Άμα σμίξει μια παρέα παντρεμένων γυναικών θα ακούσεις να λένε μεταξύ αστείου και σοβαρού για τους άνδρες ότι είναι… γουρούνια μετά συγχωρήσεως, για ενδοοικογενειακή βία κ.λπ. Αν ακούσεις και τους άνδρες θα λένε κι αυτοί τα δικά τους βάσανα, ότι είναι γκρινιάρες, επιθετικές, πεισματάρες, δύσκολες για συνεννόηση, κατανόηση, για έλλειψη καλών τρόπων συμπεριφοράς κ.λπ. Μήπως τους κάνουν… κοπλιμέντα; Μακάρι να ήταν… Όσο και αν προσπαθούνε τα δύο φύλα ν’ αλλάξουν, ν’ αντιστρέψουν όλα αυτά, πολύ δύσκολα θα τα καταφέρουν.
Γιατί όμως; Γιατί τα δύο φύλα είναι διαφορετικά όντα και μόνο αν το καταλάβουν αυτό να γνωρίσουνε τις διαφορές που τους χωρίζουν και να τις διορθώνουν, θα κατανοεί ο ένας τον άλλον, θα συμβιβάζονται και θα περνούν πιο αρμονικά και πιο ευτυχισμένα.
Χρειάζονται όμως πολλά… σεμινάρια, χρειάζεται να μπει επειγόντως στα σχολεία, να διδάσκεται, διότι -μην σας φαίνεται παράξενο- το πράγμα είναι πολύ σοβαρό γιατί και η ενδοοικογενειακή βία θα ελαττωθεί, η συνεννόηση-κατανόηση κ.λπ. θα φέρουν αρμονία, χαρά και ευτυχία στο σπίτι. Το σπουδαίο είναι ότι τα παιδιά τα οποία ζούνε σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον θα βγουν σωστοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι και κατ’ επέκταση η κοινωνία θα ζει καλύτερα με καλύτερους ανθρώπους. Είναι τρομερό τα περισσότερα σπίτια να περνούν τη χειρότερη ζωή τους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια! Να μάθουν λοιπόν τις διαφορές που έχουν τα δύο φύλα, ότι δεν έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασία, την ίδια ψυχολογία, ότι η ψυχοσύνθεση είναι διαφορετική της γυνής από του άνδρα. Η υπομονή, η αντοχή, η παιδικότητα, η μητρική στοργή κ.λπ. είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της γυναίκας που την κάνουν άξια να γενά και ν’ ανατρέφει τα παιδιά της. Αυτά, όσο και αν θένε την ισότητα, δεν τα ‘χει ο άνδρας. Ο άνδρας είναι πλασμένος με άλλα, διαφορετικά για να κάνει με τη μυική του δύναμη σκληρότερες δουλειές. Εκτός από τις φυσικές δυνάμεις υπάρχουν διαφορές και στις πνευματικές. Όχι ότι δεν έχουν το ίδιο μυαλό αλλά διαφέρουν στις σκέψεις, όπως για παράδειγμα, η γυναίκα σκέφτεται περισσότερο το σήμερα γι’ αυτό καταναλώνει και ο άνδρας τη… μαλώνει! Ο άνδρας σκέφτεται το αύριο γι’ αυτό τονε λέει… τσιγκούνη η γυνή. Για σκεφτείτε να είχανε το ίδιο μυαλό; Να έλεγε του άνδρα “κάτσε άνδρα μου να ταΐσεις τα κοπέλια, γιατί εγώ θα πάω στο καφενείο με την παρέα μου» ή “μέχρι να ‘ρθω να βρω μαγειρεμένα!”;
Καταρχάς θα πω για να μην παρεξηγηθώ ότι τις γυναίκες τις αγαπάμε, τις λατρεύουμε, όχι μόνο διότι είναι το στολίδι του ανδρός, το τρυφερό ασθενές φύλο, το… χριστουγεννιάτικο δέντρο του σπιτιού, αλλά και επειδή μας θυμίζουνε τη μάνα μας για την αγάπη της, για τη φροντίδα της, το απέραντο ενδιαφέρον, που έδινε την ψυχή της, το χάδι της το οποίο έσμιγε την ψυχή της με τη δική σου και τόσα άλλα.
Όμως έχω ένα παράπονο. Θα το πω κι ας με… κρεμάσουν! Ποτέ δεν θα ακούσεις όταν μιλάνε για την ενδοοικογενειακή βία των γυναικών να υπάρχει αντίλογος. Ο δικαστής, για να βγάλει την απόφαση πρέπει να ακούσει και τις δύο μεριές. Εδώ όμως βγάζει απόφαση χωρίς να ρωτήσουνε το γιατί προήλθε η βία. Η βία, αν ρωτήσετε ψυχίατρο, θα σας πει ότι χειρότερη είναι η λεκτική, η ψυχική βία, από τη …”σκαμπιλίσια”. Ρωτήσανε ποτέ τον άνδρα για να φτάσει εκεί πόσους… τόνους ψάρι του είχε ψήσει στα χείλη; Τι είναι χειρότερο, το σκαμπίλι που μας έδινε και ο δάσκαλος και γινόμαστε άνθρωποι ή η γλώσσα; Κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει! Αλλά όταν δεν συμφέρει δεν το λέμε… Άλλο βέβαια οι αγριότητες και το άγριο ξύλο! Όπως και να ‘ναι, είναι απάνθρωπο. Αν είναι η γυνή τρυφερή, στοργική, συνεννοήσιμη, γλυκομίλητη και ο άνδρας τηνε δέρνει, θα έπρεπε να του απαγορέψουνε γυνή, ούτε ζωγραφιστή να βλέπει!