται. Παρακολουθούμε όμως πολλές φορές και τα έκτροπα που τα συνοδεύουν και καταλήγουν σε βάρος της συνοχής και της εθνικής μας ενότητας. Έτσι, η τιμή που προσφέρεται και στις δύο ανεξάρτητες μεταξύ τους περιπτώσεις καταλήγει σε ενέργειες, πράξεις και συμπεριφορές, οι οποίες την σκιάζουν και την αμαυρώνουν.
Όσοι έχουν πρόθεση να την εκμεταλλευθούν, λαμβάνουν από νωρίς μέτρα πρόνοιας. Κατάληψη κτηρίων στα οποία συγκεντρώνονται βόμβες μολότωφ (που ας σημειώσουμε ότι είμαστε από την πλευρά της χρήσης τους η πρώτη χώρα της Ευρώπης), τούβλα, οικοδομικά και άλλα εμπρηστικά υλικά, αποτελούν την πρώτη φάση του αγώνα. Και το αντίπαλο δέος δεν είναι κάποιος εχθρός που μας απειλεί, αλλά ο άλλος μας εαυτός. Είναι το ελληνικό σώμα της αστυνομία, που αποτελεί «όστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μας καί σάρκα ἐκ τῆς σαρκός μας». Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ταλαιπωρεί και να υποβαθμίζει το σώμα αυτό, που έχει επωμιστεί την ασφάλεια, την τάξη και την περιφρούρηση της περιουσίας μας.
Στις περιπτώσεις αυτές συμβαίνουν διάφορα παράξενα, επιζήμια και απρόβλεπτα. Ένας που συμμετείχε στις τιμητικές αυτές πορείες, επιστρέφοντας στο σπίτι του με τη λήξη τους, βρίσκει καμμένο το αυτοκίνητό του. Ένας άλλος που ανήκει στην ίδια κατηγορία και κατοικεί σ’ ένα από τα εικοσιένα τμήματα της Αθήνας που σημειώθηκαν τα έκτροπα, βρίσκει θρυμματισμένη την τζαμαρία του καταστήματός του ή και λεηλατημένο το ίδιο το κατάστημά μου. Και δημιουργείται εύλογα το ερώτημα, χωρίς να υποστηρίζω την κατάργηση των επετείων αυτών.
Τιμούμε ή υποτιμούμε τον ρόλο τους, όταν άλλοι επωφελούνται την ευκαιρία που τους δίνεται και μετατρέπουν σε χάος το κέντρο της Αθήνας, εκμεταλλευόμενοι κατά περίπτωση τις περιστάσεις αυτές προς ίδιον όφελος και υλιστική απόλαυση;
Ειδικότερα στην περίπτωση του Γρηγορόπουλου, έχουμε τη μητέρα του, που κάνει τον πόνο της παράκληση, να μη λαμβάνουν χώρα τέτοιες εκδηλώσεις, αφού η κατάληξή τους δεν τιμούν τη μνήμη του παιδιού της.
Και στις δύο περιπτώσεις τελικός αποδέκτης, που εισπράττει το αρνητικό τίμημα, είναι ο ελληνικός λαός, στον οποίο καλλιεργείται η αντιπαλότητα και η διχόνοια ακόμα. Πλήττεται έτσι η ενότητα και η εθνική ομοψυχία. Κάποιοι άλλοι βέβαια, που με άγρυπνο μάτι παρακολουθούν τις δεινοπαθούσες αυτές καταστάσεις, είναι ίσως οι μόνοι ωφελημένοι.
Τις αντιπαλότητες αυτές, που μπορεί να πάρουν και εμφύλιες διαστάσεις, τις έχει πληρώσει ο λαός μας. Καιρός ο λαός αυτός με πρώτους τους πολιτικούς μας, να συγκροτούμε ένα αδιάσπαστο εθνικό μέτωπο, ικανό να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας μας.
*Ο Γεώργιος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας-ιστορικός ερευνητής