Τα τελευταία χρόνια, όποτε αναφέρω την δουλειά μου στο τμήμα Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας στο ΠΑΓΝΗ, φίλοι και γνωστοί, συχνά με ρωτάνε: «μα πως αντέχεις;» Είναι που ο καρκίνος έχει ταυτιστεί στο θυμικό με τον πόνο, τον φόβο, την απώλεια.
Για να πραγματοποιηθεί η ακτινοθεραπεία, οι ασθενείς, αλλά και οι φροντιστές τους, επισκέπτονται το τμήμα μας καθημερινά, για αρκετό καιρό. Είναι στο διάστημα αυτό που αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση και που ξεπερνά την σχέση θεραπευτή /θεραπευόμενου. Εκεί μοιραζόμαστε την αγωνία του πόνου, αλλά και της επόμενης μέρας. Μαζί σηκωνόμαστε λίγο ψηλότερα, σε κάθε σημάδι βελτίωσης, σε κάθε “νιώθω ήδη καλύτερα”.
Κι όσο περνάνε οι μέρες οι συζητήσεις μας χαλαρώνουν. Μιλάμε για τις οικογένειές μας, για τα χόμπυ αγροτικές δουλειές, για πράγματα συγκινητικά, αστεία, χαρούμενα, καθημερινά.
Και έρχεται η μέρα που η θεραπεία τελειώνει και αποχαιρετιζόμαστε με γέλια, με αγκαλιές, με ευχές να ξανασμίξουμε κάπου έξω. Και όταν καμιά φορά τύχει να συναντηθούμε κάπου στην πόλη μας, εκεί η χαρά μεγαλώνει κι άλλο για τους δικούς μας πια, ανθρώπους: Όλα έχουν πάει καλά, οι άνθρωποι μας, είναι υγιείς τώρα πια.
Αυτή η αμφίδρομη χαρά, αυτή η αμφίδρομη σχέση, είναι και η απάντηση στο «πως αντέχεις». Έτσι αντέχω, αυτή είναι η απαντοχή μου! Γιατί ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος…
Η Βασιλική Σανδάλου είναι Χειρίστρια ιατρικών μηχανημάτων – Τμήμα Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας ΠΑΓΝΗ) και η κ. Μαρία Τόλια είναι αναπλ. καθηγήτρια –Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης/ διευθύντρια τμήματος Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας ΠΑΓΝΗ)