Μέρες μελαγχολικές οι μέρες των Χριστουγέννων. Εορταστική κατάθλιψη λένε οι ψυχολόγοι.
Ακούγεται λίγο οξύμωρο το σχήμα, όμως οι προσωρινές και μόνιμες απουσίες αγαπημένων προσώπων από το οικογενειακό τραπέζι είναι σίγουρα μια από τις αιτίες που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές..
Φέτος προστέθηκε και ο επικίνδυνος επισκέπτης από την ανατολή για να τις κάνει ακόμα πιο δύσκολες, πιο μοναχικές.
Η απομόνωση η μοναξιά, ιδιαίτερα για εκείνους που τα όνειρα έχουν στερέψει ή δεν έχουν το χρονικό περιθώριο να αγωνιστούν για ότι τους έχει απομείνει, ξεκλειδώνει το μαγικό κουτί των αναμνήσεων.
Ο νους μου πετάχτηκε στις δεκαετίες του σαράντα και πενήντα.
Το μεγάλο άλμα δεν είναι τυχαίο. Τα παιδικά χρόνια είναι εκείνα που σημαδεύουν συγκροτούν την πορεία του ανθρώπου. Οι εμπειρίες από το χωριό μου την Βιάννο τις δεκαετίες αυτές δεν είναι ευχάριστες.
Είναι ίσως πιο πικρές από άλλα μέρη γιατί σ’ εμάς το απαγορευμένο κόκκινο, ήταν πιο έντονο! Γι αυτό το κράτος έδειξε το σκληρό του πρόσωπο μόλις άρχισε να συγκροτείται υπό την καθοδήγηση των Άγγλων που η συνθήκη της Γιάλτας τους εγκαθιστούσε νέα αφεντικά στη χώρα μας.
Είχαν στείλει χωροφύλακες από την στερεά Ελλάδα που βιαιοπραγούσαν αναίτια προφανώς για να φωλιάσει ο φόβος και να γίνει συνείδηση στον καθένα πως δεν υπάρχει ελπίδα και πως πρέπει να ξεχαστούν οι λίγοι μετά την απελευθέρωση μήνες της πραγματικής αυτοδιαχειριστικής δημοκρατίας.
Παρόλα αυτά ήμασταν χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά. Είχαμε μάθει να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες που καθημερινά συναντούσαμε στα σοκάκια του χωριού . Εκεί γέμισε η καρδιά μας από αγάπη και φώλιασε μέσα μας η ιδέα για την εξάλειψη της αδικίας. Εκεί γεννήθηκε η βεβαιότητα πως είναι στο χέρι μας να φτιάξαμε ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.
Το πετύχαμε; Εμείς ΟΧΙ.
Οι άλλοι αυτοί που δεν είχαν τόσο μεγάλα και ριζοσπαστικά όνειρα; σΊσως.
Η σταδιακή μεταβολή των κοινωνικών δεδομένων που επέλεξαν πρώτοι οι Σκανδιναβοί δημιούργησαν αυτό που σήμερα ζούμε. Το ικανοποιητικό.
Παρασύρθηκα όμως πάλι και πολιτικολογώ!
Μου συμβαίνει συχνά αυτό που συνέβαινε στον συμπαθέστατο από τα Ανώγεια λαϊκό ζωγράφο και ξυλογλύπτη Αλκιβιάδη Σκουλά ή Γρυλιό,που όπως έλεγε, ότι κι εαν πελεκούσε ή χρωμάτιζε στο τέλος παρουσιαζόταν και ένας Ελευθέριος Βενιζέλος!
Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!