Όταν παίζει το κουδούνι του σχολείου όλα τα παιδιά τρέχουνε να βγούνε έξω χαρούμενα λες και τα ‘χανε στο πειθαρχείο. Να παίξουνε, να χαρούνε, να ελαφρύνει το μυαλό τους από το βάρος και το άγχος του μαθήματος και γενικά ο συνδυασμός μέσα κι έξω, μάθηση και παιχνίδι, κάνει τη σχολική μέρα να είναι στριμωγμένη αλλά και ευχάριστη.
Γιατί τα λέω αυτά; Για να σας πως κάτι που το έζησα σαν μαθητής και που έμεινε ανεξίτηλο σε όλη μου τη ζωή. Πολλές φορές έρχεται στο νου μου και μπορώ να πω ότι σημάδεψε τη ζωή μου, το χαρακτήρα και τη σκέψη μου. Με λίγα λόγια, είχαμε κάποιο καθηγητή στην ώρα των Ελληνικών και όταν έπαιζε το κουδούνι για να βγούμε διάλειμμα εμείς καθόμασταν μέσα σαν Παναγίες μέχρι που ξανάπαιζε το κουδούνι για μέσα. Εμείς, δεν ήτανε ανάγκη να μπούμε μέσα γιατί ήμασταν μέσα, όχι για τιμωρία αλλά γιατί ήμασταν προσηλωμένοι με ανοιχτό το στόμα στα τόσα ενδιαφέροντα πράγματα μας έλεγε εκτός της διδασκόμενης ύλης των βαρετών μαθημάτων. Εκτός τις ξερές γνώσεις των σχολικών βιβλίων. Γρήγορα τελείωνε το σχολικό μάθημα, διότι η μεταδοτικότητά του, η τέχνη να διδάσκει με απλά και κατανοητά λόγια και με παραδείγματα, σου τα έβαζε με το… χωνί στο κεφάλι.
Μετά άρχιζε τα εξωσχολικά. Τα πάντα ότι ενδιαφέρει ένα έφηβο σ’ αυτή την ηλικία να μάθει.
Για τη ζωή, για την αγάπη, για τις καλές σχέσεις, για την αποκατάστασή μας, για την πρόοδό μας, για το πώς πρέπει να γίνομε καλοί και κοινωνικοί άνθρωποι, για ηθική, για ανθρώπινες αξίες και ό,τι άλλο διψά να μάθει ο κάθε έφηβος.
Έτσι και τα σχολικά γίνονταν ευχάριστα με τα εξωσχολικά, της ζωής τα άγνωστα και τις εμπειρίες των μεγαλυτέρων.
Το παιδί, ο έφηβος και ο νέος ακόμη έχει μέσα στο… μυαλό του ένα… μαγνητοφωνάκι και μια μεγάλη περιέργεια, για να μάθει σ’ αυτό τον κόσμο που ήρθε, όλα τα παράξενα και τα άγνωστα πράγματα. Πρώτα για να γνωρίσει τον εαυτό του και μετά τους ανθρώπους, την κοινωνία, τον έρωτα, την αγάπη κ.λπ.
Να προσπαθεί να γεμίσει το… μαγνητόφωνο με γνώσεις από τους μεγαλύτερούς του και μετά με εμπειρίες δικές του, όταν θα μεγαλώσει κι αυτός.
Το παιδί όσο θα καταγράφει το… μαγνητόφωνο, θα πρέπει να το γεμίσει με όσο πιο πολλές γνώσεις μπορεί, γιατί όταν θα μεγαλώσει πέφτουνε οι μπαταρίες και αρχίζει να ελαττώνεται η μνήμη.
Γι’ αυτό θα πρέπει στα παιδιά στην ηλικία αυτή που έχουνε μνήμη και μεγάλη δίψα για μάθηση να μην τους στερούνε τις γνώσεις οι μεγαλύτεροι από το σπίτι και από το σχολείο.
Όχι μόνο καθορισμένες γνώσεις, ξερές και βαρετές, αλλά γενικές εγκυκλοπαιδικές, γενική παιδεία κ.λπ.
Ποιος δεν θέλει να ακούει και να μαθαίνει τέτοιες ευχάριστες γνώσεις;
Ακόμα και οι… βαρετές θα γίνονται ευχάριστες μαζί μ’ αυτές!
Το φανερό παράδειγμα με τον καθηγητή το είπα παραπάνω.
Λέτε καμιά φορά να το σκεφτούνε και να το εφαρμόζουνε στα σχολεία;! Μπαααα.