Είναι γεγονός ότι η παγκόσμια ιατρική κοινότητα αποφάνθηκε πως η μάσκα αποτελεί ένα βασικό μέσο προστασίας από τον όψιμο και ανεπιθύμητο επισκέπτη μας, τον κορονοϊό. Στην αρχή ο κόσμος διστακτικά ή με κάποιες αντιρρήσεις στάθηκε στο νέο προστατευτικό μέσο. Στη συνέχεια όμως η χρήση της γενικεύθηκε, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Σ’ αυτό συνετέλεσε η υπακοή στις ιατρικές συμβουλές, ο φόβος του θανάτου και η αποφυγή κάποιου προστίμου που έχει θεσπιστεί για το σκοπό αυτό. Κατέληξε έτσι η μάσκα να θεωρείται απαραίτητο συνοδευτικό στοιχείο, όπως είναι η ταυτότητα ή το πορτοφόλι μας.
Ενώ όμως με την τοποθέτησή της στο πρόσωπό μας επιτελείται ο βασικός σκοπός της χρήσης της, η απόρριψή της στη συνέχεια σε οποιονδήποτε εκτός σπιτιού χώρο, επιβαρύνει άλλους παράγοντες, αφού διαταράσσεται το φυσικό μας περιβάλλον. Έτσι μετά τη χρήση της, ασυλλόγιστα και αδίστακτα απορρίπτεται όπου διευκολύνεται ο καθένας μας. Σε δημόσιους δρόμους, παραλίες και απόκρυφα μέρη αφθονούν οι πεταμένες μάσκες.
Το φαινόμενο παρατηρείται σε εντονότερη μορφή έξω από τα νοσοκομεία, τις κλινικές και τα σχολεία. Με τις πρώτες βροχές οι μάσκες αυτές παρασύρονται από τα διάφορα ρεύματα, καταλήγουν στους ποταμούς, για να βρεθούν στη θάλασσα, που λειτουργεί ως τελικός αποδέκτης. Βασικό στοιχείο που πρέπει να μας ελέγχει είναι ότι αυλή μας δεν είναι η αυλή του σπιτιού μας αλλά ολόκληρος ο χώρος που ζούμε. Από το χώρο αυτό αντλούμε δικαιώματα αλλά απορρέουν και υποχρεώσεις.
Πέρα από την οφθαλμική παρενόχληση και την αισθητική υποβάθμιση του περιβάλλοντος από τις πεταμένες μάσκες, υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι. Δημιουργούνται σιγά σιγά εστίες που διευκολύνουν την ανάπτυξη μικροοργανισμών ως αστικά ή επαρχιακά ρυπογόνα κατάλοιπα.
Παρουσιάζεται βέβαια και μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι αποφεύγουν να φορέσουν μάσκες, όχι γιατί είναι φορείς της ρύπανσης του περιβάλλοντος αλλά γιατί κατά τη γνώμη τους δεν υπάρχει κορονοϊός. Εμφανίζεται τελικά η εικόνα ο ένας να προσέχει με τη χρήση της μάσκας και ο άλλος να τον εμπαίζει με λεπτή ειρωνία.
Είναι τα άτομα εκείνα που υπακούουν στη δική τους άγνωστη, μυστική, εσωτερική, ιατρική φωνή, στην οποία φωνή εναποθέτουν τις ελπίδες τους. Ο αριθμός των θανάτων που ανακοινώνονται καθημερινά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πιθανόν κατ’ αυτούς να προέρχεται από κάποια απλή γριπούλα και σίγουρα όχι από τον ανύπαρκτο κορονοϊό.
Προφανώς από τη κατηγορία αυτή προέρχονται εκείνοι που στέκονται αρνητικά και στους εμβολιασμούς. Η άρνησή τους αυτή ενέχει κίνδυνο προσβολής όχι μόνο του εαυτού τους αλλά και των ανυποψίαστων τρίτων. Όταν αποδεδειγμένα υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος, οι απόψεις των αρνητών πρέπει να αναθεωρηθούν. Από την ώριμη αυτή σκέψη προστατεύεται η κοινωνία στην οποία ζούμε, χωρίς να έχουμε ανάγκη από συστάσεις, συμβουλές ή αστυνομικές παρεμβάσεις.
* Ο Γεώργιος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – Ιστορικός ερευνητής