Αφού είναι ανίκανοι και αδιάφοροι και δεν μπορούν ν αλλάξουν τα απαρχαιωμένα μέτρα της ασφάλτου, θα πρέπει ν’ αλλάξουμε εμείς οι οδηγοί! 60 παιδιά και νέοι σκοτώνονται κάθε χρόνο στην Κρήτη και ψυχικα σκοτώνονται και οι γονείς! Ένα χωριό ξεκληρίζεται!
Αν δεν παρθούν έξυπνα μέτρα που να είναι αποτελεσματικά, όπως στις προοδευτικές χώρες στις οποίες όχι μόνο έχουνε αυστηρούς νόμους αλλά εφαρμόζονται κιόλας κατά γράμμα. Γιατί ο Έλληνας άμα πάει εκεί, οδηγάει σωστά και εφαρμόζει πιστά τον Κ.Ο.Κ.; Γιατί παντού υπάρχουν μάτια ανοιχτά! Παντού κάμερες και αστυνόμευση πεζή περιπολία, κάθε 500 ή 1000 μέτρα και ένας. Ο φόβος και το τσουχτερό πρόστιμο σε συμμορφώνει!
Να γιατί, όσα τροχαία δυστυχήματα έχει η Ελλάδα, δεν έχει ολόκληρη η Γερμανία!
Καλά δεν ξέρουνε, δεν… ρωτάνε; Δεν πάνε εκεί ν’ αντιγράψουν τα μέτρα και να τα εφαρμόσουν εδώ; Προτιμούν να σκοτώνονται τα παιδιά μας και οι γονείς με… ζωντανό θάνατο! Να ζούμε όλοι με φόβο και με τρόμο, όλη μας τη ζωή και να κάνομε το σταυρό μας να γυρίσουν απ’ έξω γεροί και ζωντανοί!
Γι αυτό σας λέω, αφού δεν αλλάζουν αυτοί, ν’ αλλάξομε εμείς οι οδηγοί! Βέβαια κι αυτό είναι δύσκολο, αλλά χρειάζεται πολλή προσπάθεια. Για να έχει αποτέλεσμα πρέπει ν’ αρχίσει η εκπαίδευση πρώτα από το σπίτι, μετά από το σχολείο. Βέβαια, θα μου πεις οι νέοι και τα παιδιά δύσκολα υπακούνε στις συμβουλές των μεγάλων; Είναι όπως το χειμωνιάτικο ήλιο που φωτίζει αλλά δεν θερμαίνει. Αυτά δυστυχώς πρέπει να πάθουν για να μάθουν. Και πρέπει να τους προλάβομε πριν πάθουν! Τα λόγια λίγο τόπο πιάνουνε, άρα τι χρειάζεται; Ο φόβος, το μόνο που συναισθάνονται.
Πώς θα γίνει τούτο; Θα γίνει ως εξής: Πρώτα να δούνε με τα μάτια και μετά η θεωρία. Να δουν πώς γίνονται τα θανατηφόρα τροχαία, πώς γίνονται τ’ αυτοκίνητα και οι μηχανές μια μάζα, ένας σωρός παλιοσίδερα, να δούνε πως βγάζουν από μέσα τους νεκρούς κομμάτια και τους τραυματίες! Να δούνε στη συνέχεια τι τραβάνε στα νοσοκομεία, στις εντατικές όσοι δεν μείνανε στον τόπο, να δούνε πόσοι μένουν ανάπηροι σ’ όλη τους τη ζωή στα καροτσάκια! Πώς θα γίνει αυτό; Δεν είναι δύσκολο είναι απλό και εύκολο. Με σλάιτς στα σχολεία, τόσο απλά.
Η δε θεωρία έχει ως εξής: Λέμε στο νέο που δεν φορά ποτέ το κράνος και που τρέχει του σκοτωμού: Όταν θα βγαίνεις στο δρόμο παιδί μου, να σκέφτεσαι ένα πράμα και να το’ χεις συνεχώς στο νου σου. Να λες από μέσα σου: Έχω αφήσει πίσω μου τους γονείς μου, τ’ αδέλφια μου και με περιμένουμε να γυρίσω με αγωνία, σώος και αβλαβής!
Αν πάθω κάτι έτσι όπως τρέχω του σκοτωμού, οι γονείς μου δεν θα έχουν πια ζωή! Θα πεθάνουν από τον καημό τους, θα τους στερήσεις όλες τις χαρές της ζωής, θα είναι ζωντανοί νεκροί. Θα σβήνει σιγά-σιγά η ζωή τους με αργό θάνατο! Μέχρι το τέλος θα τους τρώει ο χαμός σου. Θα σου φέρνουν στον τάφο σου λουλούδια, θα κλαίνε θα οδύρονται, θα λειώνουν σιγά – σιγά από την αβάστακτη στεναχώρια!
Θέλεις να μην ζεις να σε χαίρονται; Θέλεις να τους κάμεις δυστυχισμένους; Θέλεις να τους πεθάνεις με τον πιο μαρτυρικό τρόπο;
Οχι – όχι δεν θέλω!.. Ε τότε οδήγα σωστά και να θυμάσαι πάντα αυτά όταν θα τρέχεις, όταν θα μεθάς, όταν δεν θα φοράς το κράνος στο μηχανάκι!