Τα κρινάκια μου, με μια όμορφη συνέπεια και συνέχεια, ανθίζουν κάθε χρονιά, στη βεράντα μου, λίγο πριν την παραμονή των Χαιρετισμών της Παναγίας. Στο σπίτι μας, ακολουθώντας τον εορταστικό κύκλο του χρόνου, περιμέναμε με τη γιαγιά μου και τη μητέρα μου να ανθίσουν τα κρινάκια μας, την κατάλληλη στιγμή.
Κι αυτό, γιατί τα πρώτα που άνθιζαν, σαν από προγονική συνήθειά μας, πάντα, ήταν αφιερωμένα ως δώρο και ευχαριστία, προς την Παναγία και προορίζονταν για την εικόνα Της, στους Πρώτους Χαιρετισμούς, αλλά και ως τους τελευταίους, τον Ακάθιστο Ύμνο.
Ήταν μια έγνοια, έγνοια τρυφερή, χαράς και προσμονής. Ωστόσο, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η φύση τα άνθιζε πάντα, τη σωστή στιγμή, λες και συντονιζόταν στην εσωτερική μας επιθυμία ή ανταποκρινόμενη η ίδια με τα δικά της αφιερώματα και δώρα προς τη Μητέρα όλων, παρά την κάθε ημερολογιακή αλλαγή των Χαιρετισμών, αφού εξαρτώνται πάντα από την ημερομηνία της αρχής της Σαρακοστής και της εορτής του Πάσχα.
Δόξα τω Θεώ, ποτέ δεν μας απογοήτευσαν τα κρινάκια μας, όπως και σε άλλες αυλές της Κρήτης, και κάθε χρόνο παραμονές των Χαιρετισμών, χαιρετούν κι εκείνα με τον τρόπο τους, με την ομορφιά τους και τα θεσπέσια λεπτά αρώματά τους, την έλευση των εορτασμών, των «Χαίρε» προς την Παναγία.
Έτσι, ως παρουσία της φύσης, ως δικό μας έθιμο, με παραδοσιακή έκφραση θρησκευτικής ορθόδοξης πίστης, θέρμη, ευχαριστία, παράκληση, δεμένα όλα, συλλειτουργούν κατά τη στιγμή της απόθεσή τους, στην εικόνα της Παναγίας. Στο υπέροχο λεπτό άρωμά τους, στη μεταξένια αιθέρια αισθητική, στα απαλά χρώματά τους, σαν από φως και ανοιξιάτικη αύρα, ακουμπά η μνήμη μου στα ξωκκλήσια του χωριού μου, της Άνω Βιάννου.
Τα κρινάκια μας ενώνονταν με ζουμπούλια, κρητικές ορχιδέες και λογής λογής λουλούδια, που απόθεταν στην εικόνα της Παναγίας οι συγχωριανοί μας, τα όμορφα απόβραδα των Χαιρετισμών, και όλοι μαζί με απλότητα συνεορτάζαμε την υπέροχη θρησκευτική περίοδο, που διανύουμε και τώρα, απ’ άκρη σ’ άκρη στον τόπο μας. Αμήν, με υγεία και του χρόνου!