Μερικά κατάλευκα γιασεμάκια, που βγάζουν την ευωδιά των καθημερινών πράξεων του καθηγητή και ανθρώπου, Γιώργου Μεταξάκη, που με εμπνέουν και με παρηγορούν και εμένα την μάνα του, στο βαθύτατο πόνο μου, είναι τα παρακάτω.
Λίγα από τα πολλά, λόγω της οικονομίας του χώρου, που έγραψαν μαθητές και γονείς της Νισύρου.
Είναι ταπεινό θυμίαμα αγάπης και ευγνωμοσύνης στον ίδιο, στη στάση ζωής και στο σύντομο εκπαιδευτικό του έργο, 40 ημέρες από την εκδημία του.
Συγχρόνως, όμως, για την δύσκολη εποχή που διανύουμε, ίσως να αποτελεί οδηγό και ελπίδα πως τα παιδιά του «διαδικτύου» έχουν ανάγκη και «διψούν» για το πραγματικό μας ενδιαφέρον και για πρότυπα υψηλά, που από δύσβατους δρόμους, με περίφημη ψυχή με το φιλόπονο έργο τους θα τους δώσουν τάση ανυψωτική και ηθική ανάταση και θα φωτίζουν εσαεί τη ζωή τους.
Δακτυλοδεικτούν, επίσης, την ανάγκη να δώσει η Πολιτεία τα αναγκαία κίνητρα στους δασκάλους, για να επιτελέσουν το υψηλό τους έργο σαν υψιπετείς αητοί, καθώς είναι φυσικό λίγοι να ανεβαίνουν ψηλά σαν τον Ίκαρο, λειτουργώντας σαν «μάρτυρες».
Νικολέτα Χαρίτου (μαθήτριά του):
Και αν ποτέ σε ρωτήσουν, ποιος είναι ο Γιώργος Μεταξάκης, τότε να τους πεις ότι είναι ένας άγιος, που ο Θεός τον έστειλε με ανθρώπινη μορφή στο σχολείο της Νισύρου, ώστε τα παιδιά να έχουν έναν πνευματικό, που πάντα θα τους συμβουλεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Καλό ταξίδι από όλους τους μαθητές σου!
Έξι χρόνια μάς δίδασκες πώς να είμαστε σωστοί άνθρωποι-συνάνθρωποι! Σε ευχαριστούμε για όλα!
Μαρία Καζάντη (μαθήτριά του):
Προσπαθώ από χθες να γράψω δυο λόγια για να αποχαιρετήσω και εγώ τον κύριο Γιώργο Μεταξάκη.
Τον «Μεταζίκυ», που είχαμε γράψει σαν παιδιά της Α΄ γυμνασίου, για να τον πειράξουμε. Αλλά εκείνος το είδε και γέλασε και για τις επόμενες δύο μέρες συστηνόταν ως κύριος «Μεταζίκυ».
Ο κύριος Μεταξάκης ήταν παραπάνω από καθηγητής για μένα. Ήταν φίλος και σύμβουλος και άκουγε πάντα με προσοχή τα προβλήματά μου και μετά μου έλεγε: «Ηρέμησε τώρα εσύ και θα τα φτιάξουμε όλα! Εντάξει φίλε;». Και ξαφνικά όλα φαίνονταν μικρά και δεν είχαν σημασία πια. Όταν τον συναντούσα στον δρόμο, πιασμένο χεράκι με την αγαπημένη του Βασιλική, ακόμη και πριν λίγο καιρό που τον είδα τελευταία φορά, με αγκάλιασε, μου φίλησε το χέρι, όπως έκανε πάντοτε, όπου με έβλεπε και ήθελε να μάθει τι κάνω αυτόν τον καιρό και αν είχα γράψει κάτι καινούργιο….
Και εκείνος, με εκείνο το γλυκό ύφος που είχε πάντα μου λέει: «Πάντα να γράφεις, ακόμα και όταν δεν έχεις έμπνευση. Και θα δεις ότι όταν ξεκινήσεις να γράφεις, θα σου έρθει η έμπνευση. Πιστεύω σε σένα. Είσαι ικανή για μεγάλα πράγματα».
Αγαπημένε μου «Μεταζίκυ», έφυγες πριν δυο μέρες νεότατος για την χώρα των Ονείρων, που τα παραμύθια είναι αληθινά και όλοι γίνονται ξανά παιδιά εκεί. Σου υπόσχομαι ότι θα κρατήσω τις συμβουλές σου για φυλαχτό στην καρδιά μου και δεν θα τα παρατήσω ποτέ, γιατί έτσι θα ήθελες. Θα είσαι για πάντα ο αγαπημένος μου καθηγητής. Θα σ’ αγαπάω και θα μου λείπεις για πάντα, μέχρι μια μέρα να ανταμώσουμε ξανά.
Ας είναι ελαφρύ το κρητικό χώμα που θα σε σκεπάσει.
Καλλιόπη Χαρτοφύλη (μαθήτριά του):
Ο κ. Μεταξάκης ήταν από τα ελάχιστα άτομα που έβλεπαν πάντα κάτι καλό σε όλα και σε όλους.
Πολλές φορές συζητούσαμε και με συμβούλευε πάντα με αγάπη και ειλικρίνεια:
«Εγώ, μικρός, ανυπομονούσα να ερωτευτώ κάποια καινούρια κοπέλα, γιατί κάθε φορά ένιωθα τόσο ζωντανός και γεμάτος, αλλά και όταν εκείνη δεν με αγαπούσε, όπως εγώ, και πάλι ένιωθα το ίδιο, γιατί και ο πόνος που νιώθεις για κάποιον που αγαπάς είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα και σε κρατάει ζωντανό, σε μαθαίνει να επιμένεις, να προσπαθείς και να διεκδικείς. Να μην φοβηθείς ποτέ να νιώσεις, Καλλιόπη μου».
Σίγουρα, όπου κι αν βρίσκεται τώρα, η ψυχή του νιώθει το ίδιο δυνατά και καθαρά και είμαι βέβαιη ότι ο έρωτάς του για την αγαπημένη του γυναίκα θα τον κρατάει για πάντα ζωντανό.
Σ’ ευχαριστούμε για όλα, κ. Μεταξάκη, αλλά κυρίως σε ευχαριστούμε που μας έμαθες τι σημαίνει πραγματική, ανιδιοτελής, χωρίς όρια, αγάπη.
Πόπη Χαρτοφύλη (γονιός μαθητών του):
Όταν συμμετέχεις σε χαρά εδώ στο νησί σου και σκέφτεσαι ήδη το γλέντι που θα ακολουθήσει, αλλά, λίγα μόλις λεπτά μετά, μια είδηση τα ανατρέπει όλα, τόσο για σένα, όπως και για όλο το νησί…
Πόσο εύθραυστη είναι αλήθεια η ζωή και πόσο γρήγορα ανατρέπονται όλα.
Κάτι που ενίοτε θα καταλάβουμε, αλλά μάλλον δεν συνειδητοποιούμε ποτέ!
Ο κύριος Μεταξάκης άναβε κεράκι και προσευχόταν κάθε φορά που κάποιος αρρώσταινε.
Ένα κεράκι στη μνήμη του ανθρώπου, που τόσο πρόωρα «κόπηκε το νήμα» της ζωής του, θα ήταν το λιγότερο αλλά και το μεγαλύτερο που θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε από μας.
Η Νίσυρος δεν είναι δυνατόν να μην πενθεί σήμερα.
Καλό ταξίδι στο φως, κύριε Γιώργο!
Κουράγιο, κυρία Βασιλική!
Η σκέψη όλων μας κοντά σας!