Όλες οι εορτές του χρόνου, δεσποτικές, θεομητορικές κι εορτές Αγίων προσφέρουν διέξοδο και δίδουν απαντήσεις στις απορίες και αναζητήσεις του ανθρώπου. Περισσότερο απ’ όλες δίδει το Πάσχα, η γιορτή της Ανάστασης γιατί είναι η πηγή και η ρίζα όλων των εορτών. Για να φτάσομε όμως στην Ανάσταση που είναι η αλήθεια, η ομορφιά κι ελευθερία της ζωής του ανθρώπου, πρέπει όπως μας είπε ο Χριστός να σηκώσουμε το Σταυρό μας.
Ν’ αγαπούμε και συγχωρουμε αυτούς που μας αδικούν κι εκμεταλλεύονται. Αυτούς που μας συκοφαντούν και προδίδουν. Αυτούς που επιβουλεύονται τη ζωή μας και των παιδιών μας. Ν’ αγαπούμε και συγχωρούμε αυτούς που μας σταυρώνουν “Πατερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”.
Είναι εύκολη αυτή η πορεία; Ασφαλώς όχι. Αυτοί όμως που σηκώνουν Σταυρό, ακολουθώντας το Γολγοθά του Χριστού, φλογίζει μέσα στην καρδιά τους η αγάπη για τους άλλους και την αλλαγή του κόσμου. Εκατομμύρια μάρτυρες θυσιάστηκαν για του “Χριστού την πίστην την Αγία” και την επικράτησή της στον κόσμο. Προτιμούσαν το θάνατο στη φωτιά, στην αγχόνη και στ’ άγρια θηρία παρ’α ν’ αρνηθούν τον Χριστό. Αυτοί άλλαξαν και μεταμόρφωσαν τον κόσμο. Αυτοί αγίασαν κι έμειναν αθάνατοι, βλέποντάς τους στο προσκυνητάρι και τα εικονίσματα της Εκκλησίας.
Οσοι εμπνέονται απ’ αυτούς κι ακολουθούν την ανηφοριά του Γολγοθά, αυθόρμητα και χωρίς δισταγμό, μπαίνουν στο σπίτι που καίγεται και σώζουν τον ανήμπορο γέροντα να μην καεί ζωντανός. Αυθόρμητα μπαίνουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα να σώσουν τον ψαρά που πνίγεται και πνίγονται κι αυτοί μαζί του.
Αυθρόρμητα δίδουν τα σωματικά τους όργανα, για μεταμοσχεύσεις, να σωθούν άνθρωποι που αργοπεθαίνουν. Αυθόρμητα γιατροί δίδουν μάχες να μην πεθάνουν ασθενείς τους και πεθαίνουν οι ίδιοι, από τον ιό της πανδημίας του κοροναϊού. Μέχρι πρότινος ζούσαμε σ’ ένα κόσμο εγωισμού και υλισμού. Νικούσαν οι υποκριτές, οι δημαγωγοί και λαϊκιστές. Ήρθε όμως ο ανέλπιστος ιός, αντίδραση της παραγκωνισμένης και τραυματισμένης φύσης, και τ’ άλλαξε όλα.
Όλοι φοβόμαστε αν θα ζούμε μετα λίγες μέρες. Η μόνη ελπίδα, άμυνα και λύση μέχρι στιγμής είναι “η κατ’ οίκον εκκλησία” όπου με σιδερένια πειθαρχία και φόβο Θεού περιμένομε να τελειώσει το μαρτύριο. Οι ισχυροί της γης έχουν σάσει τον μπούσουλα. Οι ίδιοι νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, θύματα της πανδημίας. Οι εξοπλισμοί των δισεκατομμυρίων είναι άχρηστοι. Αυτές οι δαπάνες θα μπορούσαν να εξαφανίσουν την πείνα από τον πλανήτη μας και τους θανάτους από την πείνα.
Όλες αυτές τις πονεμένες σκέψεις και προβληματισμούς έρχονται να σβήσουν οι ιερές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, που οδηγούν στο Σταυρό και την Ανάσταση. Αυτές οι ακολουθίες εικονογραφούν τα προβλήματα των ανθρώπων και δίδουν ελπίδα. Προσκαλούν όλους μας προπαντός τους νέους την ελπίδα του αυριανού κόσμου, να ξαναδούμε τους εαυτούς μας. Να ξαναζήσομε τον Γολγοθά, τον Σταυρό και την Ανάσταση. Να συνειδητοποιήσομε πως μετά τον πόνο έρχτεαι η χαρά.
Μετά το πένθος η Ανάσταση και μετά το σκοτάδι το φως, όταν στην καρδιά μας βασιλεύει ο αναστημένος Χριστός. Αυτοί που έχουν γευτεί τον Σταυρό και την Ανάσταση δεν ζουν καλύτερα από τους άλλους αλλά υποφέρουν περισσότερο για τους άλλους. Η ζωή του μετανοημένου ανθρώπου είναι Σταυρός. Ο Σταυρός είναι μονοπάτι. Είναι μεγάλος πόνος αλλά μόνο αυτή νικά το θάνατο. Παράδεισος είναι η αγάπη κι ο δρόμος του παραδείσου είναι ο Σταυρός και η θυσία. Ο Γολγοθάς, ο Σταυρός και η Ανάσταση είναι η δική μας ευλογία.
Φλόγα και δύναμη, να μη λυγίζομε στις αδικίες κι αποτυχίες της ζωής. Να μην είμαστε αιχμάλωτοι του εαυτού μας. Να τρέχομε κοντά σ’ αυτούς που ελπίζουν κι αναζητούν κάποιο να σταθεί δίπλα τους. Να τους κουβεντιάσει και παρηγορήσει. Να υπερασπιστεί τη ζωή, τιμή και υπόληψη τους. Να τους κρατήσει το χέρι όταν πονού και κλαίνε. Να κλάψει μαζί τους και να γελάσει όταν γελούν και χαίρονται. Η ζωή μας δώρο του Θεού είναι διακονία κι ευθύνη. Χωρίς αυτά δεν είναι ζωή.
Στις ιερές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας βλέπομε πως όσο κι αν έχει ξεφύγει και ξεπέσει ο άνθρωπος ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει. Είναι κοντά του. Περιμένει να κάμει αυτά που μπορεί. Αυτά που επιτρέπουν οι σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις. Περιμένει να μετανοήσει. Είναι στο χέρι του η λύτρωση κι Ανάστασή του.
Μεγάλος εγκληματίας ο ληστής που συσταυρώθηκε με τον Χριστό. Η συντριβή και μετάνοιά του τον έφεραν στον παράδεισο. Το ίδιο κι η πόρνη. Πάντα οι πόρνες, σε κάθε εποχή, είναι περιφρονημένες και στιγματισμένες. Είναι τα θύματα των εκμεταλλευτών και των εμπόρων της λευκής σάρκας. Η πόρνη τη Μ. Εβδομάδα λυτρώθηκε κοντά στο Χριστό, με τη συντριβή της καρδιάς και τη μετάνοιά της.
Αντίθετα ο Ιούδας, μαθητής του Χριστού, πρόδωσε το δάσκαλό του με χρηματική αμοιβή. Έβλεπε καθημερινά τον Χριστό, ζούσε μαζί Του. Έβλεπε την παντοδυναμία στα θαύματά Του. Την πανσοφία στους λόγους κι ενέργειές Του. Τη στοργή και αγάπη Του στους μαθητές και τους ανθρώπους που έτρεχαν κοντά του να τον ακούσουν και να μη θέλουν να φύγουν. Όμως ο Ιούδας, ο εγωιστής αντί να μετανοήσει ειλικρινά, με συντριβή της καρδιάς του και να ξαναγίνει αγαπημένος μαθητής αυτοκτόνησε.
Η μετάνοια είναι η μόνη μας ελπίδα μετά την αμαρτία. Η μόνη μας διέξοδος στο αδιέξοδό μας.
Η μόνη θεραπεία στην άρρωστη συνείδησή μας. Η μόνη μας αναστάσιμη χαρά στην κατάπτωση και απαξίωσή μας. Η μετάνοια είναι αγώνας ελευθερίας από την αθλιότητα και απόγνωσή μας. Αγώνας ελευθερίας από τις ματαιότητες, πειρασμούς και ναρκισσισμούς μας.
Ο σημερινός Παγκόσμιος πόλεμος του κοροναϊού ένωσε το ανθρώπινο γένος. Όλοι οι λαοί έχουν τον ίδιο εχθρό. Η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, έδωσε το παράδειγμα πειθαρχίας και αντιμετώπισης.
Τα ΜΜΕ των κρατών αναφέρονται με θαυμασμό στους Έλληνες. Στους πολέμους πάντα είμαστε πρώτοι. Στην ειρήνη τρώμε τις σάρκες μας. Ας ελπίσομε πως δεν θα ξανασυμβεί. Η Εκκλησία μας είναι το αναστημένο σώμα του Χριστού. Είναι η μάνα του λαού μας. Μέσα στην αγκαλιά της να πιστέψομε και να ζήσομε τη δική μας Ανάσταση. Καλή Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη.