Όταν ο άπειρος δάσκαλος έμπαινε στην αίθουσα για να αρχίσει τη διδασκαλία τις πρώτες ημέρες του διορισμού του, ο καλοκάγαθος διευθυντής του σχολείου, παρακολουθώντας τον, του έλεγε με πολύ γλυκό, γελαστό και ευγενικό τρόπο: «Κύριε συνάδελφε, όλοι όταν για πρώτην φοράν αρχίζομεν μιαν εργασίαν, βαδίζομεν με βήμα αργόν, ίνα μη σκοντάψομεν στο διάβα της εργασίας μας.
Λέμε τότε ΣΠΕΥΔΕ ΒΡΑΔΕΩΣ!»
Και κατόπιν αυτής της συμβουλής ο ενάρετος και υπάκουος νεοδιορισθείς δάσκαλος, ενθυμούμενος τα λόγια του μεγαλύτερού του σε ηλικία και έμπειρου στην υπηρεσία συναδέλφου του, ακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια τα λόγια, που του είχε πει κάποτε ο διευθυντής εκείνου του σχολείου.
Μετά βέβαια από την απόκτηση της σχετικής εμπειρίας, έτρεχε στη διδασκαλία των μαθημάτων, όπως καλή-ώρα εγώ το πρωί έτρεχα, λέει, να πάω να προλάβω την τράπεζα για να πληρώσω εκείνον τον καταραμένον τον ΕΝΦΙΑ. Μα ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ εδά!
Και αυτό γιατί θέλησα κι εγώ να τρέξω, λέει, περνώντας, σαν τον έμπειρο δάσκαλο (τάχα μου) καταμεσής από την Πλατεία Ελευθερίας, εκεί που όταν πέσει μια σταγόνα νερό πρέπει, όχι μόνον να σπεύδεις βραδέως, αλλά να μπουσουλήζεις καλιά αν θέλεις τα κόκκαλά σου γερά. Γιατί αν τυχόν και πέσεις, όπως ΕΓΩ, ο νόμιμος, συγνώμη, ο έμπειρος πολίτης, ήθελα να πω, αλλοίμονό σου και ποιος θα σε μαζεύει!
Ακόμη-ακόμη θέλανε λέει και να την επεκτείνουν μέχρι τη πλατεία Κορνάρου. Και εκεί να ιδείς… «ντούσκους»…. όταν ο Θεός θελήσει να ικανοποιήσει τις προσευχές μας περί βροχερών ημερών, προς χάριν των προϊόντων γης και αγροτών κ.λπ.
ΘΑΥΜΑΣΤΕ την παλιά πλατεία! Οι παλιοί κάτοικοι Ηρακλείου θυμούνται το υπέροχο κυριακάτικο νυφοπάζαρο!
Θυμούνται τα καφε-ουζερί, ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗ, ΜΠΕΛΑΝΤΗ κ.α. με τα μικρά μικρά χοχλιδάκια και τόσους άλλους νοστιμότατους μεζέδες…
Θυμούνται τα γκαρσόν με τις άσπρες καθάριες φορεσιές τους να φωνάζουν: «Ένα γλυκύ βραστό, ένα υποβρύχιον κ.α κ.α.».
Θυμούνται τους τοπικούς παραδοσιακούς φωτογράφους επί της πλατείας…
Θυμούνται τις όμορφες κι αμάλαγες παρέες, με τα καλαμπούρια, με τα ευγενικά πειράγματα, με τις λοξές ματιές της αγαπημένης ή του αγαπημένου μας, γιατί συνοδευόταν από τους γονείς, το κρυφοκοίταγμα…
Θυμούνται τη συνάντηση φίλων και όσων είχαν πολύ καιρό να ιδούν, να κουβεντιάσουν και… τόσα άλλα… που…σιγανοπερπατώντας σήμερα σε εκείνα τα μέρη, μόνο συγκινητικές σκέψεις, ίσως και μια σταγόνα δάκρυ να τρέξει, δίχως να το θέλεις, από την άκρη των ματιών σου και χίλιες τόσες αναμνήσεις να περάσουν, σαν κινηματογραφική ταινία από μπροστά σου.
Φαίνεται πως δεν άρεσε η πλατεία, στην οποία συνέβαιναν όλα αυτά τα ρομαντικά, υπέροχα, ανέμελα, τα πραγματικά, τα ξέγνοιαστα και χωρίς φόβους κλοπής, ληστείας, παιδοφιλίας, γυναικοκτονίας και τόσα άσχημα και ανήθικα, που σήμερα μαυρίζουν αντί να λευκαίνουν την πανδημική κατατρεγμένη ψυχή μας.
Γι’ αυτό σας προτρέπω να ακολουθείτε το ρητό του δασκάλου: « ΣΠΕΥΔΕ ΒΡΑΔΕΩΣ: στις πλατείες του Μ. Κάστρου και ειδικά στις πλατείες Κορνάρου και Ελευθερίας: Ίνα φτάσεις στο σπίτι σου τουλάχιστον ταχέως και να μην γίνεις προσωρινός ένοικος κάποιου εφημερεύοντος… ιδρύματος, ιδιαίτερα κατά τους βροχερούς μήνες, όπου σημειώνονται διάφορα δυσάρεστα πεζο-πεσίματα, ήτοι κατάγματα, θλάσεις, εκδορές και σοβαροί τραυματισμοί ορθοπεδικής φύσεως, καθώς σε αυτά τα μέρη ελλοχεύουν παγίδες για τους πεζούς, που θα τις ζήλευαν ακόμα και οι… ειδικές δυνάμεις!