Η ποίηση είναι ο οικονομικότερος τρόπος έκφρασης. Λέει πολλά με λίγες λέξεις. Είναι επίσης ένας λόγος που μοιάζει με τα βήματα του χορευτή και δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που ακόμη δεν έχουν τεθεί. Συχνά είναι λόγος μαντικός και προφητικός.
Η μεγάλη επανάσταση στην ποίηση στις αρχές του 20ου αι. λειτούργησε απελευθερωτικά, αλλά ενέχει πολλούς κινδύνους, όταν κάποιοι θεωρούν ότι η ποίηση είναι μια αποθήκη λέξεων και εικόνων. Η γραφή της προϋποθέτει κόπο πολύ και απαιτείται να κυριαρχήσει και να κατακτήσει ο ποιητής τη γλώσσα.
Λέγεται συχνά υποτιμητικά ότι στην Ελλάδα γράφουν πολλοί, όμως αυτό δεν είναι κακό. Το επιτρέπει και η παράδοσή μας και η μακροχρόνια ιστορία της γλώσσας μας. Ο χρόνος είναι άτεγκτος κριτής της αξίας και εκείνος θα επιλέξει τους ικανούς, γιατί απόλυτα αντικειμενικά κριτήρια της αισθητικής ποιότητας δεν υπάρχουν.
Η αλήθεια είναι ότι η ποίηση ανανεώνει τη γλώσσα με την πολυσημία σε αντίθεση με την επιστήμη που επιδιώκει τη χρήση αυστηρά προσδιορισμένων εννοιών.
Χαίρομαι ιδιαίτερα, όταν διαβάζω ποιήματα νέων ποιητών που διαθέτουν μια υψηλή ποιότητα και την ικανότητα να μετατρέπουν τις ιδέες τους σε τέχνη. Έτσι, δέχτηκα με χαρά τρεις ποιητικές συλλογές του Νίκου Βλαχάκη. Τις συλλογές «Η γέφυρα των αετών» και «Περί τύρβης και σκιάς», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και τη συλλογή «Λυρικά ελάχιστα», από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ο Νίκος Βλαχάκης γεννήθηκε στο χωριό Βρύσες Μεραμπέλου και σπούδασε φιλοσοφία, δημόσια διοίκηση και διεθνείς σχέσεις. Εργάζεται στο Υπουργείο Εξωτερικών. Γράφει ποίηση από τα εφηβικά του χρόνια και ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Διαθέτει μια ιδιαίτερη αίσθηση της φύσης και της φθοράς του χρόνου και αξιοποιεί με άριστο τρόπο τις κατακτήσεις της σύγχρονης ποίησης χωρίς να κάνει κατάχρηση της ελευθερίας που προσφέρει. Τα ποιήματά του έχουν ρυθμό και αρμονία και αποτυπώνει τις συναισθηματικές καταστάσεις με εικόνες καθαρές που συχνά μας εκπλήττουν.
Πολλά ποιήματά του είναι πολύστροφα και άλλα περιορίζονται σε τρεις στίχους που παραπέμπουν σε αρχαία επιγράμματα ή χάι-κου. Αντλεί λέξεις από τη δημοτική παράδοση, από την αρχαία γλώσσα, την εκκλησιαστική και από όλες τις γλωσσικές μας παραδόσεις. Τυχαία και χωρίς αξιολογικά κριτήρια ανθολογώ κάποια ποιήματά του.
Από τη συλλογή «Περί Τύρβης και Σκιάς»
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Ας βρίσκαμε της θάλασσας
Μια δαντελένια άκρη
Του ήλιου το ανάκλιντρο
Και της αυγής κρεβάτι
Εκεί να καταλάγιαζε
Του κόσμου η βουή.
Εκεί να ξαποσταίναμε
Μια μέρα του Ιουλίου
Ομήγυρη νοσταλγική
Χορός στις αναμνήσεις
Που τον τραβούσαμε μαζί
Με γιορτινά στεφάνια
Με φύλλα που στολίζαμε
Θύμησες του Μαγιού.
Εκεί ας ξαποσταίναμε
Να βρίσκαμε γαλήνη.
ΒΡΟΧΗ
Ξυπόλητες οι λέξεις βγαίνουν
Τρέχοντας μες την βροχή,
Σαν κοριτσόπουλα,
Τα ποδάρια τους ζαβλακώνει
Μια μαύρη βρόχινη σταγόνα
Που ως κάτω εκτείνεται,
Στους αστραγάλους μιας ποίησης
Με κοντά καλοκαιρινά μισοφούστανα
Μέσα στο πρωτοβρόχι
Πατούν τις λασπουριές οι λέξεις
Και τα κορίτσια χασκογελούν
Κι αγάλλονται.
Από τη συλλογή «Λυρικά Ελάχιστα»
Το φεγγάρι βρέθηκε ξημερώνοντας
Χυμένη νερομπογιά
Στα τάσια της Μεσογείου
Ωραία η άνοιξη που εισέρχεται
Όπως η φυλλωσιά της ακροποταμιάς
Στις στενωπούς της νόησης
Παρθένες αναφλέγονταν τη μέρα του Πάσχα
Αφού αμάρτησαν με Σιληνούς
Ούσης οψίας του Σαββάτου
Φλόγινη σπάθα η ανατολή
Στα σωθικά μιας νέφωσης
Έμφορτης από αφρικανική σκόνη
Μια ουσιαστικότερη αισθητική αποτίμηση επιφυλάσσομαι να κάνω αργότερα, γιατί έχω την αίσθηση ότι αδικώ τον ποιητή με την αναγκαστικά επιγραμματική αναφορά μου στο έργο του. Απομένει στους αναγνώστες να αναζητήσουν τις συλλογές και είμαι βέβαιος ότι θα αποζημιωθούν.
Επίσης ευχαριστώ τον ξεχωριστό φίλο Μιχάλη Παπαγιαννάκη που μου χάρισε τα ποιήματα αυτά.
Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος