Κάτι ήθελε να πει ο άνθρωπος εκείνος,
κάτι τραύλιζε.
Μα εγώ βιαζόμουν.
Κάτι τραύλιζε ως την πόρτα.
Ένας άνθρωπος ήθελε να μου μιλήσει
κι εγώ βιαζόμουν.
(Τίτος Πατρίκιος)
Και ξαφνικά μας προέκυψε ο κορονοϊός αγκαζέ με την άνοιξη. Πάνω που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πόσο ωραία φτιάχνει ο καιρός, λουκέτο σε όλα. Έχουμε ζήσει Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ (δις), Συρία και μύρια όσα άλλα, όμως ποτέ πριν κάτι τόσο ακραίο σε παγκόσμια κλίμακα.
Και άρχισαν να τρίζουν λίγο τα ιατρικά, κοινωνικά και πολιτικά μας θεμέλια. Ας τα πιάσουμε ένα ένα. Στα ιατρικά πριν και πάνω από όλα χρειάζεται ψυχραιμία και πλήρης συμμόρφωση με τα περιοριστικά μέτρα. Τις καλές μέρες κηρύτταμε την ανάγκη πρόληψης σε σχέση με τη θεραπεία. Ήρθε η ώρα να εφαρμόσουμε όσα διδάσκουμε. Εξυπνάδες δεν χωράνε.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να διακινδυνεύουμε τις ευπαθείς ομάδες. Καραντίνα λοιπόν και να ευχόμαστε να λειτουργεί πράγματι ο περιορισμός και να εξασθενεί μετά από μερικές εβδομάδες αποκλεισμού ο ιός. Οι σκέψεις και οι προσευχές μας στην Κίνα και στην Ιταλία ώστε να δείξουν μείωση του αριθμού των κρουσμάτων και να έχουμε επιτέλους μια αξιόπιστη πρόταση αντιμετώπισης ακόμη και χωρίς εμβόλια.
Τα μαθηματικά της δυνητικής εξάπλωσης είναι αμείλικτα. Ας χρησιμοποιήσουμε ως εκπαιδευτική διαδικασία την αντιμετώπιση αυτού του ήπιου ιού ώστε να ιδρύσουμε μηχανισμούς για τη διαχείριση πιο δύσκολων επιδημιών. Κι αχρείαστοι να ‘ναι. Κοινωνικά έχει πατηθεί το κουμπί της επανεκκίνησης.
Το πρόβλημα μας δεν είναι πια οι πρόσφυγες, δεν είναι πια οι μουσουλμάνοι, δεν είναι κάποιος μακρινός λαός στη μέση του πουθενά με άλλες παραδόσεις και κουλτούρα. Ποιος να φανταζόταν ότι η Ιταλία ολόκληρη θα ήταν πηγή κινδύνου; Αυτό έρχεται να κλονίσει λίγο τις πεποιθήσεις μας. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα.
Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι ο οδηγός μας και όχι ο φόβος και οι ταμπέλες. Ας αφήσουμε τους λίθους κατάχαμα και ας κάνουμε όλοι δυο βήματα πίσω να δούμε πώς θα βοηθήσουμε. Ας κατεβάσουμε λίγο από τα ράφια τα βιβλία με τα πιστεύω μας για να μεταγγίζουμε αγάπη και όχι φόβο και μίσος. Απολύτως επιζήμιο και καθόλου χρήσιμο.
Πολιτικά το μήνυμα είναι σαφές. Πιαστήκαμε αδιάβαστοι. Παγκοσμιοποίηση δεν υπάρχει μόνο στην οικονομία αλλά και στα προβλήματα. Αυτό πρέπει να συνυπολογίζεται πια στον σχεδιασμό μας. Αν η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας δεν ήταν ικανή από μόνη της για να αποκαθηλωθεί το τοτέμ της οικονομίας, ας είναι ο κορωνοϊός μια πιο δυνατή αφορμή.
Ο Δυτικός Πολιτισμός κρέμεται σε μια κλωστή και χρειάζεται να ενδυναμώσουμε όλους τους τομείς που πρέπει να είναι ισχυροί για να είναι το καταφύγιο μας σε έκτακτες καταστάσεις. Στροφή στην κοινωνική μέριμνα και στην πολιτική προστασία και μετριασμός του ρυθμού ανάπτυξης αν αυτός απαιτεί μεγάλες θυσίες. Το τρέξιμο έχει νόημα αν δεν οδεύουμε ολοταχώς για το γκρεμό.
Για να έρθουν στο προσκήνιο τέτοιες πολιτικές, πρέπει εκτός από τους διαβασμένους ηγέτες να ενεργοποιήσουμε και τους ενημερωμένους πολίτες. Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν. Ας χρησιμοποιήσουμε τα δάχτυλα όχι για επίκριση αλλά για να δείχνουμε τον δρόμο.
Όποια και αν είναι η εξέλιξη τις επόμενες εβδομάδες, το βέβαιο είναι ότι η πορεία του πλανήτη πήρε δυο μοίρες κλίση. Ευκαιρία για περισυλλογή με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία, ώστε το αβέβαιο σε κάθε περίπτωση μέλλον να αποκτήσει ορισμένα φωτεινά ορόσημα που εμείς θα τα τοποθετήσουμε. Ετούτη η άνοιξη έχασε πολύ αίμα. Ας φωτίσουμε τουλάχιστον λίγο παραπάνω το καλοκαίρι μας.