Του Νίκου Σκουραδάκη
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρό παιδί στο χωριό μου, το Κρυονέρι, είχα βρει σε μια ποταμίδα, μια φωλιά αηδονιών, οι χωριανοί ακόμα και σήμερα, τα λένε ποταμίδες.
Μόλις με πήραν χαμπάρι τα μικρά “ποταμιδάκια”, έβαλαν τα νύχια τους στο λαιμό τους, έτοιμα να αυτοκτονήσουν και το παράλογο για μένα ήταν ότι μόλις είχαν βγει από το αυγό. Τρόμαξα, γιατί άθελα μου, θα έκανα τόσο κακό στους μικρούς αυτούς νεοσσούς αλλά και στους γονείς τους, που για να μου αποσπάσουν την προσοχή, έπεφταν στα πόδια μου και λιποθυμούσαν, έτοιμα και εκείνα να θυσιαστούν προστατεύοντας τα παιδιά τους.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι τότε, τώρα είμαι παππούς τρίτης ηλικίας, με άσπρα μαλλιά και σε καραντίνα λόγω του φονικού Κορωναΐου.
Τώρα πια δεν μπορώ να χαϊδέψω τα εγγόνια μου που μου ανοίγουν τα χεράκια τους να τα αγκαλιάσω και ‘γω τα αποφεύγω, όπως και η γιαγιά τους και όταν τους μιλάμε από το τηλέφωνο μας λένε, “παππού, γιαγιά, μας λείψατε”.
Θυμήθηκα όμως τα αηδόνια, που για μένα είναι το σύμβολο της ελευθερίας του πλανήτη μας, που στην μακρόχρονη ιστορία τους, αφήνουν μια παρακαταθήκη σε εκείνους που μπορούν να τη διαβάσουν.
– Τίποτα κακό δεν θα υπήρχε στην ανθρωπότητα, αν δεν παραβιάζαμε τους κανόνες της φύσης και του περιβάλλοντός μας.
*Ο Νίκος Σκουραδάκης είναι από τους Ασσυρώτους Μυλοποτάμου το σημερινό Κρυονέρι