Αφιερωμένο σ’ εκείνους τους χαροκαμένους γονείς που τις γιορτινές αυτές ημέρες αναστορούνται!
Αποχαιρετισμός, σύμφωνα με το λεξικό, είναι ο χαιρετισμός τη στιγμή της αποχώρησης, φίλτατων ή αγαπημένων προσώπων. Η στιγμή της αποχώρησης είναι δύο χρονικών περιόδων.
Η μία είναι όταν για ένα πρόσκαιρο χρονικό διάστημα αποχωρίζεσαι ένα φίλο, ένα γνωστό, ένα μακρινό συγγενή ή ένα πρόσωπο πολυαγαπημένο σου, ή πρόσωπο συγγενικό ή όχι. Π.χ. αποχωρισμός-αποχαιρετισμός γονέων και παιδιού λόγω γάμου ή κάποιου άλλου πιθανόν χαρμόσυνου γεγονότος.
Η άλλη στιγμή της αποχώρησης –αποχαιρετισμού είναι όταν αποχαιρετάς μεμονωμένα έναν φίλο, ένα γνωστό, ένα μακρινό συγγενή αλλά και ένα πολυαγαπημένο σου πρόσωπο, που ο αποχαιρετισμός γίνεται οριστικά και χωρίς επιστροφή του προσώπου στο οποίο απευθύνεται ο χαιρετισμός. Και οι δύο περίοδοι εμπεριέχουν στιγμές συγκίνησης και χαρμολύπης. Πολύ δε περισσότερο ο δεύτερος τρόπος αποχαιρετισμού και αποχωρισμού.
Μάλιστα όταν ο αποχαιρετισμός αυτός έχει γίνει σε γιορτάσιμες ημέρες, όπως αυτές που διανύουμε, οι επετειακές αυτές αναμνήσεις φουντώνουν περισσότερο το νου ωσά τσι αφουνάρες και κεντούν τα σωθικά των γονιών και αναστατώνουν τις ψυχές από τα αναστορήματα!
Είναι ό,τι πιο οδυνηρό και αβάσταχτο, αφού ξέρεις, εκ των προτέρων, ότι αυτόν που αποχαιρετάς δεν πρόκειται ποτέ να τον ξαναγκαλιάσεις, να τον ξανανταμώσεις, να του ξαναμιλήσεις, να τον ξανα-ασπαστείς, να τον ξανασυναντήσεις, να ξαναγελάσετε μαζί, να τον ξανακάνεις παρέα, να τον ξαναϊδείς είτε χαρούμενο είτε λυπημένο.
Είναι η μόνη στιγμή εκείνη, που τον αποχαιρετάς, χωρίς να είναι σε θέση να σου ανταποδώσει εκείνα, που θέλει και που ήθελε να σου πει, εκείνα που θέλει να σου εκμυστηρευτεί, εκείνα που θέλει να σου ανταποδώσει για όσα εσύ προσπάθησες και έκανες και προσπαθείς να κάνεις για χάρη του.
Έτσι περνούν οι χρόνοι και το μόνο που απομένει είναι μια παλιά ανάμνηση, που αναστοράσαι και μόνο ονειρικά πια να του αγγελο-κουβεντιάζεις ως παρακάτω:
Κάθουμαι στη καρέκλα, που κάποτε καθόσουν!
Τα άσπρα μαλλιά μου μαρτυρούν τη διαφορά μας,
τα ματωμένα μάθια μου
τα πεσμένα φτερά μου στους ώμους μου,
που σε πέταξαν τόσο ψηλά, στον ουρανό,
δεν έχουν τη δύναμη των δικών σου,
που μόνον με οράματα μπορούμε και επικοινωνούμε!
Τ’ αστέρια μετρώ απ το παράθυρο,
που κάποτε μου σφύριζες, να βγω να σε ιδώ.
Κι άξαφνου ένα αστέρι χύνεται
λες κι έρχεται κατ’ απάνου μου,
όμορφο λαμπερό ωσάν τη μορφή σου
λες και ήσουν εσυ αγγελούδι μου.
Μα έσβησε πριχού φτάσει κοντά μου
Και χάθηκε όπως χάθηκες κι εσύ
πριχού καλά καλά νοιώσεις τη ζωή,
την ομορφάδα του έναστρου ουρανού!
Κάθουμαι εκεί κι αγναντεύω,
κι αφού έσβησε και το τελευταίο αστέρι,
εκείνο που μένει είναι να σιγοψιθυρίσω…
Στα όνειρα σε βλέπω πλιό και ζω το παρελθόν μας
και προσπαθώ το όνειρο ποτέ μη ξεστρατίσει,
κάθε στιγμή τ’ονείρου μας χρόνους για να κρατήσει,
μα ξάφνου σ ένα ξύπνημα έφυγ’ η επαφή σου
κι απόμεινε στη σκέψη μου μονάχα η μορφή σου.
Όμως μέσα στο είναι μου εγώ σε έχω κλείσει
μέχρι κι η τελεταία μου στιγμή για πάντα θε να σβήσει.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ’22