Μόλις γνωρίσαμε αυτό το μαύρο περιστατικό. Στο κέντρο της Ελλάδας το συμβάν. Στο Αλεποχώρι ακούγεται η καραμπίνα. Όλοι οι Έλληνες άκουσαν τόσες εξηγήσεις σχετικά με το θέμα αυτό: Και θετικές, και αρνητικές και ουδέτερες. Όλοι καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα:
Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό το περιστατικό με τα παιδιά. Όχι. Ποτέ των ποτών. Ο πυροβολισμός είναι πάντα η χειρότερη λύση σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα. Μια φθηνή απάντηση από τον 70χρονο. Μια προσβλητική απάντηση στην ελληνική κοινωνία τα λόγια αυτά: “Δεν ήξερα ότι πυροβολούσα στα παιδιά”.
Ο άνθρωπος ήταν στο ακίνητό του. Κάτι φτιάχνει εδώ και χρόνια. Μάλλον όχι κάτι συνηθισμένο. Μια σπάνια εικόνα εκείνος ο πύργος από στρογγυλές πέτρες. Το σπίτι του θα έφτιαχνε ο 70χρονος. Κάποια στιγμή μόλις άκουσε τις φωνές των παιδιών, πήγε μέσα στο ατέλειωτο κτήριο,πήρε την καραμπίνα και βλέποντας δύο ανθρώπινες σκιές, πυροβόλησε στα δεξιά τους.
“Δεν ήξερα ότι πυροβολούσα στα παιδιά” – μας λέει. Αυτός που το ακούει δεν μπορεί να μην χαμογελάει. Τόσες κινήσεις από ένα κανονικό μυαλό και στο τέλος περνάει με κόκκινο. “Πυροβόλησα για εκφοβισμό λέει ο πρωταγωνιστής” από το Αλεποχώρι. Για εκφοβισμό δεν πυροβολάμε ούτε προς τη γη, ούτε προς τη θάλασσα πυροβολάμε προς τον ουρανό. Τραυματίστηκαν δυο παιδιά. Στο νοσοκομείο δεν πάμε για βόλτα βρε άνθρωπέ μου.
Για να δούμε τον πέτρινο πύργο πιο μέσα. Στις τωρινές ημερομηνίες γράφουμε εικοστό πρώτο αιώνα. Η επιστήμη στον κόσμο προχωράει και προχωράει κάθε μέρα. Η βιομηχανικές αποκαλύψεις μας προκαλούν και περίεργα και πάθος για καλύτερη ζωή. Αυτές οι αποκαλύψεις είναι του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος πρέπει να ζει πιο άνετα, να τρέφεται καλύτερα να εργάζεται και να παράγει περισσότερο στην ίδια μονάδα χρόνου.
Ας ρίξουμε μια ματιά στη Νέα Υόρκη, στο Ντουμπάι, στο Πεκίνο. Τα κτήρια αγγίζουν τα όρια του θαύματος. Και το θαύμα συνεχίζεται. Για σύγκρινε μια εικόνα από το Ντουμπάι με τον πέτρινο πύργο του 70χρονου. Τι καταλαβαίνεις; Πριν πολλούς αιώνες ζούσαμε σε σπηλιές. Φύγαμε από κει και κατοικούμε στις οργανωμένες και προχωρημένες κοινωνίες. Ποιος ονειρεύεται να ξαναγυρίσει στην σπηλιά; Για ρωτήστε τον 70χρονο;
Ήταν παράνομο τον πύργο; Δεν νομίζω. Δύο ορόφους πέτρινος πύργος και δεν τα είδε ούτε ο αντιδήμαρχος ούτε ο δήμαρχος. Τόσες ομάδες ειδικών πληρώνει ο δήμος για μια κανονική κοινωνία σ’ όλο το κράτος. Τόσοι υπάλληλοι υπογράφουν τους μισθούς τους κάθε μήνα. Δεν το είδε κανένας.
Γιατί δεν πιστεύεται; Και στις οργανωμένες κοινωνίες γίνονται λάθη. Απλά, δεν τον είδανε τον πύργο, δεν τον είδανε τον 70χρονο. Και ο γέρος μάζευε στρογγυλές πέτρες από την θάλασσα και έχτιζε κάθε μέρα. Είχε όνειρο έναν πέτρινο πύργο σαν σπίτι. Έχει η Θεσσαλονίκη έναν πέτρινο πύργο, πρέπει και κάπου στην Αθήνα να υπάρχει ένας πέτρινος πύργος. Δεν ήθελε να τον ενοχλούνε ούτε οι μικροί ούτε οι μεγάλοι. Και ένα κάγκελο στα τρια μέτρα περικύκλωνε τον πύργο του εβδομηντάρη. Τα ‘χε διαγράψει και τα καφενεία και τις ταβέρνες. Ζούσε εκεί μοναχός. Μεσαιωνικό περιβάλλον μέσα στον ονειρεμένο πέτρινο πύργο.
Μια οργανωμένη κοινωνία ελέγχει τα πάντα στους πολίτες της, όλες τις δράσεις. Ξέρει που ζούνε, πως ζούνε, πού και πώς εργάζονται, τι καθημερινότητα έχουν. Εκείνος ο πύργος του 70χρονου έχει υπογραφεί από κάποιο πολιτικό μηχανικό; Ποιος αρχιτέκτονας λέει “ναι” στην ύπαρξη αυτού του πέτρινου πράγματος;
Ο πιο ανίκανος κτίστης δεν μπορεί να δεχτεί ότι ένα σπίτι χτίζεται με αυτό το στιλ. Ένα μικρό ταξίδι στα πέτρινα κτήρια της αρχαιότητας στην Ελλάδα σου απαγορεύει να πιστεύεις ότι αυτό το μάζεμα πετρών του 70χρονου είναι κτήριο. Τόσες αιώνες εκείνοι οι αρχαίοι τοίχοι και δεν υπάρχει σεισμός να τους ισοπεδώσει ποτέ. Πόσα Ρίχτερ αντέχουν οι τοίχοι του 70χρονου; Λίγο αργά θυμήθηκε για να κάνει τον μάστορα. Φεύγουμε από το Αλεποχώρι. Ευχόμαστε υγεία στον 70χρονο και να του στείλουμε ένα μήνυμα.
“Η καραμπίνα δεν είναι ποτέ καλή παρέα. Η καραμπίνα ούτε με μικρά ούτε με μεγάλα φυσίγγια, ούτε τη μέρα, ούτε τη νύχτα δεν είναι ποτέ καλή παρέα”.