«Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας»: αυτό το αυτονόητο προβλέπει και επιτάσσει η πρώτη παράγραφος του άρθρου 2 του Ελληνικού Συντάγματος. Το χρέος αυτό είναι ιερό και απαραβίαστο για ΌΛΟΥΣ ανεξαίρετα τους ηγέτες των λαών, άσχετα από το χρώμα, την ιδεολογία, το θρήσκευμα και τα “πιστεύω” του κάθε πολίτη. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και την ισότητα αυτή δικαιούνται να την απολαμβάνουν.
Παρά ταύτα, στις μέρες μας, τον 21ο αιώνα, που η τεχνολογία και η παγκόσμια ανάπτυξη τρέχουν με καλπάζοντες ρυθμούς, η προστασία τής ζωής είναι ακόμη το ζητούμενο. Όχι μόνο στις φτωχογειτονιές κάποιου ξεμοναχιασμένου μαχαλά χώρας υπό ανάπτυξη, αλλά ακόμη και σε συνοικίες πριβέ σύγχρονων χωρών, με ηγέτες που καμώνονται τους σοβαρούς, τους στιβαρούς, κυρίως δε τους ”Δημοκράτες”, την ώρα που μεγάλο μέρος τού λαού τους πένεται, η δε προστασία και η ασφάλεια της ζωής τους είναι, κυριολεκτικά, ανύπαρκτες.
Τα γεγονότα, άλλωστε, βοούν πολύ κοντά μας. Για την ισοπέδωση, λόγω του καταστροφικού σεισμού, αρκετών πόλεων που έσφυζαν πριν από ζωή και ήταν καθεμιά τους καμάρι της Τουρκίας και πόλος έλξης εκατομμυρίων τουριστών, κατηγορούνται και έχουν συλληφθεί δεκάδες εργολάβοι για ανοικοδομήσεις ολόκληρων συγκροτημάτων πολυκατοικιών χωρίς υποστυλώματα! Όλοι αυτοί οι αδίστακτοι δολοφόνοι, χωρίς κανείς να τους ελέγχει, έπαιξαν με τις ζωές δεκάδων χιλιάδων πολιτών!
Στη γείτονα, πλέον, όπως αποκαλύπτουν καθημερινά τα ΜΜΕ, η ζωή έχει καταντήσει εφιάλτης. Οι νεκροί εκτιμάται πως στην Τουρκία και τη Συρία θα υπερβούν τους 100.000. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, οι ξεσπιτωμένοι και οι πληγέντες φθάνουν μέχρι σήμερα τους 26 εκατομμύρια ανθρώπους, μεγάλη μερίδα των οποίων εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες τούς τόπους και τα σπίτια τους, ρακένδυτοι και πεινασμένοι, πλάσματα ενός κατώτερου θεού!
Η ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων πόλεων και δομών στις δύο χώρες είναι αδιανόητη χωρίς τη διεθνή βοήθεια. Και μέσα στο απόλυτο αυτό χάος και την καταστροφή, η ανθρώπινη παλιανθρωπιά, το πλιάτσικο και η λεηλασία χτύπησαν τους πληγέντες και τις ερειπωμένες πόλεις, σαν τα τσακάλια που εφορμούν στη λεία τους.
Η Ελλάδα έσπευσε πρώτη να παράσχει βοήθεια, να απαλύνει τον πόνο των γειτόνων. Η ΕΜΑΚ έφτασε πρώτα με τους διασώστες μας στην Τουρκία και είναι γνωστές οι επιτυχίες που κατήγαγαν στον δύσκολο αγώνα τους. Η ανθρωπιστική και επισιτιστική βοήθεια άρχισε παράλληλα και συνεχίζεται με πλοία και δεκάδες φορτηγά αυτοκίνητα σε αμέτρητες αποστολές εκατοντάδων τόνων με αγαθά και με γενναία οικονομική προσφορά της χώρας μας στον γείτονα λαό. Ήταν, λοιπόν, πηγαίες και συγκινητικές οι εκδηλώσεις φιλίας των Τούρκων πολιτών και των μικρών παιδιών στους διασώστες της ΕΜΑΚ.
Ακόμη και η επίσημη Τουρκία εξέφρασε την ευαρέσκειά της στην Ελλάδα για την αλληλεγγύη μας στο δράμα τους. Ένα μικρό παιδάκι «προσέφερε μπισκότα» κι ένα ζεστό φιλί στον διασώστη του. Τούρκοι πολίτες αγκάλιαζαν τους διασώστες και τους έλεγαν: «είστε αδέλφια μας». Ακόμη και ο Τουρκικός τύπος, που μέχρι χθες ήταν λάβρος εναντίον τής Ελλάδας, αναγνώρισε την προσφορά μας στην Τουρκία.
Η εφημερίδα «Χουριέτ», σε πρωτοσέλιδο άρθρο της με τίτλο «Ευχαριστώ, γείτονα», αναφέρθηκε στη βοήθεια των Ελλήνων, κάνοντας ειδική μνεία στην ανθρωπιστική μας προσφορά. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός πως ο Τούρκος ΥΠ.ΕΞ., κ. Ντ. Τσαβούσογλου, υποδεχόμενος τον Έλληνα ομόλογό του, κ. Ν. Δένδια, στην Τουρκία, τον διαβεβαίωνε πως «οι σχέσεις καλής γειτονίας φαίνονται σε δύσκολες στιγμές. Δεν πρέπει να περιμένουμε ένα, σεισμό για να τις βελτιώσουμε».
Τέλος, αυτές τις μέρες οι τουρκικές προκλήσεις ,ως δια μαγείας, βρίσκονται σε ύφεση. Φαίνεται πως και εδώ «η διπλωματία των σεισμών» έπαιξε τον ρόλο της. Όμως, ο Τούρκος Πρόεδρος, κ. Ρ.Τ. Ερντογάν, κράτησε αποστάσεις από τέτοιες εκδηλώσεις φιλοφρόνησης. Απέφυγε να τηλεφωνήσει ο ίδιος στον Πρωθυπουργό μας για να του εκφράσει τις προσωπικές ευχαριστίες του στον ελληνικό λαό. Θεώρησε μάλλον αρκετό το τηλεφώνημα που του έκανε ο κ. Μητσοτάκης για να τον συλλυπηθεί.
Καλά θα κάνουμε, λοιπόν, να είμαστε ρεαλιστές και «να κρατάμε μικρό καλάθι» για τη μελλοντική του στάση. Το έχουμε, άλλωστε, γράψει επανειλημμένα πως «ο Τούρκος φίλος ποτέ δεν γίνεται».
Αξίζουν πολλά και ειλικρινή συγχαρητήρια στους Έλληνες διασώστες της ΕΜΑΚ και είμαστε όλοι μας περήφανοι για την εκτέλεση της ιερής αποστολής τους στα πεδία των μαχών. Τους συγχαίρουμε, ακόμη, γιατί, με την αυταπάρνησή τους την ώρα τού καθήκοντος, στέλνουν παντού μηνύματα ανθρωπιάς. Τελικά, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, «πήγαμε πρώτοι εμείς οι Έλληνες ένα βράδυ στην Τουρκία».
Για μια ιερή σωστική και ανθρωπιστική αποστολή, για μια αδελφική βοήθεια, γιατί μας το επέβαλε το ελληνικό φιλότιμο και η εθνική μας συνείδηση. Γιατί αυτοί είμαστε ανέκαθεν οι Έλληνες και γιατί από την αρχαιότητα η ανθρωπιά, η λεβεντιά και η αλληλεγγύη είναι ριζωμένες βαθιά στο D.N.A. μας.
*Ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης είναι δικηγόρος επί τιμή