Είναι γεγονός ότι η υγιής άσκηση του συνδικαλισμού έχει συντελέσει στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την απεξάρτηση από την εκμετάλλευση του εργαζομένου και την ανύψωση του βιοτικού του επιπέδου. Είναι επίσης γεγονός ότι οι ράγες στις οποίες κινείται ο συνδικαλισμός πρέπει να βρίσκονται μακριά από κομματικές ή άλλες εξαρτήσεις. Στην αντίθεση περίπτωση, ο συνδικαλισμός δεν υπηρετεί τα συμφέροντα του εργαζόμενου, αλλά αποβαίνει προς όφελος κάποιου ή κάποιων, που αποφασίζουν τις διάφορες απεργιακές κινητοποιήσεις.
Αφορμή για να διατυπώσω τις απόψεις μου αυτές, παίρνω από μια ανακοίνωση της αστυνομίας, που αναφέρει ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια του α΄ εξαμήνου του 2019, έφτασαν τις 1.731.
Αυτό σημαίνει ότι οι κινητοποιήσεις αυτού του είδους φτάνουν στη διάρκεια του έτους σε 3.500 περίπου.
Ένα άλλο καθόλου κολακευτικό στοιχείο είναι ότι η χώρα μας κατέχει την πρώτη θέση από την πλευρά της ρίψης βομβών τύπου μολότοφ σ’ ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο.
Αν και είμαι ένας από τους οπαδούς του υγιούς συνδικαλισμού, αποτολμώ να αποτιμήσω τις συνέπειες αυτών των κινητοποιήσεων και τις αρνητικές και βλαπτικές επιπτώσεις τους στην κοινωνική ζωή και την εθνική μας γενικότερα οικονομία.
Α. Ας πάρουμε υπόψη μας την περίπτωση της απεργίας και μόνο των οδηγών των μέσων μεταφοράς. Ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δεν μπορεί να πάει στη δουλειά του.
Το τουριστικό ρεύμα που εξελίσσεται ικανοποιητικά στη χώρα μας, πλήττεται, γιατί οι τουρίστες που έχουν προγραμματίσει το χρόνο τους με κάθε λεπτομέρεια, βρίσκονται μια στιγμή εκτός προγράμματος, δυσφημώντας έτσι τη χώρα μας. Το ίδιο συμβαίνει όταν οι Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων στις συγκοινωνίες πραγματοποιούνται σε εργάσιμες ώρες. Το άλλο στάδιο στο οποίο καταλήγουν οι απεργίες, είναι οι συγκεντρώσει στην πλατεία Συντάγματος ή άλλα κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας που συνεπάγονται άλλα κλεισίματα δρόμων. Εδώ έχουμε και το φαινόμενο της παράλληλης συγκέντρωσης μεγάλης αστυνομικής δύναμης για την επιβολή της τάξης και την καλλιέργεια της αταξίας του πιο αφύλακτου περιφερειακού χώρου. Ανεξάρτητα από τους σκοπούς της συγκέντρωσης εκμεταλλεύονται κάποιες οργανώσεις την ευκαιρία και ανάλογα δρουν κι αυτές για τους δικούς τους λόγους.
Είναι συνηθισμένο, τέλος, το φαινόμενο της σύγκρουσης των δυνάμεων της αστυνομίας με τους συγκεντρωμένους και η χρήση εκατέρωθεν των μέσων ανάδειξης της δύναμής τους.
Οι κάθε είδους κινητοποιήσεις σ’ όλες τις πόλεις της χώρας έχουν λίγο ή πολύ τα ίδια αποτελέσματα.
Β΄. Αλλά ας μεταφερθούμε και σε οικείο χώρο με την απεργία των πληρωμάτων των εμπορικών πλοίων, που απεργούν. Πέρυσι παρακολουθήσαμε το φαινόμενο απεργίας πλοίων, που παρατάθηκε. Μέρος από τα μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα μεταφοράς ευπαθών αγροτικών προϊόντων παρέμεναν μέσα στα πλοία και άλλα στο χώρο των λιμανιών.
Αποτέλεσμα, η καταστροφή των κρητικών αγροτικών προϊόντων, το άδειασμα των αγορών από τα είδη αυτά, η αγοραστική αστάθεια με κίνδυνο αναζήτησης άλλων πηγών αγοράς με μεγαλύτερη σταθερότητα. Ο αγροτικός κόσμος στην απογοήτευση που αισθάνθηκε από τη ζημιά που έπαθε, κατέφυγε ανταποδοτικά στους εθνικούς δρόμους της Κρήτης τους οποίους και έκλεισε για κάποιες ώρες. Τα λεωφορεία και τα κάθε άλλης μορφής τροχοφόρα, δημιουργούσαν ατέλειωτες σειρές αναμονής με όλες τις συνέπειες.
Τα τουριστικά λεωφορεία με τους τουρίστες να υπολογίζουν την ώρα που πετά το αεροπλάνο τους και την πιθανότητα να το χάσουν. Οι τυχόν άρρωστοι, που βρίσκονται έγκλειστοι σε κάποιο αυτοκίνητο και οι άλλοι με την ανατροπή του χρονικού τους προγράμματος υφίστανται τις συνέπειες της απεργίας των πλοίων, που παραμένουν στις θέσεις τους.
Τόσο στις απεργίες αυτές, όσο και σε κάθε άλλη απεργία, κατ’ αποκλειστικότητα προέχει το συμφέρον του κλάδου. Για τις αρνητικές συνέπειες που υφίστανται οι άλλοι κλάδοι, οι απεργοί επιδεικνύουν πλήρη αδιαφορία, εκδηλώνοντας έτσι τα ανάδελφα αισθήματά τους. Δημιουργούνται έτσι διάφορα στρατόπεδα με διασαλευμένες προσωρινά τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν στέκομαι ποτέ κατά της απεργίας. Αλλά είναι σωστό να συνεκτιμούμε και να συνυπολογίζουμε στο κέρδος το δικό μας και τη ζημιά των άλλων, όπως επιτάσσουν οι καλές ανθρώπινες σχέσεις. Και οι απεργιακές και κάθε άλλες συνδικαλιστικές επιδιώξεις να στηρίζονται στα βάθρα της λογικής και όχι στου ψύλλου το πήδημα που σημειώνονται σε πολλές περιπτώσεις.
*Ο Γιώργος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής