Από τον ημερήσιο τύπο, το ραδιόφωνο και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, γινόμαστε κοινωνοί γεγονότων, περιστατικών και άλλων εκφάνσεων της καθημερινής κοινωνικής ζωής.
α΄. Παίρνοντας αφορμή από την τελευταία καταδικαστική ισόβια κάθειρξη τριών Αλβανών για τον θάνατο επιφανούς δικηγόρου των Αθηνών, οι οποίοι και θα οδηγηθούν στις ελληνικές φυλακές, ανοίγεται και πάλι ένα νέο κεφάλαιο.
Όλοι αυτοί, καθώς και κάθε άλλη κατηγορία φυλακισμένων, που ασφαλώς δεν βρέθηκαν τυχαία στη φυλακή, επιβαρύνουν την οικονομία μας. Καθημερινά και πολύχρονα έξοδα διατροφής, επέκταση κτηριακών εγκαταστάσεων με αυξημένα λειτουργικά και άλλα συναφή έξοδα, μετακυλίονται στο ατομικό βαλάντιο, του νομοταγούς και φιλήσυχου κατά τα άλλα Έλληνα πολίτη.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους συμπατριώτες μας, οι οποίοι εκτίουν ποινή όχι για αγαθοεργείς πράξεις προφανώς, αλλά λόγω της παραβατικής συμπεριφοράς τους. Διερωτώμαι: Μήπως θα ήταν σωστό να υπέχουν και οι ίδιοι μια οικονομική επιβάρυνση για τη διασάλευση των οικονομικών μας, που σε μικρό έστω ποσοστό έχουν και οι ίδιοι την ευθύνη τους; Και η συμμετοχή αυτή δεν έχει εκδικητικό χαρακτήρα, αλλά συντελεί ως αποτρεπτικός παράγοντας στη μείωση της εγκληματικότητας με όλες τις παραπέρα ευεργετικές συνέπειες.
β΄. Ο οδηγός μοτοσυκλέτας χωρίς κράνος και με υπερβολική ταχύτητα προκαλεί ατύχημα και ο ίδιος με τα θύματά του οδηγούνται στα νοσοκομεία, για λίγες μέρες ή και μήνες ακόμα. Το κοινωνικό σύνολο τελικά είναι ο τελευταίος αποδέκτης της ζημιάς που προκλήθηκε με την αύξηση των λειτουργικών και άλλων δαπανών νοσηλείας τους. Ίσως και οι πρόξενοι ατυχημάτων λόγω μέθης, υπερβολικής ταχύτητας, παραβίασης κανόνων κυκλοφορίας ή άλλους λόγους, να έχουν μέρος στην οικονομική επιβάρυνση, που δημιουργείται εξαιτίας τους.
Και αυτό γιατί πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει ως ανασχετικός παράγοντας στη μείωση των τροχαίων και ως σεβασμός της ανθρώπινης ζωής.
Ασφαλισμένοι για κάποιο χρονικό διάστημα ως εργάτες στη χώρα μας επιστρέφουν στην πατρίδα τους, αλλά η υποχρέωση νοσηλείας τους σε σοβαρές μάλιστα περιπτώσεις παραμένει και βαρύνει τον κλάδο υγείας της χώρας μας. Και το θέμα αυτό χρειάζεται μια μεγαλύτερη έρευνα και στενότερη παρακολούθηση.
Δεν είναι ακόμα ασυνήθιστο το φαινόμενο, ξένες νέες κατά κανόνα γυναίκες να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ηλικιωμένα κατά κανόνα άτομα. Η υπηρετική αυτή σχέση σε πρώτη φάση καταλήγει στην πορεία του χρόνου σε γάμο. Ο γάμος αυτός δημιουργεί φυσικά δικαιώματα στη νομιμοποιημένη σύζυγο, που μεταξύ των άλλων είναι η κυριότητα των ακινήτων και η δια βίου καταβαλλόμενη σύνταξη, από κάποιο ταμείο μας.
γ΄. Άλλο θέμα που βρίσκεται στην επικαιρότητα, είναι η ψήφος των Ελλήνων που διαμένουν στο εξωτερικό, αν και δεν έπρεπε να είχε προκύψει. Ο Έλληνας που διατηρεί στη χώρα μας μια οποιαδήποτε οικονομική υποδομή και διαθέτει Α.Φ.Μ. δεν μπορεί κανείς να του αμφισβητήσει το δικαίωμα της ψήφου.
Δεν μπορεί ένας Έλληνας που εργάζεται στη Γερμανία ή σπουδάζει στη Ρουμανία να μην μπορεί να ψηφίσει, εκτός αν υποβληθεί στη δαπάνη να ταξιδέψει στον τόπο με τους εκλογικούς καταλόγους, που είναι γραμμένος. Αυτόματα κατατάσσει τον εαυτό του σε πολίτη β΄ κατηγορίας.
Η ψήφος όλων αυτών των αποδήμων Ελλήνων, ενισχύει μεταξύ των άλλων τον αδιάρρηκτο δεσμό με την χώρα τους, την τόνωση του ελληνισμού και τη συνειδητοποίησή τους ότι ανήκουν ως άτομα στην κατηγορία των ενεργών πολιτών.
Το ίδιο συναίσθημα μεταδίδεται ακόμα και στα παιδιά τους, που μιλούν ή προσπαθούν να μιλούν ελληνικά, παρακολουθούν ελληνική μουσική, χορούς και άλλα παραδοσιακά πολιτιστικά δρώμενα της χώρας.
Όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας, με το δικαίωμα της ψήφου τους, αισθάνονται περισσότερο Έλληνες και πρέπει με κάθε τρόπο να διευκολύνονται στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Επιβάλλεται ακόμα προς τον σκοπό αυτό η τροποποίηση του Συντάγματος και η με κάθε τρόπο απλοποίηση της ψηφοφορίας και να προσμετράται η ψήφος τους στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα.
Θεραπεύεται ακόμα το σημερινό παράδοξο, ένας μετανάστης που εργάζεται στη χώρα μας να αποκτά την ελληνική ιθαγένεια και τη δυνατότητα της ψήφου χωρίς περιορισμό και το άλλο πρόσωπο που είναι «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μας καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας» να αποπέμπεται από την εκλογική κάθε είδους συμμετοχή.
*Ο Γεώργιος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής