Εάν είσαι άτυχος και βρεθείς στο τμήμα επειγόντων περιστατικών στην πόλη του Ηρακλείου, θα πας ή στο ΠΑΓΝΗ ή στο Βενιζέλειο. Και αν εφημερεύει το ΠΑΓΝΗ θα βρεθείς απέναντι στο φιλότιμο των γιατρών και των νοσηλευτών / νοσηλευτριών του παραπάνω ιδρύματος. Εάν η τύχη σου είναι κάπως διαφορετική, τότε θα έχεις να αντιμετωπίσεις τη συνειδητή θαλπωρή του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού του Βενιζελείου μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο που σε συγκινεί.
Εάν η τύχη σου ξεφύγει από τις προσδοκίες σου τότε θα βρεθείς στην καλύτερη περίπτωση σ’ ένα θάλαμο βραχείας νοσηλείας. Αν όχι, τότε σε βλέπω να εισάγεσαι σε μία από τις κλινικές του νοσοκομείου, χρονικό πέρασμα σε μία νέα ή λιγότερο νέα εμπειρία της ζωής σου. Κατ’ αρχήν, ένα πλατύ χαμόγελο της πρώτης νοσηλεύτριας που θα συναντήσεις θα σε καλωσορίσει δίνοντάς σου την πρώτη δόση της ομαλής προσγείωσής σου στη νέα πραγματικότητα.
Σε λίγο κάποιες νέες ντυμένες σαν πεταλουδίτσες στην άσπρη νοσηλευτική τους ποδιά, μπορεί και να σε υποδεχτούν σιγοτραγουδώντας, μέχρι να σε οδηγήσουν στην αρμόδια ή αρμόδιο γιατρό για την ανάλογη θεραπεία που ενδείκνυται.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το σύνολο της υποδοχής συμπληρώνεται από μία καταπληκτική υποδοχή των ειδικών σε ανάλογες συναυλίες «τζιτζικιών» που βρίσκονται στον περιβάλλοντα του νοσοκομείου χώρο. Αφού τακτοποιηθείς στο δωμάτιό σου, που αν είσαι λίγο τυχερός μέσα στην ατυχία σου θα βρεθείς στο νέο κτήριο, όπου είναι σαν να βρίσκεσαι σε δωμάτιο AirBnb με όλες τις σύγχρονες ανέσεις και ξενοδοχειακή εξυπηρέτηση, αρχίζεις να απολαμβάνεις τη φροντίδα των ειδικών μέχρι αργά το βράδυ.
Τότε, υποτίθεται θα πας να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς από τον ημερήσιο κάματο. Λάθος! Τότε αρχίζουν οι πραγματικές νυχτερινές απολαυστικές συναυλίες των μονίμων χορωδών της νύχτας και διαρκώς κυνηγημένων από ποντίκια και σαμιάμυθους τζιτζικιών, επηρεασμένων από τα φώτα που περιβάλλουν γύρω-γύρω το κτήριο, παλαιό και νέο. Στη μία, στις δύο, στις τρεις μέχρι και τις τέσσερις, φωνάζουν ασταμάτητα, λουσμένα από τα νυχτερινά φώτα σαν πυγολαμπίδες.
Σε λίγο, αυτή η πανέμορφη χορωδία θα συνεχίσει με το πρώτο φως της ημέρας τις όπερες και οπερέτες της νύχτας, με νέα χρώματα, αυτά που εμφανίζονται από την ανατολή του ηλίου, αυτό το μαγικό πρωινό ημίφως, παρέα με τα πρώτα κοράκια, τα αδέσποτα σκυλιά μα και τις κουκουβάγιες της νύχτας, να συνοδεύουν τους χορωδούς. Τα πρώτα αγριοπερίστερα θα έρθουν στο περβάζι του παραθύρου να μας καλημερίσουν, κουβαλώντας μικρά κλαδάκια για το χτίσιμο κάποιας μικρής φωλιάς, για να πάρουν με τη σειρά τους τα όργανα αυτού του μαγευτικού μουσικού συνόλου τα πρώτα σπουργίτια και τα υπόλοιπα πουλιά και όχι μόνο, δώρο της φύσης στον άνθρωπο.
Όπως και ενδιάμεσα της νύχτας οι ασπροντυμένες και καρηκομόουσες πεταλούδες θα καταφθάνουν εναλλάξ, σαν πουλάκια, για τα πρώτα χαμόγελα, να μας τα χαρίσουν απλόχερα και να μας… δωρίσουν τα πρώτα… χημικά δηλητήρια – χαπάκια της ημέρας! Αμέσως μετά ακολουθούν οι φιλότιμες καθαρίστριες που μας κάνουν το χώρο ανθρώπινο και χωρίς μικρόβια, με ειδικά απολυμαντικά, πραγματικά σαν σε ξενοδοχείο. Δε γνωρίζω αν όλη αυτή η αρμονία οφείλεται απλά και μόνο στο φιλότιμο του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, ή έχει βάλει το χεράκι του και ο –κατά δήλωση αρκετών γιατρών- άξιος διοικητής του νοσοκομείου Κώστας Τερζάκης, ή αν είναι δημιούργημα του ίδιου του Θεού.
Σε όποιους πάντως και αν οφείλεται αυτή η μαγεία, εγώ τους ευχαριστώ για τις πολύ ωραίες ολιγοήμερες διακοπές που μου χάρισαν! Παρέα, στο ίδιο δωμάτιο μ’ ένα νεαρό παιδί το Γιώργο, την επισκέπτρια μητέρα του και το σύζυγό της με τους οποίους είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω πολλές απόψεις και να αναθεωρήσω τα πιστεύω μου για τη ζωή, προς μια πολύ πιο θετική και αισιόδοξη κατεύθυνση.
Όλους τους ευχαριστώ με απέραντη ευγνωμοσύνη.
Σωτήρης Πετράκης