Ο φοιτητής από τον… Άρη προσγειώνει το διαστημόπλοιό του κάπου στην Ελλάδα και σαν λογικό όν, επιβιβάζεται σε κάποιο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς (φορώντας πάντα τη διαστημική του μάσκα, για τον covid-19), για να επισκεφτεί το πανεπιστήμιο, στο οποίο έχει «κλείσει» για να συμμετάσχει σε ένα εξαμηνιαίο Erasmus + (Plus)! Όμως, ας μη συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στον Αρειανό φοιτητή και χάσουμε τη θέα του δάσους … συγγνώμη, τη θέα του πανεπιστημίου… Εξάλλου, εκτός από τον Αρειανό φοιτητή, στα πανεπιστήμιά μας προσέρχονται φοιτητές από άλλες χώρες, ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος, θρησκείας, οικονομικής κατάστασης κ.λπ. ώστε με το προαναφερθέν πρόγραμμα να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να εμπεδώσουν τη γνώση και την κατανόηση, ανάμεσα σε φοιτητές μιας άλλης χώρας … της Ελλάδας, εν προκειμένω!
Τελικά, δεν είναι ακριβώς γνωστό τι αποκομίζουν… Το βέβαιον είναι ότι έρχονται για πρώτη φορά στην εμπειρία τους πράγματα και καταστάσεις, που είναι απίθανο να συναντήσει κανείς σε ΑΕΙ, σε άλλες ηπείρους –μάλλον, ούτε και στον Άρη! Κατ’ αρχή, η είσοδος, η έξοδος, η παραμονή και πιθανώς και η διανυκτέρευση(;) στα πανεπιστήμια, δεν ελέγχονται. Η είσοδος επιτρέπεται αδιακρίτως σε φοιτητές αλλά και σε κάθε είδους εξωπανεπιστημιακούς… Ο καθένας, ανάλογα με την καλλιτεχνική κλίση που έχει, μπορεί να σχεδιάσει η να γράψει οτιδήποτε σχετικό ή άσχετο σύνθημα με το μαρκαδόρο ή το σπρέι πάνω στους τοίχους ή τους διαδρόμους των κτηρίων… Και φυσικά, ανακαλύπτουν και το … «θεσμό» της Κατάληψης, όπου μια ομάδα φοιτητών (ή μη) μπορεί να καταλάβει το κτήριο της σχολής τους και να απαγορεύουν την είσοδο ή να ελέγχουν τη διέλευση σε συναδέλφους τους ή μη!
Οι αλλοδαποί επισκέπτες – φοιτητές εξοικειώνονται με το φαινόμενο της αφισορρύπανσης, αλλά και της ηχορρύπανσης. Δηλ. μπορεί κανείς να αναρτήσει εντός ή και στην πρόσοψη του κτηρίου της σχολής πανό με περιεχόμενο κάποια αιτήματα ή απλώς συνθήματα –υποτίθεται- επίκαιρα… Διαπιστώνουν ότι μια ολιγομελής ομάδα φοιτητών (ίσως και … μιξ με εξωπανεπιστημιακούς –ποιος θα το ελέγξει;) έχει τη δυνατότητα, για την οποιαδήποτε αιτία, να ζητήσει τη διακοπή του μαθήματος ή σύσκεψη καθηγητών ή πρυτάνεων… Οι ξένοι επισκέπτες φοιτητές βλέπουν, ότι στα πανεπιστήμιά μας επικρατεί ελευθερία όχι μόνο του λόγου αλλά και πώλησης ή χρήσης ουσιών, σ’ ένα αφύλακτο ίδρυμα, που δεν ανήκει ούτε στους φοιτητές, ούτε στους καθηγητές, αλλά βρίσκεται εκεί με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Επίσης, γίνονται μάρτυρες εισβολής φοιτητικών ομάδων σε εργαστήρια και άλλους χώρους, προβαίνουν σε βανδαλισμούς, καταστροφές υλικού και εγγράφων και για επιδόρπιο παίρνουν μαζί τους και ό,τι χρήσιμο αντικείμενο υπάρχει….
Όμως, πέραν της φοιτητικής εκτόνωσης μιας μειοψηφίας, οι ξένοι επισκέπτες φοιτητές γίνονται μάρτυρες επεισοδίων, όπου οι «ιθαγενείς» φοιτητές βιαιοπραγούν κατά των καθηγητών τους, απειλώντας τους, κρατώντας τους ομήρους, χτίζοντας την πόρτα του γραφείου τους ή διαπομπεύοντάς τους, κρεμώντας τους ταμπέλες με συνθήματα στο λαιμό, φέρνοντας στο νου πρακτικές άλλων θλιβερών εποχών! Η ακαδημαϊκή ελευθερία επισφραγίζεται με τη χρήση χώρων του ιστορικού κτηρίου του Πολυτεχνείου, για κατασκευή μολότοφ (αυτό πρέπει να το εξηγήσουμε στον Αρειανό φοιτητή), καθώς και ο Ρουβίκωνας είχε (ή έχει ακόμη;) «γραφείο» σε κάποιο δωμάτιο στη Νομική Σχολή Αθηνών. Θα αντιτάξει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης:-«Ναι, αλλά αυτό δεν γίνεται κάθε μέρα»… Σωστά, όχι και κάθε μέρα και όχι στο ίδιο πανεπιστήμιο, κάθε φορά!
Και ποια είναι η αντίδραση του πρύτανη, των καθηγητών, των ΔΕΠ κ.λπ.; Μην ξεχνάμε ότι όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν επέλεξαν τους φοιτητές τους, ούτε και επιλέχθηκαν από αυτούς, με βάση το ισχύον σύστημα εισαγωγής. Να διαμαρτυρηθούν προς το κράτος; Κάποιοι το έχουν κάμει, σεμνά και πολιτισμένα. Όμως, με το ισχύον σύστημα, φοβούνται την αντίδραση των κομματικοποιημένων φοιτητών και τη δυσανάλογα μεγάλη δύναμη που έχουν οι φοιτητές στη διοίκηση και στην εκλογή καθηγητών σε συγκεκριμένες θέσεις. Με τούτα και μ’ εκείνα, οι καθηγητές βρίσκονται παγιδευμένοι και αντιμετωπίζουν τους φοιτητές που τους απειλούν, με «ακαδημαϊκό μιθριδατισμό»!
Θεωρώντας ότι μετά απ’ όλα αυτά, που ταλανίζουν την ανώτατη παιδεία μας επί δεκαετίες, έβαλε το χέρι του ο Θεός (όχι ο Μαραντόνα), συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή, νομοσχέδιο, με το οποίο εκτός άλλων προβλέπεται και η σύσταση «Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων», που θα στελεχώνεται από αστυνομικούς, που για λόγους ψυχολογικούς (μάλλον) θα έχουν διαφορετική στολή και δεν θα φέρουν όπλο… Όσοι τάσσονται εναντίον αυτής της τακτικής, προβάλουν αστείες προφάσεις, όπως την ανάγκη στελέχωσης των ΑΕΙ με περισσότερους καθηγητές (ποιος δεν το θέλει;) και εργαστηριακό εξοπλισμό (για να έχουμε υλικό να βανδαλίζουμε)… Αναφέρεται και από μερίδα φοιτητών αλλά και καθηγητών (τελούντων υπό ομηρία), ότι το φοιτητικό κίνημα έχει τα μέσα για να φυλάξει τα πανεπιστήμια ή ότι η παρουσία αστυνομικών φρουρών θίγει το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ. Μάλλον εκεί που κατοικούν δεν έχει «φως, νερό, τηλέφωνο», αφού φαίνεται να αγνοούν όλες τις παραπάνω παραβατικές και αξιόποινες πράξεις, που συντελούνται στα ΑΕΙ. Εξάλλου, τόσο οι καθηγητές, όσο και οι φοιτητές δεν έχουν την εξειδίκευση ή την εκπαίδευση, αλλά ούτε νομιμοποιούνται να ασχολούνται με θέματα προστασίας των ΑΕΙ. Αυτό είναι καθήκον, υποχρέωση της Πολιτείας!
Όμως, γιατί αστυνομικοί και όχι ένα προσωπικό που θα υπάγεται στον πρύτανη; Πρώτο, γιατί οι «φύλακες» αυτοί δεν μπορούν και δεν νομιμοποιούνται να δράσουν αποτελεσματικά, όσο ένας αστυνομικός και δεύτερο, επειδή η εμπλοκή του πρύτανη (και της όποιας επιτροπής θα τον συνόδευε), με όλα τα συμπαραμαρτούντα (εκβιασμοί, απειλές, δοσοληψίες, βιαιοπραγίες), μας φέρνει στο «θα γυρίσει, θα ξανάρθει, κι όλο πάλι απ’ την αρχή»!… Είναι και η καραμέλα της «αστυνόμευσης» ή της «αστυνομοκρατίας» στα πανεπιστήμια. Φαίνεται ότι αυτοί που το χρησιμοποιούν απαξιωτικά, δεν έχουν συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα. Λησμονούν ότι η αστυνομία είναι μια χρήσιμη υπηρεσία, που λειτουργεί ως φίλος του πολίτη για την τήρηση της τάξης (που ορισμένοι δεν θέλουν ή/και δεν εκτιμούν). Τι φοβούνται από την παρουσία αστυνομικού στο πανεπιστήμιο; Μήπως τους πάρει τη θέση στο εργαστήριο, μήπως τους αποσπάσει την εύνοια του καθηγητή ή μήπως θα τους στερήσει θέση από την πρώτη σειρά στο αμφιθέατρο; Γιατί δεν διαμαρτύρονται για την παρουσία αστυνομικών στο δρόμο της πόλης, ή για την ύπαρξη ανδρών/γυναικών ασφαλείας στα μεγάλα καταστήματα ή ακόμα για τους «σεκιούριτι» στα face control, στα νυχτερινά κέντρα, όπου οι ίδιοι μπορεί να περιμένουν στην ουρά για να εισέλθουν;
Όμως, κάθε αρχή και δύσκολη! Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και με την ίδρυση της Δημοτικής Αστυνομίας. Το ίδιο και με την τοποθέτηση καμερών στους δρόμους (2004) και σε ιδιωτικούς χώρους, όπου εκ των υστέρων βλέπουμε τη χρησιμότητά τους στη σύλληψη κακοποιών στοιχείων –δυστυχώς κάθε τόσο… Όποιος θέλει να ζει ειρηνικά ανάμεσα και μαζί με άλλους συνανθρώπους του, ας αναλογιστεί το οξύμωρο σχήμα, που φέρεται να είπε ο Κικέρων: “Omnes servi legum sumus, ut liberi esse possimus” δηλ. «όλοι είμαστε υπηρέτες (σκάβοι) των νόμων, για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι»!
Y.Γ. Υπάρχει η πρόταση, να κρατήσουμε εδώ τον Αρειανό φοιτητή και γιατί όχι… να τον παντρέψουμε εδώ στην Κρήτη… γιατί, τι θα γίνουμε, αν επιστρέψει στον Άρη και διηγηθεί τα όσα συμβαίνουν στα ΑΕΙ μας; Θα εκτεθούμε ανεπανόρθωτα!!!