Είχε χρόνια να έρθει το γλυκό όνειρο στον ύπνο μου. Εκείνο που γέμισε φως τις εφηβικές μου μέρες και με έκανε να καμαρώνω για τη γενναία μου απόφαση. Ανάερη και γελαστή, ακουμπισμένη στο πέτρινο γεφύρι με τα ξανθά της μαλλιά λιτά, με έπαιρνε στοργικά στην αγκαλιά της και μου ψιθύριζε στο αυτί στίχους λησμονημένων τραγουδιών, που ηχούσαν και χάνονταν μαζί με τον αφρό του ποταμού.
Αισθανόμουν βαθιά μέσα μου τη χαρά, γιατί ως πρωτομάστορας αρνήθηκα να υποκύψω στις επίμονες αστείες προλήψεις που ζητούσαν να δεχτώ να τη θυσιάσω, για να στεριώσει το γεφύρι. Την έκρυψα καλά και εξαπάτησα τους παραλοϊσμένους, που απαιτούσαν τη θυσία, θυσιάζοντας στη θέση της ένα είδωλο. Μόνο που έμεινε κρυφή η αγάπη μας μακριά από περίεργα μάτια, μα δυνατή και ολόκληρη -χωρίς τους θορύβους και τις παραφωνίες της ρουτίνας.
Την πρώτη φορά που μου ήρθε το όνειρο ήταν στα μαθητικά χρόνια, όταν διαβάσαμε το τραγούδι με το Γεφύρι της Άρτας. Με ξάφνιασε η άκριτη και δειλή στάση του πρωτομάστορα και με συγκλόνισε η κατάρα της κόρης, που μετατρέπεται σε ευχή από την πολλή αγάπη για τον κόσμο.
Ήταν τότε που σκιρτούσα από έρωτα και δεν μπορούσα να δεχτώ μια τόσο ταπεινή πράξη. Και σήμερα, όμως, δεν κρίνω τα πράγματα διαφορετικά.
Χιλιάδες γεφύρια και έργα ζωής να μείνουν άχτιστα, δεν θυσιάζεται ο έρωτας για να πραγματωθούν. Είναι δώρο ακριβό της ζωής ο έρωτας και με το φως του βλέπουμε, όπως εκείνο το αΐζωον πῦρ του Ηρακλείτου μεταστοιχειώνει τη φθαρτή μας ουσία και δικαιώνει τη ζωή.
Αισθανόμαστε το ρίγος της ομορφιάς από την παρουσία του στα μεγάλα έργα της τέχνης. Ποιήματα και μελωδίες, αρχιτεκτονήματα και γλυπτά μάς μιλούν, όταν σε εκείνα έχει κατατεθεί ο έρωτας του δημιουργού. Διαφορετικά μένουν νεκρά και ανέκφραστα. Στην απειροελάχιστη στιγμή της ερωτικής κορύφωσης συντίθεται η ύψιστη μελωδία με αρμονία που ακουμπά στη γη, καθώς ανοίγουν οι ουρανοί.
Μόνο που μας επισκέπτεται στα κρυφά και μέσα από υπόγειες διαδρομές. Ίσως, όμως, γι’ αυτό ακριβώς μοιάζει με γλυκασμό των αγγέλων. Υπάρχει θησαυρός που να εκτίθεται στην κοινή θέα; Σε μυστικές κρύπτες εναποθέτουμε όσα πολύτιμα πετράδια έχουμε.
Με τη σοφία της γνώσης και την προσωπική εμπειρία τους υποστηρίζουν πολλοί ότι όλα έχουν τέλος, τα συναισθήματα αλλάζουν και οι έρωτες, ακόμα και οι πιο μεγάλοι, καταστρέφονται «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες».
Όταν μια ιερή προσωπική σχέση γίνει κοινωνικός θεσμός και καταστρέφεται η εξιδανίκευση, απαιτείται μεγάλη δύναμη ψυχής για να συνεχίσει να ανθεί το λουλούδι του έρωτα, γιατί δεν αντέχει στο φως. Αντέχουν όμως οι εμποδισμένοι και ανολοκλήρωτοι έρωτες, αλλά και οι έρωτες που δημιουργούν οι υπέροχες φανταστικές μορφές στα μεγάλα λογοτεχνικά έργα και ποιήματα, η Μαντάμ Μποβαρύ, η Άννα Καρένινα, η ωραία Ελένη του Ομήρου, η Βεατρίκη του Δάντη, αλλά και η Εμινέ του Καζαντζάκη.
Είναι καταθέσεις στο ταμιευτήριο της ψυχής, από όπου σε δύσκολες ώρες κάνουμε αναλήψεις για να υποφέρουμε και να αντέξουμε τη θλίψη της επίπεδης καθημερινότητας. Αυτές ανθοφορούν και ενσταλάζουν μύρο στην ψυχή μας. Από αυτές αντλούν την έμπνευση άλλοι δημιουργοί και πλάθουν εικόνες αιώνιες. Ανάμεσά τους για μένα, κι εκείνη η άγνωστη γυναίκα του πρωτομάστορα, που μου χαμογελά και γεμίζει ομορφιές ο κόσμος μου.
Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος