Μην βγάλετε συμπεράσματα πριν διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο.…
Της Φρίντας Κριτσωτάκη
Και ναι! η 17 Νοέμβρη δεν με τρομοκράτησε!!! Κάποιους από εμάς δεν μας τρομοκράτησε! Γιατί δεν είχε τη δύναμη να τα βάλει με έναν ολόκληρο λαό, με ένα ολόκληρο λαϊκό κίνημα.
Γιατί δρούσε από τα σκοτάδια και όχι στο φως, όπως κάνουν όσοι κινούνται οργανωμένα και παλεύουν για τις απόψεις και τα δικαιώματά τους.
Γιατί δεν της είχε δοθεί το δικαίωμα να μιλήσει εξ ονόματος ενός ολόκληρου λαού.
Γιατί ο λαός δεν έχει σχέση με προσωπικές βεντέτες που δημιουργούν χάος και αποδιοργάνωση στις κοινωνίες. Ο λαός βγαίνει μπροστά, στα φανερά, και διεκδικεί τα δίκαιά του.
Γιατί ο λαός δεν τρομοκρατείται τόσο εύκολα από τις πράξεις κάποιων, λίγων ατόμων που δρουν με εγωπάθεια, δήθεν για τον λαό, χωρίς, όμως, την έγκρισή του, σαν αυτόκλητοι εκδικητές.
Γιατί κανείς δεν τους ζήτησε να βγουν και να σκοτώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους του λαού, γιατί ο λαός έχει άλλα «όπλα» για να αγωνίζεται και να διεκδικεί το δίκιο του.
Ο λαός δεν ήθελε ούτε θέλει την τρομοκρατία προστάτη του. Ξέρει ότι τα δικαιώματά του αποκτώνται με πολιτικούς αγώνες και όχι με επιλεκτικές εκτελέσεις των πολιτικών αντιπάλων του. Ξέρει πολύ καλά ότι μόνο το οργανωμένο πολιτικά, λαϊκό κίνημα μπορεί να αλλάξει τους κανόνες.
Η τρομοκρατία δρούσε μέσα από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που στη συνέ-χεια έστελναν τις προκηρύξεις τους και ανελάμβαναν την ευθύνη των πράξεών τους. Ποιος, όμως, τους εξουσιοδοτούσε για τις τρομοκρατικές αυτές πράξεις; Σίγουρα όχι το λαϊκό κίνημα, γιατί το λαϊκό κίνημα έχει όνομα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ενώ όλες οι τρομοκρατικές πράξεις είναι ανώνυμες και διατηρούν τη μυστικότητα των μελών τους. Βέβαια, στέλνουν προκήρυξη όπου λένε ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη. Εξ ονόματος, όμως, τίνος αναλαμβάνουν αυτήν την ευθύνη; Πάντα για τον εαυτό τους, για την προσωπική βεντέτα, για την προσωπική τους εκδίκηση.
Όχι! Το λαϊκό κίνημα δεν τρομοκρατήθηκε ποτέ, γιατί δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις πρακτικές. Δεν δρα σε υπόγεια ρεύματα και σκοτάδια. Δεν δρα με κου-κούλες και καταστροφές περιουσιών.
Οι σκεπτόμενοι πολίτες είναι ενάντια στην τρομοκρατία όχι μόνο για ιδεολογικούς λόγους, όχι μόνο για τον πόνο που προκαλεί, αλλά γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι της τρομοκρατίας έπονται κατασταλτικά μέτρα, που αφορούν όλον τον πληθυσμό.
Η τρομοκρατία δεν έχει σχέση με τον λαό, δεν νοιάζεται για τα προβλήματά του και, βέβαια, δεν είναι μία επαναστατική πράξη.
Είμαι θυμωμένη, είμαστε θυμωμένοι κάποιοι πολλοί, απλοί πολίτες τούτου του λαού γιατί ποτέ κανείς από αυτές τις ομάδες δεν μας ρώτησε αν θέλομε τη φυσική εξόντωση ενός πολιτικού μας αντιπάλου με τρομοκρατικά κτυπήματα. Για μας είναι θέμα πολιτικής αξιοπρέπειας και πλήρους ιδεολογικής αντίθεσης να μην μετέχομε σε τέτοιου είδους πράξεις βίας από όπου κι αν προέρχονται, όποιο ιδεολογικό χρώμα και αν έχουν.
Είμαι θυμωμένη, είμαστε, κάποιοι από μας, θυμωμένοι, όχι μόνο για τα τρομοκρατικά πλήγματα, που γίνονται χωρίς την έγκρισή μας, σε μια προσωπική βεντέτα και με ένα ιδεολογικό περιτύλιγμα το οποίο ουδεμία σχέση έχει με εμάς, αλλά και γιατί δεν εφαρμόζονται οι νόμοι που έχουν ψηφισθεί.
Είμαι θυμωμένη, είμαστε, κάποιοι από μας, θυμωμένοι, γιατί δίνεται πάτημα στους τρομοκράτες να έρχονται στο προσκήνιο, να παίρνει το θέμα τέτοια δημοσιότητα, να διασύρεται η χώρα μας διεθνώς, γιατί δεν εφαρμόζονται οι νόμοι που οι ίδιοι ψηφίσαμε. Νόμοι που ισχύουν για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας.
Έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο μόνο και μόνο γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος 4760/2020-ΦΕΚ 247/Α/11-12-2020 για τις μεταγωγές από τη μία φυλακή στην άλλη.
Οι περισσότεροι πολίτες, κάποια στιγμή της ζωής τους, βίωσαν την κακή μετάφραση του νόμου από κάποιον ιθύνοντα που μια συγκεκριμένη στιγμή βρισκόταν σε ένα καίριο πόστο και δεν ήξερε ή δεν ήθελε να μεταφράσει σωστά τον νόμο (μιλώ εξ ιδίας πείρας). Αυτό σε μια δημοκρατία είναι απαράδεκτο. Οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται σωστά και με τον ίδιο τρόπο για όλους.
Το κράτος δεν πρέπει να εκδικείται κανέναν πολίτη όσο ειδεχθής κι αν είναι η πράξη που διέπραξε. Το κράτος έχει υποχρέωση και ευθύνη απέναντι στους πολίτες του για τη σωστή εφαρμογή των νόμων. Γιατί, αν το ίδιο το κράτος δεν εφαρμόζει τους νόμους δεν μπορεί να απαιτεί την τήρηση αυτών από τους πολίτες.
Στην εφαρμογή του νόμου δεν πρέπει να υπεισέρχεται ο υποκειμενισμός, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις είναι ταυτόσημος με την αυθαιρεσία και με την κατάχρηση εξουσίας. Ένα κράτος δικαίου δεν πρέπει να ανέχεται την αυθαιρεσία και την άνιση μεταχείριση.
Ένα κράτος δικαίου δεν πρέπει να κρίνει τους πολίτες με συναισθηματικά ή ιδεολογικά κριτήρια. Αυτός είναι συμπαθής, ο άλλος δεν είναι, αυτός είναι μαύρος, κόκκινος, πράσινος, μπλε κλπ και ανάλογα να εφαρμόζει τους νόμους.
Ένα κράτος δικαίου δεν επιδίδεται σε πράξεις ισχύος γιατί αποπροσανατολίζει τους πολίτες, κάνοντάς τους να χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτό.
Το μεγαλείο ενός κράτους δικαίου είναι να σώζει τη ζωή κάποιου που δεν σεβάστηκε τη ζωή άλλων και την αφαίρεσε. Αυτό το κράτος, που ο τρομοκράτης δεν σεβάστηκε και δεν εμπιστεύθηκε ποτέ, του σώζει τη ζωή εφαρμόζοντας τον νόμο. Μεγαλύτερη τιμωρία απ’ αυτήν, ίσως να μην υπάρχει. Ναι, ο συγκεκριμένος κρατούμενος εκβιάζει με την απεργία πείνας. Εκβιάζει, όμως, πατώντας πάνω στον νόμο 4760/2020-ΦΕΚ 247/Α/11-12-2020.
Η πολιτεία, λοιπόν, σ’ αυτό το σημείο πρέπει να δείξει στους πολίτες ότι σέβεται τους νόμους και δεν τους καταπατεί και να απέχει από κάθε είδους συναισθηματικά και ιδεολογικά κριτήρια.
Στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα το να εφαρμοσθεί ο νόμος δεν σημαίνει ότι το κράτος υποχωρεί στις απαιτήσεις ενός κρατουμένου. Σημαίνει ότι εφαρμόζει σωστά τους νόμους και λέει στους πολίτες (οι οποίοι καλούνται να τηρούν οπωσδήποτε τους νόμους), που το εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους ότι πράγματι είναι ένα κράτος δικαίου.
Η πολιτεία δεν μπορεί να κάνει τη χάρη σε κανέναν κρατούμενο να πάει σε φυλακή της αρεσκείας του. Έχει, όμως, το δικαίωμα ο κρατούμενος να ζητήσει να πάει όπου ο νόμος προβλέπει και η πολιτεία υποχρεούται να είναι δίκαιη ακόμη και για έναν δολοφόνο που δεν μετανόησε ποτέ για τα εγκλήματά του.
Ναι, η κατάληξη ενός εγκληματία, ακόμη και του πλέον απεχθούς, από απεργία πείνας γιατί δεν εφαρμόσθηκαν οι νόμοι, θα είναι ένα πλήγμα για το ανθρωπιστικό πρόσωπο του κράτους δικαίου, θα είναι ένα πλήγμα για τη δημοκρατία.
Γιατί η πραγματική δημοκρατία δεν εκδικείται.
* Η Φρίντα Κριτσωτάκη είναι αρχιτέκτονας, εκπαιδευτικός, συγγραφέας