Φρίκη κατάντησε το να κυκλοφορείς πεζός ή οδηγώντας στους δρόμους του Ηρακλείου. Δρόμοι στενοί, κάποιοι μονοδρομημένοι. Με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σε κάποιες περιπτώσεις και στις δυο τους πλευρές, στενεύουν περισσότερο. Με δυσκολία περνούν τα λεωφορεία της συγκοινωνίας ανάμεσά τους. Κάποιες φορές σπάζουν τους καθρέφτες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων που εξέχουν.
Σπάνια είναι τα κάπως φαρδιά πεζοδρόμια. Συνήθως είναι στενότατα ή και ανύπαρκτα. Και όσα υπάρχουν είναι συνήθως βρόμικα, ξεχαρβαλωμένα ή ξανασκαμμένα, μισοτελειωμένα και παρατημένα. Και συνήθως είναι πιασμένα ή από παρκαρισμένα επάνω τους αυτοκίνητα ή από μηχανάκια ή από φυτεμένα δέντρα ή από κολόνες της ΔΕΗ με αγγελτήρια θανάτου και μνημόσυνα πεθαμένων (η κυρία Κούλα τα βλέπει και ανατριχιάζοντας σταυροκοπιέται και ψιθυρίζει «Παναγία μου, νεκροταφείο το καταντήσανε το πεζοδρόμιό μας!»
Και φοβάται να περάσει νύχτα από δίπλα τους. Νομίζει ότι από τα χαρτιά θα βγουν οι πεθαμένοι και θα την κυνηγήσουν. Φρικιαστικό). Και όταν περπατάς εσύ και έρχεται άλλος από απέναντι, ο ένας από τους δυο πρέπει να κατεβεί από το πεζοδρόμιο για να περάσει ο άλλος. Κάποιοι πιάνουν και κουβέντα στα πεζοδρόμια! Και τότε πάλι πρέπει να κατεβείς στην άσφαλτο.
Και με τα εμπόδια που υπάρχουν πρέπει να κατεβαίνεις συνεχώς στην άσφαλτο… Ε ,όχι, κύριοι υπεύθυνοι! Ανέβα, κατέβα, ανέβα, κατέβα… Αυτό δεν υποφέρεται. Και οι πεζοί αναγκαστικά κατεβαίνουν τελικώς στην άσφαλτο και περπατούν στο κατάστρωμά της, μαζί με τα αυτοκίνητα, ανάμεσα στα αυτοκίνητα, ανάμεσα στα μηχανάκια με τους βιαστικούς τους επιβάτες… θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή τους.
Βλέπω και νεαρές μητέρες να σπρώχνουν επί της ασφάλτου το καροτσάκι με το μωρό τους μέσα, κάποιες φορές και προς την κατεύθυνση της κίνησης σε μονόδρομους. Κίνδυνος θάνατος. Εάν ξαφνικά έρθει από πίσω κανένας ατζαμής οδηγός, θα την σκοτώσει, μαζί με το μωρό της. Αδύνατο να κυκλοφορήσει καροτσάκι σε πεζοδρόμιο του Ηρακλείου. Κύριοι υπεύθυνοι, τα σκέφτεστε αυτά;
Περιμένεις το παιδί σου, παλικάρι ή δεσποινίδα του λυκείου, να γυρίσει το μεσημέρι από το σχολείο. Αλλά αργεί. Και τρέμει η καρδιά σου πότε θα φανεί. Αυτά τα παιδιά, μαθητές λυκείου, δεν δέχονται να πάει η μαμά να τα πάρει από το σχολείο. Όμως όταν αργούν, η μαμά καρδιοχτυπά, μέχρι να φτάσει το παιδί της σώο στο σπίτι. Λες και γυρίζουν από πόλεμο! Ζούγκλα το Ηράκλειο! Ανθρωποφάγα θηρία τα αυτοκίνητα.
Τα πάρκινγκ που η πόλη μας διαθέτει, δεν ξέρω, αλλά αμφιβάλλω αν αρκούν για το ένα δέκατο των αυτοκινήτων. Αλλά και στα ιδιωτικά πάρκινγκ, να πληρώνεις κάθε βράδυ διανυκτέρευση, συμφέρει; Και να τρέχεις το πρωί να πάρεις το αυτοκίνητό σου «από του διαόλου τη μάνα» όπως λέει αγανακτισμένος φίλος μου, συμφέρει; Ανύπαρκτες οι πιλοτές στις πολυκατοικίες. Έχουν γίνει, παρανόμως, καταστήματα.
Και με την πεζοδρόμηση του κέντρου του Ηρακλείου, ξεχύθηκαν τα αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους. Πλημμύρισε ο τόπος. Κυκλοφοριακή συμφόρηση. Νεύρα οδηγών και πεζών. Ανύπαρκτοι οι τροχονόμοι για ρύθμιση της κυκλοφορίας. Παραβάσεις πεζών και οδηγών. Παράνομη στάθμευση. Καμένες οι λάμπες στα φανάρια. Φανάρια και σήματα κρυμμένα πίσω από ακλάδευτα δέντρα… Χάος.
Τι λύση μπορεί να δοθεί στο σοβαρότατο αυτό πρόβλημα τώρα πια; Σήμερα το αυτοκίνητο κυριαρχεί στην ζωή μας. Και όταν κάνεις αλλαγές σε μια πόλη, πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι πού θα παρκάρουν οι κάτοικοί της τα αυτοκίνητά τους. Αυτό σ’ εμάς δεν βλέπω να γίνεται. Στο Ηράκλειο, όταν κυκλοφορείς, πεζός ή εποχούμενος, η αγανάκτηση καταστρέφει την απόλαυση από την ομορφιά της πόλης, είτε τουρίστας είσαι είτε ντόπιος περιπατητής που βγήκες για σεργιάνι.
(Σημείωση. Ίσως κάπου είμαι κάπως υπερβολικός. Αλλά με την υπερβολή και την μεγέθυνση, αναδεικνύεται το πρόβλημα. Τα σέβη μου).
* (Παράκληση, να το διαβάσει ο κύριος Δήμαρχος)