Η κακία προέρχεται από πολλές πηγές. Άλλες είναι παροδικές όπως είναι ο θυμός, η οργή, ο εκνευρισμός κ.λπ. οι οποίες κρατάνε λίγο και… στερεύουν. Όπως ας πούμε ένα συνηθισμένο καβγαδάκι στα ανδρόγυνα. Είναι δυστυχώς και οι μόνιμες, οι βλαβερές για τον εαυτό μας και για τους άλλους!
Οι σπουδαιότερες πηγές είναι τα γονίδια, το μίσος, οι μόνιμες αδικίες, οι άδικες τιμωρίες, η ζήλια και το σπουδαιότερο η παθολογική ζήλια! Η απόρριψη επίσης είναι η περιφρόνηση κ.λ.π.
Η ζήλια πάλι είναι δύο λογιώ, η φυσιολογική που την έχει όλος ο κόσμος. Κανείς δεν… ξεφεύγει. Είναι ωφέλιμη διότι μας βοηθάει να βελτιωνόμαστε, να ανταγωνιζόμαστε κ.λπ. Αλλά η άλλη, η κακή; Αυτό που σε κάνει να υποφέρεις και να πονείς; Η ζηλοφθονία η… άφθονη, η κακή κακεντρόχεια που σε κάνουν να χαίρεσαι για το κακό, για τη συμφορά των άλλων και να λυπάσαι για την ευτυχία τους!;
Όλα αυτά δεν αφήνουν περιθώριο στην καρδιά τους για να μπει αγάπη και καλοσύνη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη τους για τους άλλους. Το μόνο που αγαπούνε ξέχασα να πω, τους φτωχούς, τους ανήμπορους και τους καταφρονεμένους! Πολλές αγάπες! Τι έχουν να ζηλέψουν από αυτούς…;
Είναι και μια άλλη καταραμένη ζήλια, η παθολογική! Αυτή περιορίζεται δυστυχώς για την κοινωνία στα ανδρόγυνα. Αλίμονό του από τους δύο ποιος θα ‘ναι ο… τυχερός!
Ο ένας να ζηλεύει, θα υποφέρουν και οι δύο…
Πιστεύω η γυναίκα να έχει το προνόμιο αυτό περισσότερο από τον άνδρα. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί η γυναίκα φοβάται περισσότερο μην… τσιλιμπουρδίσει ο άνδρας καθότι είναι πιο ανοιχτός και πιο ελεύθερος στις σχέσεις του με τις γυναίκες να μιλήσει, να φλερτάρει και άλλα να -να -να και φοβάται μην τον φάει κάποια άλλη! Αυτό το φόβο της απώλειας τον έχουνε περισσότερο οι γυναίκες για ευνόητους λόγους…
Η αρρωστημένη ζήλια όμως θα μου πείτε δεν έχει λογική και πάει παντού και στα δύο φύλα. Αλλά λέμε για τις πιθανότερες. Τώρα θα ‘ θελα να σας πω με λίγα λόγια τα βάσανα του Αγαθοκλή που έτυχε να είναι το θύμα στην περίπτωσή μας. Θα μπορούσε να είναι γυναίκα το θύμα, τώρα έτυχε να είναι άνδρας. Για να είμαστε δίκαιοι… Έτσι άρχισε λοιπόν ο διάλογος.
– Μα κατέχεις μπρε Κων/ντή ήντα είναι η παθολογική ζήλια;
-Την έχω ακουστά…
– Α, εσύ την έχεις ακουστά, μα για ρώτα κι εμένα που τηνε ζω κιόλας.
– Ε, σε ρωτώ λοιπόν Αγαθοκλή…
– Καλή ‘ναι η κακομοίρα απουλές, μα με τσι ξένους, εμένα μ’ έχει βάλει αζωντανό στο λάκο! Ντα αυτό εγώ κοντεύει ν’ αγιάσω!…
– Ε, είδες; Μη σκέφτεσαι μόνο το κακό, αλλά και το καλό που σου κάνει, ν’ αγιάσεις. Ο Θεός θα σας ανταμείψει για τα μαρτύριά σου!…
– Ποιος Θεός, αφού δεν τιμωρεί τη γυναίκα μου δεν υπάρχει θεός…
– Άμα ανατρέψουμε τους όρους και είχες εσύ τη ζήλια, ήθελες να σε τιμωρήσει ο Θεός;;…
– Όι, μα θαρείς μπρε, ετσέ στη στενοχώρια μου απάνω τόπα…
– Και δε μου λες, μήπως δεν σ’ αγαπά και σε μισεί;
– Όι και μ’ αγαπά και με μισεί κιόλας…
– Μα δε γίνεται βρε Αγαθοκλή, δεν μου φαίνεται λογικό.
– Γίνεται, η καρδιά τζης μ’ αγαπά και το μυαλό τζης με μισεί…
– Μα η λογική δεν συμφωνεί σ’ αυτό;
– Ντα δεν είπαμε μπρε πως δεν υπάρχει λογική σ’ αυτή ην καταραμένη αρρώστια;
– Τι να σου πω βρε Αγαθοκλή να σε παρηγορήσω…
– Ντα εγώ δε θέλω παρηγοριά, εγώ θέλω να πεθάνω να ξεμπλέξω.
– Ε, είναι κι αυτή μια λύση… σαν να παίρνεις… διαζύγιο.