Μπορεί ο κ. Ζελένσκι να είναι ένας μεγάλος πατριώτης. Μπορεί να είναι ένας καλός κυβερνήτης. Μπορεί να έχει χάρες και να καταχειροκροτείται από τα κοινοβούλια των χωρών, που περιέρχεται βγάζοντας πύρινους λόγους κατά της Ρωσίας, όμως εμένα δεν μπορεί να με πείσει για τίποτα.
Πράγματι ο δραστήριος Ουκρανός πολιτικός δεν μπορεί να με πείσει για την ορθότητα των λεγομένων του, διότι έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον, ότι η πατρίδα του είναι μια εστία πολέμου τώρα και τρεις αιώνες. Επομένως θα έπρεπε να είχαν γίνει οι δέουσες ενέργειες, ώστε να μην φθάσει ποτέ στην δυσχερή θέση, που βρίσκεται σήμερο, διότι όπως είναι γνωστό «δεν ειν’ εύκολες οι θύρες, αν η χρεία τες κουρταλή».
Έπρεπε ακόμη να γνωρίζει ότι για την τύχη της χώρας του ευθύνονται εξίσου και οι δύο μεγάλες δυνάμεις, αφού η μία επιδιώκει να μεταφέρει από τις υπερατλαντικές αποθήκες της το υγροποιημένο φυσικό αέριο στην Ευρώπη, ενώ η άλλη επιδιώκει να υπερδιπλασιάσει την τιμή του δικού της και επιπλέον επιδιώκει να αγοράζεται σε ρούβλια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της και το γόητρο της.
Πολύ φοβούμαι μάλιστα ότι Αμερική και Ρωσία έχουν σκοπό να μας την επιβάλουν και ως ενεργειακό διάδρομο, λες και δεν υπάρχει άλλος αγωγός μεταφοράς πετρελαίου και αερίου παρά μόνο στην Τουρκία.
Έπρεπε επίσης να γνωρίζει ότι οι οικονομικές κρίσεις δεν διαφέρουν. Αν μάλιστα ρίξομε μια πρόχειρη ματιά στα τελευταία πενήντα χρόνια θα διαπιστώσομε ότι η τιμή του πετρελαίου ξεκίνησε το 1973 από τα δυο δολάρια περίπου το βαρέλι, με αποτέλεσμα να φθάσει σήμερο στα 120 περίπου. Κατά συνέπεια με δυο-τρεις κρίσεις ακόμη, που μεσολάβησαν από το 1973 η τιμή του έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί τώρα η τιμή του φυσικού αερίου. Επομένως οι κρίσεις δεν έχουν σχέση μόνο με τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, αλλά κυρίως με την Αμερική και την Ρωσία και τα συμφέροντα τους. Σε περίπτωση μάλιστα, που κάποια χώρα, πετρελαιοπαραγωγός ή μη, δεν ευθυγραμμιστεί με αυτά τα συμφέροντα, τότε μπορεί να σβήσει και από τον χάρτη, που λέμε, όπως συνέβη με το Ιράκ και την Λιβύη. Το ίδιο συνέβη και με την Σερβία. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ο.Η.Ε. κατάντησε Κ.Τ.Ε.
Με την ίδια πρόχειρη ματιά θα διαπιστώσομε ότι θύμα όλων των κρίσεων είναι η Ευρώπη, χωρίς να βάζει μυαλό. Ας αιτιάται όμως εαυτήν.
Με βάση όλα τα παραπάνω ο κ. Ζελένσκι πρέπει να είναι βέβαιος ότι από τους Έλληνες θα βρει πλήρη κατανόηση για το δράμα, την δυστυχία και την προσφυγιά του ουκρανικού λαού και ότι το μυαλό όλων μας πηγαίνει στην Μαριούπολη, στην Σμύρνη και στην κάθε πόλη του κόσμου, που γνώρισε την αγριότητα και τον εξευτελισμό από βομβαρδισμούς, φωτιές και σφαγές.
Για να τον πείσω επικαλούμαι την συγκίνηση και θλίψη που νιώθει κάθε Έλληνας μετά από εκατό χρόνια ακριβώς, κάθε φορά που σκέφτεται την Μικρασιατική καταστροφή. Μια συγκίνηση και μια θλίψη όμως, που δεν μπόρεσα να διακρίνω στον πρόεδρο της Ουκρανίας για την καταστροφή της δικής του χώρας.
* Ο Δημοσθένης Μαρκατάτος είναι συνταξιούχος δικηγόρος