Εκεί!… Ναι εκεί στο κέντρο της πόλης υπάρχει το πάρκο.
Στον χώρο εκείνο που μπορεί ο καθένας να απολαύσει εκείνα που ένα οποιοδήποτε άλλο μέρος δεν του παρέχει. Και είναι πολλά εκείνα που μπορεί να απολαύσει, αρκεί να διαθέτει τον ιδιαίτερο χρόνο της απόλυτης απόλαυσης.
Αυτού του είδους είναι: Ένας περίπατος ανάμεσα στα φυτά του πάρκου, ένας ελεύθερος διάλογος με φίλους, ένας καφές ή ένα κρουασάν από το αναψυκτήριο, που λειτουργεί εντός του πάρκου, ένας οπτικός θαυμασμός, ακόμη και ένας ελαφρύς υπνάκος στον οποίον μπορεί να βυθιστεί το κουρασμένο σώμα του εργαζομένου ή ενός ηλικιωμένου, αναθυμούμενος την ελευθέρα φύση του χωριού του…
Αυτά και άλλα, απολαμβάνει ο επισκέπτης ενός πάρκου.
Εκεί λοιπόν… Εκεί ο μεγάλος αυτός ανοιχτός χώρος αναψυχής, έλκει μικρούς και μεγάλους να αντλήσουν μια ιδιαίτερη οπτική και ψυχική ευχαρίστηση.
Εκεί που η πανίδα του είναι μερικά μικρά πτηνά, η χλωρίδα του, λίγοι θάμνοι και ψηλά μεγάλα δέντρα, τα οποία δημιουργούν αρκετή σκίαση καθόλη τη διάρκεια του έτους και οι χώροι πρασίνου και αναψυχής τραβούν τον άνθρωπο για να αποβάλει την ένταση μιας πνιγηρής ατμόσφαιρας, που αιωρείται γύρω του και δυσκολεύει την όλη αναπνοή της ζωής του.
Και ο χώρος αυτός λειτουργεί ως ένας καθαρός πνεύμονας παρέχοντας το απαραίτητο οξυγόνο για τη διατήρηση της σωματικής και ψυχικής ευεξίας, αρκεί βέβαια να τον προσέχουν και να τον διατηρούν καθαρό όλοι οι επισκέπτες.
Σ’ αυτόν λοιπόν τον χώρο, που υπερέχει άλλων χώρων και έχει μόνο θετικά στοιχεία να σου προσφέρει, καθισμένος σε ένα ξύλινο παγκάκι κάτω από το παχύ σκιανό των δένδρων για να ξαποστάσω λίγο. Να ‘σου και περνούν δυο γνωστοί και μετά τον ιδιαίτερο μασκοφορεμένο χαιρετισμόν κάθισαν εκεί κοντά και δεν προλάβαμε να χαιρετιστούμε και Να ‘σου και άλλοι δύο φίλοι να πληθαίνουν την παρέα μας.
Άρχισε η συζήτηση, περί ανέμων και υδάτων, μα πιο πολύ η όλη συζήτηση περιστράφηκε στη σημερινή επικρατούσα κατάσταση της πανδημίας, που είναι πρώτη φορά, μετά από χρόνια, που η Γη τούτη, που μας φιλοξενεί, περικυκλώνεται. Οι συζητήσεις περί πανδημίας παίρνουν και δίνουν. Εδώ ν’ ακούσεις γνώμες και ιδέες, μήτε γιατροί, μήτε ειδικοί δεν πάνε μπροστά!
Και αφού ειπώθηκαν τα πάντα περί πανδημίας άρχισε η συζήτηση για την δήθεν, λέει, ανακαίνιση του πάρκου!
Και πώς σου φαίνεται τώρα το ανακαινισμένο πάρκο μας, με ρώτησε ο φίλος, που κάτι ήθελε να του πω: Να σου πω: Τα πούλουδα πολλά και στο σωστό χώρο!
Τα δένδρα είναι τα παλιά, οι ξέφωτοι χώροι χορταροντυμένοι κατάλληλα εκ φύσεως, γρασίδι γαρ για ξάπλες και μάσες ορισμένων, ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας.
Τα μονοπάτια πώς σου φαίνονται; Θα σου απαντήσω με ένα δίστιχο και βγάλε συμπέρασμα.
Τα μονοπάτια του, φαρδιά, μα είναι από χώμα
θυμίζουνε που ρίχναμε λεπίδα εις το δώμα.
Περπάτημα με πάνινα παπούτσια να βαδίζεις
αν βάλεις μάρκα όντε βγεις, τη τύχη σου θα βρίζεις.
Για τα παγκάκια ποια είναι η γνώμη σας; Πετάχτηκε ένας της παρέας.
Όλοι είπαμε ένα καλό λόγο για την τοποθέτηση των ξύλινων καθισμάτων και ο φίλος, που δεν ήθελε να φύγουμε γιατί λέει είχε κάποια μικροπροβλήματα με τη κερά του, μας προέτρεψε να μη φύγουμε γιατί λέει εκείνος… «Τη βρίσκει στο παγκάκι !!!», λέγοντας ότι πολύ τακτικά κάθεται σε αυτά τα καθίσματα.
Στην μονόλεκτη ερώτηση του πιο ηλικιωμένου. “Γιατί;”
εκείνος αντί άλλης απάντησης απευθυνόμενος προφανώς στη κερά του, αποκρίθηκε:
Στα ξύλινα καθίσματα στου πάρκου τη σκιανάδα
πνίγω το πόνο τση καρδιάς, για σένα πεισματάρα.
Τα γέλια ασταμάτητα και μην νομίζετε πώς η όλη παρέα ήταν τζόβενοι!
Άνδρες κάποιας ηλικίας, αλλά κάποιοι θέλανε να μιμούνται τους νέους στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά: Τρομάρα τους!, ξεχνώντας ότι όση ώρα καθόμασταν εκεί επισκέφτηκαν τα δημοτικά ουρητήρια πλειστάκις.
Μάλιστα σε έναν της παρέας, που έριχνε κάτι κρυφές ματιές σε περαστικές κυρίες, ο κάτοικος των νοτίων προαστίων του φώναξε:
Ρίχνεις το βλέμμα στα κρυφά, σαν πηαίνεις να ουρήσεις
άραγε σκέφτηκες στο ναι… με ίντα θα πολεμήσεις;
Εκεί έπεσε το γέλιο μέχρι δακρύων και είμαστε έτοιμοι να αποχαιρετήσουμε ό ένας τον άλλο, όταν ο κάτοικος των ανατολικών προαστίων έθεσε το ερώτημα:
«Εσύ Δάσκαλε μπορείς να μας πεις τι είναι Ζωή με όλα αυτά τα σοβαρά και ευτράπελα;
Του απάντησα. Επειδή μεσημέριασε και όλοι θα πάμε στο σπίτι μας να απολαύσουμε τα αγαθά εκείνα που θα βρούμε στο τραπέζι, θα σου απαντήσω με πολύ λίγα λόγια:
«Ζωή είναι η δράση και η αντίδραση, που πραγματοποιείται από τις πέντε αισθήσεις μας σε εμπειρίες και βιώματα, που δημιουργούνται από υλικά και άυλα αγαθά.
Πάνω σε αυτή τη γρήγορη απάντηση στην ερώτησή σου, λόγω προχωρημένης ώρας, οφείλω την επόμενη φορά μια ανάλυση.
Ας αποχαιρετιστούμε τώρα και να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του για να δράσει ή να αντιδράσει με τις αισθήσεις του, σε υλικά και άυλα αγαθά που θα του παρουσιαστούν.
Έτσι και έγινε, μέχρι την επόμενη στάση μας στο ανακαινισμένο πάρκο της πόλης μας.