Πώς μπορεί κανείς να λυθεί, αν δεν το ξέρει ότι είναι δεμένος; Γίνεται να πετύχει κανείς ένα στόχο που δεν έχει; Φτάνεις ποτέ σε ανύπαρκτο προορισμό;
Μπορεί να πραγματοποιηθεί όνειρο που κανείς δεν έκανε; Είναι δυνατόν να υπερασπιστεί κανείς αυτό που είναι, αν δεν ξέρει τι είναι;
Υπάρχει ηττημένος που δεν έλαβε μέρος σε κανέναν αγώνα; Λέγεται ”χαμένος” αυτός που ποτέ δε στοιχημάτισε; Υπάρχει απογοήτευση γι’ αυτόν που δεν ευχήθηκε, δεν επιθύμησε και δεν προσπάθησε;
Είναι λογικό να πιστεύει κανείς ότι μια κλειστή πόρτα είναι και κλειδωμένη;
Κάτι δε μας αφήνει να προχωρήσουμε μπροστά… Αυτό το ”μπροστά” κάποιους ενοχλεί. Κάποιους ”λίγους”, όχι στον αριθμό αλλά σε ήθος.
Αυτοί οι ”λίγοι” μοιάζουν ισχυροί όμως, στ’ αλήθεια, δεν αποτελούν πρόβλημα σοβαρό αλλά ενοχλητικό. Είναι σαν κάλοι στα πόδια που δε σ’ αφήνουν να χορέψεις όσο θέλεις.
Δε θεωρούνται ασθένεια οι ”δερματικές σκληρύνσεις”, δεν τις θεραπεύεις, απλώς τις αφαιρείς – και, καμιά φορά, επάνω στην ”αφαίρεση”, ματώνεις.
Σοβαρότερο πρόβλημα αποτελούν πάντα οι πολλοί –στον αριθμό αυτοί. Διότι αυτοί έχουνε τους κάλους στον εγκέφαλο και από κει είναι μάλλον δύσκολο να τους αφαιρέσει κανείς.
Είναι ”δημώδες”, ”ευτελές” και ”παρακατιανό” το να ασχολείται κανείς με … κάλους.
Συμφωνούμε.
Οι κάλοι, ωστόσο, υπάρχουν, οι κάλοι είναι γεγονός και μόνο αν τους εντοπίσουμε, θα τους αντιμετωπίσουμε.
Συνήθως, τα υπόγεια είναι υγρά και σκοτεινά, αλλά στο δικό μας υπόγειο μένουμε μόνο εμείς. Το σκοτάδι, η μούχλα κι η σαπίλα είναι στο ρετιρέ. Μας φτάνει η δυσωδία και μία σαν κοπαδιού χλαπαταγή αλλά δεν έχουμε ποτέ δει αυτόν που μένει εκεί ενώ, κάποιοι ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει. Είναι μυστήριο σκοτεινό και τρομακτικό τόσο που, μόλις έρχεται το βράδυ, κλειδώνουμε τις πόρτες και στηνόμαστε μπροστά απ’ τα παράθυρα, μήπως και καταλάβουμε κάτι. Και μπερδευόμαστε ακόμα πιο πολύ.
”Κράτος δικαίου”, λέει ένας,
”Να μειωθεί το Δημόσιο”, λέει άλλος,
”Κράτος πρόνοιας”, φωνάζει κάποιος απ’ το βάθος,
”Το Δημόσιο δεν αντέχει άλλο”, ψιθυρίζουν στη γωνία,
”Δεν υπάρχει κράτος!” σκούζει άλλος από πίσω,
”Αυτό δεν είναι Κράτος!” ακούγεται βαριά κάποια φωνή…
Και μένουμε μόνο με απορίες εμείς.
Τι σημαίνει ”Κράτος” και τι είναι το ”Δημόσιο;” Από πού ήρθανε και τι ζητάνε από μας;
Νιώθεις εσύ ότι έχεις κάποια σχέση με το Κράτος ή με το Δημόσιο; Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνουν αυτά; Τί είναι; Σκιές; Φαντάσματα; Αόρατες δυνάμεις; Δάκτυλοι υποχθόνιοι; Κάποιο μαλάκιο με δύο πλοκάμια που δε μπορούμε ούτε να το δούμε ούτε να το ακούσουμε; Που δεν καταλαβαίνουμε τι θέλει από μας και γιατί τα παίρνει πάντα όλα;
Τι σημαίνει ”κράτος”, αν όχι ”εσύ” κι ”εγώ”; Και από πότε το ”δημόσιο” δε σημαίνει και δικό μου; Ψήφισες, εσύ ποτέ πράγματα τόσο αόριστα κι απροσδιόριστα; Και τα αποδεχόμαστε όλοι σαν δεδομένα;
Ούτε εγώ ούτε εσύ τα έχουμε ανάγκη. Μόνο οι κλέφτες τα χρειάζονται, διότι έχουν πολλαπλές χρήσεις.
Πρώτα, τα χρησιμοποιούν ως σουρωτήρι. Περνούν απ’ αυτό τα χρήματα μας και τα ”ψιλά” πάνε εκεί που ”δε γίνεται να μην πάνε”, και τα ”χοντρά” τα μοιράζονται ”δίκαια” οι ”σουρωτήρες”-σωτήρες του λαού.
Έπειτα, είναι έξοχοι κάδοι απορριμμάτων. Κάθε πρόβλημα, που δε μπορεί να λυθεί μόνο του, το ρίχνουν εκεί μέσα.
Στη συνέχεια, είναι προηγμένες μηχανές κιμά. Εκεί πολτοποιούν τις νέες και τους νέους που, έχουν πρώτα αποσαθρωθεί απ’ το εκπαιδευτικό σήψη-μα.
Κι οπωσδήποτε, δε χάνουν ευκαιρία να τα χρησιμοποιούν ως αποδιοπομπαίους τράγους, κάθε φορά που δεν έχουν εύκαιρο έναν ένοχο για τις βρομιές τους.
“Η Δ.Ε.Η.”, λέει, “… αποφάσισε αυξήσεις”.
Εντάξει, λέμε εμείς, σύμφωνοι, να πληρώσουμε, αφού νομίζουμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Επιτρέπεται, τουλάχιστον, να ρωτήσουμε, τι σημαίνει αυτό;
Το ”Δ.Ε.Η.” δεν είναι η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού; Δηλαδή, η δική μας;
Πότε έγινε ”Διαπλοκή Εγκάθετων Ημίονων” ή μήπως είναι ”Διάφορες Εισφορές Ηλιθίων”;
Και πώς δικαιούται κάτι αόρατο να επιβάλλει αυξήσεις σε κάτι δικό μου και πώς γίνεται κάτι ή όποιος ξένος σε μένα, να προσλαμβάνει και να λαμβάνει;
Και το κράτος και το δημόσιο είναι καρκινώματα που πρέπει να αφαιρεθούν για να σωθεί η ασθενής Ελλάδα.
Απ’ την άλλη, τι κάνουμε στην περίπτωση που, δεν είναι παρά … εγώ κι εσύ;
Διότι, το όλο πράγμα μοιάζει με την ιστορία που, κάποιος ήθελε να κάνει το σκύλο του φύλακα αληθινό και τον εκπαίδευε και τον εκπαίδευε μέχρι που, το ζώο έγινε … ”άνθρωπος” – έτοιμο να κατασπαράξει κάθε συνάνθρωπο. Ούτε να τον ταΐσει δε μπορούσε πια το αφεντικό του αφού, κινδύνευε να γίνει το ίδιο το φαγητό του.
Το κράτος, τώρα, είναι κάτι χειρότερο γιατί επιχειρεί και να σε φοβίσει. Το βλέπεις και στο Σύνταγμα. ”Υπό τον έλεγχο του Κράτους” – το γράφει με κεφαλαίο.
Αυτό το… Κράτος – με κεφαλαίο- εισπράττει αυτό που λέει ”φόρους” και κανείς δεν ξέρει τι τους κάνει κι αυτό δε θα ήταν ενοχλητικό, αν δεν επρόκειτο για χρήματα δικά μας.
Το κράτος, όμως, μας επιβάλλεται με τέτοιο τρόπο που, νιώθουμε αδιάκριτοί και αγενείς να το ρωτήσουμε.
Γι’ αυτό, επιλέγουμε, αναγκαστικά, να του δίνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα.
Η φοροδιαφυγή είναι η μόνη διαφυγή απ’ την ολοσχερή κλοπή. Αν ήμασταν συνεπείς, δε θα μας είχε μείνει δεκάρα τσακιστή.
Όταν το κράτος είναι κλέφτης, ο συνεπής φορολογούμενος είναι πιο αφελής απ’ τον πελάτη και του αστρολόγου και του παπά μαζί.
Επομένως, το ”σύνθημα” είναι:
”Κλέβουμε ό,τι και όσο μπορούμε, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε”.
Και μας λούζουν πάντοτε με ψέματα, μόνο ψέματα ενώ … ο οργανισμός έχει ανάγκη απ’ όλα.
Ο Μακεδόνας, Έλληνας. Ο Τούρκος, εχθρός, Τα κλεμμένα λεφτά, ”Δημόσιο χρέος” και οι δικτατορικές περικοπές, ”Μέτρα έκτακτης ανάγκης”.
Πόσο πρέπει να περιμένουμε για να ανακυκλωθεί από τη Φύση η γενιά, κι οι νέοι άνθρωποι ”εξαγνισμένοι” από σχίσματα, εμφυλίους, δικτατορίες, διαφθορά, καθάρσεις, λαϊκισμούς και απ’ όλους τους έσωθεν εχθρούς -που έκαναν μεγαλύτερο κακό απ’ όσο όλοι οι Οθωμανοί και οι Ναζί μαζί- και απεξαρτημένοι από την ”ιδεολογίνη” και την ”εκκλησίνη” και θεραπευμένοι από την ”εθναρχήτιδα” και την ”ηγετήτιδα”, υγιείς στο πνεύμα και ωραίοι στην ψυχή, αποφασίσουν να γίνουν συνειδητοποιημένοι κι ενσυνείδητοι Πολίτες, δηλαδή, αξιοπρεπείς άνθρωποι;