Παραμονή Χρστουγέννων, απόγευμα. Στο σπίτι μου μόνο εγώ, ο παππούς και η γιαγιά, η γυναίκα μου, οι δυο μας. Ετοιμαζόμαστε για την επόμενη άγια μέρα: Τι θα φορέσουμε για την εκκλησία, τι και τι θα προσφέρουμε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι στα παιδιά και στα εγγόνια μας, ετοιμιάζουμε τα δώρα μας, ετοιμάζουμε το ένα, ετοιμάζουμε το άλλο κ.λπ. κ.λπ.
Κι ενώ ασχολούμαστε με όλα αυτά, ακούμε το θυροκουδούνι να κτυπά. Η γυναίκα μου πατεί το κουμπί και ανοίγει, χωρίς να ρωτήσει τον επισκέπτη ποιος είναι. Λέει μόνο: Κανείς καλαντιστής θα ‘ναι.
Ακούω πολλά πατήματα στη σκάλα να ανεβαίνουν. Ανοίγω την πόρτα και τι βλέπω; Μια όμορφη, γελαστή κυρία να με κοιτάζει στα μάτια. Πίσω της στέκονται έντεκα κλωσσοπούλια με μεταλλικά τρίγωνα και ραβδάκια και πιο πίσω κάμποσες κυρίες, μητέρες των έντεκα μαθητών, σκέφτηκα.
Ξανακοιτάζω την κυρία που στέκεται μπροστά μου. Εκείνη με χαμόγελο με ρωτά: Να τα πούμε; Και βέβαια να τα πείτε, της απαντώ χαμογελαστός, με καλοσύνη.
Τα παιδιά αρχίζουν κτυπώντας ρυθμικά τα τρίγωνά τους: “Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θεία γέννηση να μπω στ’ αρχοντικό σας…”.
Συγκινήθηκα και αληθινά ανατρίχιασα στο άκουσμα των στίχων αυτών. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, μέσα στους χαλεπούς εκείνους καιρούς της Κατοχής και τους εμφυλίου, τότε που έκανε και πολύ κρύο και τα παιδιά του χωριού μου, όλα χωρίς παλτό και τα περισσότερα ξυπόλυτα, τσαλαβουτώντας στους κολύμπους και στις λάσπες, λέγανε με απερίγραπτη χαρά τα κάλαντα και κάνανε το ποδαρικό την Πρωτοχρονιά, για να χαρτζιλικωθούνε. Άλλοι τρόποι χαρτζιλικιού για τα παιδιά εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν.
Τα παιδιά τέλειωσαν λέγοντας “πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το “Δόξα εν υψίστοις” και τούτο άξιον εστί, η των ποιμένων πίστις…”.
Δάκρυσα, όταν όλα τα παιδιά με μια φωνή, μαζί και οι μητέρες τους, μας ευχήθηκαν “Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια πολλά”.
Χάρηκα πάρα πολύ και συγχαίρω θερμά τις μητέρες των έντεκα παιδιών της Γ’ τάξης του 35ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης του Ηρακλείου, γιατί σ’ αυτές ανήκει η σύλληψη και η εκτέλεση της φαεινής αυτής ιδέας κι εύχομαι, η ιδέα αυτή, να βρει μιμητές, μητέρες μαθητών άλλων σχολείων.
Συγχαίρω επίσης και αγκαλιάζω σαν παλιός δάσκαλος με όλη μου την αγάπη και τις ευχές μου, τα έντεκα αυτά παιδιά και τους εύχομαι εκ βάθους ψυχής πρόοδο και εξέλιξή τους σε σωστούς ορθόδοξους χριστιανούς και καλούς πολίτες.
Ακόμη, θα συγχαρώ ιδιαίτερα τα παιδιά εκείνα που πρότειναν στα υπόλοιπα να δοθεί στα παιδιά της “Ηλιαχτίδας” το ένα τρίτο των χρημάτων που συγκεντρώθηκε από τα κάλαντα σε ένδειξη αγάπης, πράγμα που έγινε. Μπράβο! Σε όλη την ομάδα μικρούς και μεγάλους. Καλές γιορτές, καλή χρονιά. Με πολλή αγάπη Μανώλης Ροδιτάκης.
*Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι π. εκπαιδευτικός