Η ζωή μας, καθημερινά, γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη… και, φυσικά, χρειάζεται από τον καθένα μας μεγαλύτερη προσπάθεια, για να κατανοήσουμε, να συγκρατήσουμε τη νέα κατάσταση, αλλά και να προσαρμοστούμε σ’ αυτήν την πολυπλοκότητα.
Χρειάζεται, πολλές φορές, μακροχρόνια προσπάθεια, κόπος και μόχθος και γιατί όχι και θυσίες, για να δημιουργηθούν οι υποδομές και οι προϋποθέσεις, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε κάτι ευκολότερα, απ’ ό,τι κάναμε, πριν ξεκινήσουμε την προσπάθεια…
Σπάνια ή ποτέ δεν θ’ αναρωτηθούμε, πώς κατορθώνει ο μαθηματικός να λύνει πολύπλοκα προβλήματα, ο ζογκλέρ, ο ακροβάτης να πραγματοποιεί τα επικίνδυνα νούμερά του και ο αστρονόμος να εντοπίζει και να παρατηρεί μακρινούς γαλαξίες…
Για παράδειγμα, ανοίγουμε τον υπολογιστή μας (ή το κινητό μας, που τείνει να τον αντικαταστήσει σε πολλές περιπτώσεις) και δίνουμε την εντολή στην τράπεζά μας να γίνει μια μεταφορά ενός ποσού από ένα λογαριασμό σε έναν άλλο, ή να πληρωθεί κάποιος λογαριασμός του ΟΤΕ, της ΔΕΗ κ.λπ. ενώ, κανονικά, θα έπρεπε να πάμε στην τράπεζα, να στηθούμε στην ουρά, να φτάσουμε –κάποτε- στο ταμείο και να εξοφλήσουμε το λογαριασμό … ή ακόμα πιο σύντομα, να στηθούμε στο μηχάνημα, να εισάγουμε τα στοιχεία του λογαριασμού και να πληρώσουμε το ανάλογο ποσό.
Μεταξύ των δύο ενεργειών, το να πληρώσουμε στο μηχάνημα είναι λιγότερο χρονοβόρο, αλλά για να το κάνουμε, θα πρέπει να έχουμε «μυηθεί» στη χρήση του, δηλ. να είχαμε περάσει μια κάποιου είδους εκπαίδευση. Τελικά, αυτό που φαίνεται να γίνεται εύκολα, κρύβει πίσω του μια μικρή ή μεγάλη επένδυση σε γνώσεις και δεξιότητες.
Ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε και παρακαλέσουμε κάποιον να πληκτρολογήσει, για χάρη μας, τα στοιχεία στο μηχάνημα, δεν αναιρεί τα παραπάνω, αφού έτσι, δημιουργούμε μια υποχρέωση, σαν να πληρώνουμε σε βάθος χρόνου, χρωστούμε δηλ. μια χάρη, σε κάποιον που έχει περάσει κάποιου είδους εκπαίδευση, ώστε να μπορεί να χειρίζεται το μηχάνημα… η ίδια ενέργεια από το σπίτι, σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε εκπαιδευτεί στη χρήση του Η/Υ (ή του κινητού μας – και μη σας φαίνεται αστείο), να έχουμε πληρώσει για να τον προμηθευτούμε, να έχουμε κάποιο χώρο κατειλημμένο απ’ αυτόν, μέσα στο σπίτι! Ισχύει δηλαδή η γνωστή λαϊκή φράση: there’s no free lunch! Τίποτα δεν μας δίνεται δωρεάν. Όλο και κάπως πρέπει να πληρώνουμε με κάποιο – οποιοδήποτε- τρόπο.
Ας πάρουμε μια «ευκολία» και ας εξετάσουμε το «κόστος» της. Και αφού είπαμε ότι η ζωή μας γίνεται κάθε μέρα και πιο πολύπλοκη, προφανώς, για να εξυπηρετήσουμε δικές μας (χρήσιμες ή και μη απαραίτητες) ανάγκες, ας πούμε πως η «ευκολία» είναι ένα αεροπορικό ταξίδι και το «κόστος» είναι η συνολική διαδικασία που απαιτείται γι’ αυτό, μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η πληρωμή (ακόμα και ο τρόπος της πληρωμής) του ποσού του εισιτηρίου.
Και να έχουμε πάντα κατά νου, ότι αύξηση της πολυπλοκότητας μιας διαδικασίας, σημαίνει και αύξηση στο «κόστος», για την ίδια «ευκολία», δηλ. για το ίδιο ταξίδι … ας πούμε: ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΑΘΗΝΑ!
Τέλη του ’50, αρχές του ’60. Ο επιβάτης που δεν ήθελε να πάρει ταξί, πήγαινε στο πρακτορείο, στην 25ης Αυγούστου, έδινε το εισιτήριό του, κάποιος υπάλληλος φρόντιζε για τη βαλίτσα του (χωρίς ζυγαριές και τέτοια), έμπαινε στο λεωφορείο (λεωφορείο, όχι πούλμαν) και έφτανε στο αεροδρόμιο, που τότε δεν ήταν Διεθνές. Ο δρόμος (ο μοναδικός) χώριζε το κτήριο της εταιρείας, από την πίστα του αεροδρομίου.
Στο χώρο αναμονής (όχι μεγαλύτερος από 50 τ.μ. ) δέσποζαν οι δύο μεγάλες εμβληματικές (*) ξύλινες πολυθρόνες, με τα τεράστια μαξιλάρια. Πάνω από τη μία ήταν η φωτογραφία του βασιλέως Παύλου και πάνω από την άλλη, εκείνη της βασίλισσας Φρειδερίκης. Οι ταξιδεύοντες, οι περισσότεροι γνωστοί μεταξύ τους, όπως συμβαίνει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του ’50! Τη συγκεκριμένη ώρα, μια ωραία φωνή από το μεγάφωνο (το μοναδικό) έκανε την ανακοίνωση, για την αναχώρηση.
Άρχισε, όμως, κάποτε και η «μόδα» της αεροπειρατείας! Αποτέλεσμά της, ήταν η εντατικοποίηση των ελέγχων στα αεροδρόμια και η λειτουργία τους, στο εξής, σε αυστηρότερο πλαίσιο. Διέλευση των επιβατών μέσα από μηχανήματα, σκανάρισμα των αποσκευών, σωματική έρευνα, μετάβαση στο αεροσκάφος με λεωφορείο ή μέσω κλειστού διαδρόμου (φυσούνα) κ.ά. Όλα τούτα αυξάνουν την πολυπλοκότητα, άρα και το «κόστος» της «ευκολίας» …
Αργότερα, άλλο αεροπορικό γεγονός, έγινε η αιτία να απαγορευθεί η μεταφορά υγρών, πάνω από 100 ml, τροφίμων… το βάρος των αποσκευών δεν έπρεπε να υπερβαίνει τα 20 – 23 kg και οι χειραποσκευές πρέπει να έχουν ορισμένο βάρος και όγκο… Κανόνες και κανονισμοί, όροι, συνθήκες και προϋποθέσεις, κάνουν (χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε) το ταξίδι ένα όλο και πιο πολύπλοκο και ακριβό εγχείρημα…
Και τώρα, μετά την πανδημία, η πολυπλοκότητα σε ένα αεροπορικό ταξίδι αυξάνεται ανησυχαστικά και για όλα πληρώνει τελικά, ο επιβάτης! Έτσι, έχουμε περιορισμένη πρόσβαση στους τερματικούς σταθμούς, θερμομέτρηση των επιβατών στις εισόδους των κτηρίων (ταξιδεύεις ή όχι), ορισμός ελάχιστης απόστασης μεταξύ επιβατών, υποχρεωτική χρήση μάσκας μέσα στο αεροσκάφος, απολύμανση εγκαταστάσεων εξοπλισμού και θέσεων, τεστ κορωνοϊού στους επιβάτες (έστω και δειγματοληπτικά) και –ίσως- «διαβατήριο ανοσίας»!
Τέτοιο ψάξιμο, ούτε στο … Περιοδεύον (επιλογή για στρατιωτική θητεία)!!! Μόνο το πολύ προσωπικό ιστορικό και βιογραφικό μας δεν θα ζητείται. Ή μάλλον, σίγουρα δεν θα ζητείται. Με όλες τις καταχωρήσεις και αναρτήσεις που πραγματοποιούμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είναι ήδη γνωστό!!!