Τούτες τις μέρες φέρνω στη μνήμη μου μια πρωτόγνωρη, μεγαλειώδη, αξέχαστη τελετή, που γίνηκε κάποιο αυγουστιάτικο απόγευμα, παραμονή του Αγίου Μύρωνα.
Έτος 1957, επτά Αυγούστου, στο χωριό Πετροκέφαλο Μαλεβιζίου. Κοσμοσυρροή. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά. Νέοι και γέροι έχουν φτάσει ίσαμε εδώ, τόσο από την πόλη του Ηρακλείου όσο κι από τα γύρω χωριά και κάθε γωνιά του νησιού μας για να γεμίσουν τα πάντα στο χωριό, στο δρόμο προς τον Άγιο Μύρωνα, το όμορφο μεγαλοχώρι του Μαλεβιζίου, ίσαμε το χώρο του Ναού του Αγίου.
Εδώ περιμένει ο κόσμος με υπομονή και ευλάβεια. Ο αέρας ευωδιάζει από τα φύλλα της δάφνης και της μυρτιάς που βρίσκονται σκορπισμένα παντού.
Στο Πετροκέφαλο έχουν φτάσει οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του Νομού, η δημοτική μουσική και πλήθος ιερέων. Στο βάθος φαίνεται να έρχεται ο τότε Μητροπολίτης Κρήτης Ευγένιος Ψαλιδάκης με την ακολουθία του. Προχωρεί με τη λεβέντικη κορμοστασιά του και λάμπει μέσα στα πολυτελή άμφιά του.
Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούν χαρμόσυνα και η μουσική αποδίδει τιμές. Ο κόσμος καμαρώνει και σταυροκοπιέται… Ο αξέχαστος μητροπολίτης (Αρχιεπίσκοπος αργότερα) προχωρεί προς τον Ιερό Ναό της Παναγίας. Από εκεί θα παραλάβει τα άγια λείψανα του Αγίου Μύρωνα, ευλαβικό αφιέριωμα του θείου Σερπετσιδάκη Μιχαήλ του Κων/νου και θα τα μεταφέρει, με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, στον τάφο του Αγίου.
Από το εκδιδόμενο τότε περιοδικό της Αρχιεπισκοπής “Απόστολος Τίτος” μεταφέρω τα παρακάτω:
“Ο εκ Πετροκεφάλου Μαλεβιζίου Σερπετσιδάκης Μιχαήλ αφιέρωσεν εφέτος εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Μύρωνος μικρά τεμάχια του Λειψάνου Αυτού, τα οποία η οικογένεια των Σερπετσιδάκιδων από της Τουρκοκρατίας εφύλαττε ως πολύτιμον κειμήλιον εις το οικογενειακόν εικονοστάσιον αυτής”.
Σε άλλο τεύχος του ιδίου περιοδικού δημοσιεύονται τα εξής: “Το εσπέρας της παραμονής της εορτής του Αγίου Μύρωνος, εγένετο εκ Πετροκεφάλου με συμμετοχήν άνω των πέντε χιλιάδων πιστών, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κρήτης κ. Ευγενίου, συμπαραστατουμένου υπό πολλών Ιερέων και δύο Διακόνων, παρισταμένων δε του Στρατιωτικού Διοικητού Ταξιάρχου κ. Γ. Βουδούρη, Διοικητού της Σ.Ε.Α.Π. και του δημάρχου Ηρακλείου κ. Γ. Γεωργιάδου κ.ά., η μετακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Μύρωνος, δωρηθέντων υπό της οικογενείας Μιχ. Σερπετσιδάκη ήτις κατείχε ταύτα από αιώνος, εις Αγιον Μύρωνα και η εναπόθεσις τούτων εις τον ιερόν Ναόν του Αγίου. Επηκολούθησε Μέγας Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου.
Την επομένην ετελέσθη πανηγυρικώς η θεία λειτουργία ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Κρήτης κ. Ευγενίου, εν μέσω πυκνοτάτου εκκλησιάσματος. Ο Σεβ. εκήρυξε τον θείον λόγον, περί της τιμής των Αγίων, τονίσας μεταξύ άλλων τα εξής: Οι Άγιοι με την φλογεράν πίστιν των και την αγνήν ζωήν των, εγένοντο άξιοι της τιμής και της ευλαβείας ημών, εδόξασαν τον Θεόν και έχουσι παρρησίαν και πρεσβεύωσιν υπέρ ημών.
Αναφερόμενος εις την προσφοράν των Ιερών Λειψάνων είπεν: Από αισθήματα λατρείας και σεβασμού διακατεχόμενοι και ημείς, αποδίδομεν σήμερον με την πάνδημον και ευλαβή συμμετοχήν μας, την απαιτουμένην ευλάβειαν και τιμήν εις τον άγιον Επίσκοπον Κρήτης Μύρωνα τον θαυματουργόν και εις το Ιερόν του Λείψανον το οποίον η ευλάβεια της οικογένειας των Σερπετσιδάκιδων διεφύλαττεν από αιώνος, ως πολύτιμον θησαυρόν και παρέδωκεν από χθες εις τον σεπτόν τούτον Ναόν του Αγίου Μύρωνος εις προσκύνησιν των πιστών. Εκφράζομεν προς τους ευσεβείς δωρητάς τον δίκαιον έπαινον”.
Ποιος ο Μιχ. Κων. Σερπετσιδάκης
Ο Μιχ. Κων. Σερπετσιδάκης, ο Μιχαήλος όπως τον προσφωνούσε ο κόσμος, γεννήθηκε στο Πετροκέφαλο το έτος 1879.
Ηταν το τέταρτο τέκνο της οικογένειας του Κων/νου και της Ειρήνης Σερπετσιδάκη, το γένος Δασκαλάκη.
Αδέλφια του ο Γιάγκος, η Αριστέα και η Μαρία (Πολυχρονάκη και Βαρβεράκη αντίστοιχα, μετά το γάμο τους).
Φοίτησε στο “Ελληνικό Σχολείο” Αγίου Μύρωνα.
Ανήκε σε ευσεβέστατη οικογένεια γι’ αυτό από νωρίς αφοσιώθηκε στην εκκλησία. Έμαθε γρήγορα να ψάλλει. Η μελωδική φωνή και οι γνώσεις του γύρω από τη βυζαντινή μουσική τον έκαναν έναν από τους πιο ξακουστούς ψάλτες στα γύρω χώρια. Δεν έλειπε από κανένα πανηγύρι και σύχναζε στα διάφορα μοναστήρια. Έμεινε ολόκληρη τη ζωή του ανύπανδρος και ήταν αφοσιωμένος στην ανατροφή και νουθεσία των παιδιών του αδελφού του Γιάγκου, του αεί-μνηστου πατέρα μου, με την οικογένεια του οποίου και συνέζησε. Την ίδια αγάπη και ενδιαφέρον έτρεφε και για τα άλλα του ανίψια μα και για όλους τους νέους του χωριού.
Ο Μιχαήλος ήταν γεμάτος αγάπη στο Θεό Πατέρα και τους αδελφούς ανθρώπους. Απλός, ταπεινός, γλυκύς. Ακακος και αμνησίκακος. Εργατικός και υπομονετικός. Αυτός ο άνθρωπος έμελλε να είναι ο τελευταίος φύλακας του ιΙερού κειμηλίου, που δεν ήταν άλλο από τα Λείψανα του Αγίου, συνεχιστής μιας μακράς οικογενειακής παράδοσης.
Έτσι έμεινε για δεκαετίες ολόκληρες πιστός στην ιερή παρακαταθήκη, πράγμα που γνώριζε αυτός και μόνο.
Γνωρίζοντας, κάποτε, πως πλησιάζει το τέλος της ζωής του κάλεσε τον μεγαλύτερο των αδελφών μας και του φανέρωσε το μεγάλο μυστικό!
Επιθυμία και απόφαση όλων μας, εκείνη τη σημαδιακή στιγμή, ήταν να σταματήσει η αλυσίδα της διαδοχής των εκλεκτών φυλάκων των ιερών λειψάνων του Αγίου και να κατατεθούν στον Τάφο του απ’ όπου κάποτε, ίσως αφαιρέθηκαν, για να σωθούν απ’ τους βανδαλισμούς της τούρκικης βαρβαρότητας.
Ο Τάφος θα κρατήσει τώρα για πάντα ό,τι διασώθηκε, προς δόξαν Του Αγίου και θείο προσκύνημα των πιστών.
Ο Μιχαήλ Σερπετσιδάκης, τελευταίος θεματοφύλακας, απαλλαγμένος πια από το βάρος της αποστολής θα εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο τρεις μόλις μήνες ύστερα από την πολύτιμη χειρονομία του, για να πορευτεί το δρόμο της αιω-νιότητας κοντά στο Θεό, που τόσο αγάπησε.
Μιχάλης Σερπετσιδάκης
Επίτιμος Επιθεωρητής Δ.Ε.
(“Πατρίς” 7/8/1994)
Αναδημοσίευση από την οικογένεια