Παρατηρώντας το τοπίο των αστυνομικών υποθέσεων και κυρίως των παρανομιών, αρχίζουμε να υιοθετούμε την άποψη ότι η ελληνική κοινωνία, ως σύνολο, μάλλον αποδέχεται την ατιμωρησία πολλών παρανομούντων πολιτών, παρά τις συνήθεις εκστομίσεις πρωτόγονων κραυγών στα δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ όπου αρκετοί ωρύονται κατά τον συνήθη τρόπο τους εναντίον συγκεκριμένων γεγονότων.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι μετά από ένα έγκλημα ή μια αξιόποινη πράξη που έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, για εκτόνωση της δημιουργηθείσας κατάστασης, οι πολιτικές ηγεσίες ή υψηλόβαθμα στελέχη αντίστοιχων υπουργείων να αλλάζουν μέσα στα πλαίσια της δήθεν γενικότερης αναδιάρθρωσης των δημόσιων υπηρεσιών και του κατευνασμού της κοινής γνώμης, ωσάν να είναι εκείνοι υπεύθυνοι για όσα διημείφθησαν!
Να θυμηθούμε την αντικατάσταση, κάποτε, όλης της ηγεσίας της Άμεσης Δράσης μετά την γνωστή εκείνη ιστορία με την κλοπή του αυτοκινήτου από νεαρούς Ρομά; Ακολούθησαν περισπούδαστες δηλώσεις περί αναδιοργάνωσης και καλύτερης εκπαίδευσης των αστυνομικών κλπ, ενώ η υπόθεση και παράνομη πράξη των νεαρών, είναι άγνωστον που κατέληξε. Άλλωστε υπάρχει άγραφος νόμος, όπως συμπεραίνεται εύκολα, ότι δηλαδή συγκεκριμένες ομάδες συμπολιτών μας χαίρουν μιας περίεργης και άγραφης ευνοϊκής μεταχείρισης ή ακόμα και ασυλίας.
Πολλοί είναι εκείνοι που κλέβουν, άλλοι κλείνουν δρόμους για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα, επειδή πιστεύουν ότι τα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης τους αδικούν συντεχνιακά, και τόσα άλλα γνωστά, που η αναφορά και επανάληψή τους κουράζει πλέον!
Δυστυχώς το νομικό μας σύστημα καθυστερεί στην εκδίκαση των υποθέσεων. Οι περισσότερες αναβάλλονται για κάποια στιγμή στο μέλλον, με τη χρήση νομικών παραθυριών, και μετά από ένα διάστημα ξεχνιούνται, ενώ οι καθ’ ύλην παράνομοι βρίσκονται έξω και συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους ανενόχλητοι.
Το ακόμα χειρότερο και ακραίο είναι να επιβάλλονται για παράδειγμα τα ισόβια ως τιμωρία, σε σοβαρά εγκλήματα, αλλά η ποινή να μετατρέπεται σε λιγότερα χρόνια, χωρίς να μας εξηγούν γιατί τότε επιβλήθηκαν έτσι, με αυτή την συγκεκριμένη φρασεολογία; Άρα μας παραπλανούν όχι τόσο εμάς, ως κοινωνία, αλλά κυρίως τα θύματα των υποθέσεων.
Η κατάλυση της νομιμότητας στην κοινωνία συντελείται σχεδόν επί καθημερινής βάσεως και αναφέρομαι σε σοβαρά αδικήματα και όχι απλά και συνηθισμένα πταίσματα. Όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια, με επεισόδια, συμπλοκές μεταξύ γνωστών -αγνώστων και αστυνομικών, λυπούν με τον χειρότερο τρόπο τον Έλληνα πολίτη. Το φαινόμενο πλέον είναι ελληνικό, γραφικό και μοναδικό στην οικουμένη.
Είναι ντροπή για ένα σύγχρονο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διαθέτει αίθουσες που να κατακλύζονται από παραβατικές προσωπικότητες χωρίς να υπάρχει δυνατότητα ελέγχου, με βιαιοπραγίες και εξευτελισμούς εναντίον καθηγητών και φοιτητών, και όλοι να παραμένουν ατιμώρητοι, ενώ είναι σίγουρα όλοι γνωστοί, αφού έχουν συλληφθεί για παρεμφερή αδικήματα κατ’ επανάληψιν! Κάποιοι μάλιστα, όπως ειπώθηκε, πάνω από εκατό φορές!
Είναι λογικό ο πολίτης να υποθέσει ότι η ελληνική δικαιοσύνη είτε δεν μπορεί, άγνωστον γιατί, είτε δεν τολμά να επιβάλλει τις δέουσες και νόμιμες κυρώσεις. Το τελευταίο αφήγημα, εκείνο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ακούστηκε εδώ και πολύ καιρό. Όμως πέρασαν τρία χρόνια και ακόμα παραμένει στα σκαριά, ή δεν γνωρίζουμε που ακριβώς. Ψηφίστηκαν νόμοι για τις πορείες, ώστε να μην παρεμποδίζεται η κυκλοφορία των δημόσιων συγκοινωνιών, αλλά σοβαρά εφαρμόστηκε κάτι από αυτούς;
Ή μήπως να περιμένουμε τώρα στην προεκλογική περίοδο να εφαρμοστούν; Τέτοια παρόμοια νομικά ζητήματα είναι πολλά που εκκρεμούν και τα οποία δυστυχώς δεν έχουν βρει τη λύση τους και με τούτη την κυβέρνηση! Όσον αφορά τον ρόλο της αντιπολίτευσης σε πολλά από αυτά, δυσνόητη!
Φυσικά η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αλλά ποιος ο λόγος να επιβάλλει ποινές οι οποίες δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστούν; Ένα απλοϊκό και αφελές ερώτημα που ακούγεται αρκετά συχνά στους δρόμους και τις γειτονιές και το οποίο ίσως δώσει τελικά κάποιες διαφορετικές ιδέες και πιθανές λύσεις στο επίμαχο θέμα που συζητάμε!